Stanisław Wolicki

---

Życiorys

Stanisław Wolicki był osobą o bogatym życiorysie, jego rodzicami byli Stanisław Rusin oraz Katarzyna z domu Konopackiej. Warto zaznaczyć, że jego ojciec był zaangażowany w działalność polityczną, będąc członkiem SDKPiL, a następnie PPS. Dziadek Stanisława angażował się w Powstanie styczniowe, co dodatkowo podkreśla rodzinne tradycje patriotyczne.

Jego brat to Kazimierz Rusinek, znany jako aktywny działacz PPS oraz, później, PZPR. Stanisław był osobą o znaczących ambicjach intelektualnych i politycznych, mając swoje pierwsze kroki w edukacji w gimnazjum św. Anny w Krakowie. Tam organizował młodzież PPSD i podejmował działania mające na celu zbieranie funduszy na prasę socjalistyczną.

Jednak jego zaangażowanie w działalność polityczną doprowadziło do aresztowania przez władze austriackie. Mimo korzystnego wyniku procesu, został usunięty ze szkoły. W tym momencie zdecydował się na opuszczenie Galicji, osiedlając się kolejno w Szwajcarii, Czechach oraz na Węgrzech, gdzie próbował utrzymać się z malarstwa.

W 1912 roku przystąpił do Związku Strzeleckiego w Krakowie jako jeden z jego pierwszych uczestników. Po wybuchu I wojny światowej, dołączył do 3 pułku piechoty Legionów. Niestety, został internowany przez Austriaków w obozie Marmarosz-Sziget, z którego zdołał uciec. Po tym wydarzeniu zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej, organizując jej struktury w regionie Biłgoraj-Zamość oraz formując pierwsze jednostki wojskowe.

W 1918 roku, po zakończeniu wojny, zajął się działalnością w wojsku. Jego kariera zawodowa rozwijała się, gdy został powołany na komisarza Milicji Ludowej w powiecie włodawskim. W 1919 roku, z ramienia ministerstwa spraw zagranicznych, pełnił rolę członka polsko-radzieckiej komisji rozjemczej. Po zakończeniu swej działalności w tych strukturach, udał się na front, gdzie organizował oddziały dywersyjne działające na tyłach Armii Czerwonej.

W 1920 roku został wzięty do niewoli, jednak zwolniono go w 1921 roku. Warto wspomnieć, że według relacji Władysława Uziembły, Stanisław zdołał samodzielnie przedostać się z Kijowa, przebrany za chłopa. Po tym wydarzeniu znowu zaangażował się w działalność w PPS, co doprowadziło do jego wyboru na członka Centralnego Komitetu Wykonawczego powołanym na Polesie, gdzie zainicjował wydawanie dwutygodnika „Krasnoje Znamia”.

W 1922 roku, podczas wyborów parlamentarnych, zdobył mandat poselski z listy PPS. Po 1927 roku, wspólnie z Adamem Polewką, przejął Teatr TUR w Sosnowcu, który miał silne korzenie w socjalistycznym ruchu teatralnym. Przed wybuchem II wojny światowej, Stanisław przeniósł się do Gdyni, gdzie był aktywnym uczestnikiem życia teatralnego, pisząc sztukę „Faszyzm podpala świat”.

W wrześniu 1939 roku, podczas II wojny światowej, brał udział w obronie Gdyni oraz Kępy Oksywskiej, dowodząc tam plutonem żandarmerii jako podporucznik rezerwy. Po zakończeniu działań wojennych, w latach 1939-1945, przebywał w obozach jenieckich, takich jak Oflag II A Prenzlau oraz Oflagu II B Arnswalde, gdzie aktywnie uczestniczył w działalności kulturalnej.

Później, w 1945 roku, zajął się organizowaniem Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie, gdzie przez pewien czas pełnił funkcję dyrektora, do 21 listopada 1946 roku. Następnie kontynuował swoją karierę jako aktor w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach oraz w Teatrze Ziemi Opolskiej. Był również związany z Bałtyckim Teatrem Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, gdzie pracował jako aktor i reżyser teatralny od 1955 roku. Warto dodać, że w roku 1957 otrzymał nagrodę kulturalną od Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie.

Stanisław Wolicki zmarł, a jego szczątki spoczywają na cmentarzu komunalnym w Sopocie (kwatera N1-3-1), pozostawiając po sobie trwały ślad zarówno w teatrze, jak i w polityce.

---

Oceń: Stanisław Wolicki

---