Władysław Kowalski (inżynier)

---

Życiorys

Władysław Kowalski przyszedł na świat 22 maja 1892 roku w Krakowie, w rodzinie Jana oraz Barbary z Garbanów. W 1911 roku zakończył edukację, uzyskując świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem w c.k. Gimnazjum II w Nowym Sączu. Następnie, w latach 1912–1914, podejmował studia na Politechnice Lwowskiej i Wiedeńskiej.

W 1914 roku został powołany do armii austro-węgierskiej i skierowany do szkoły dla oficerów rezerwy. Po jej ukończeniu w styczniu 1915 roku, został wysłany na front wschodni. 13 czerwca tegoż roku dostał się do niewoli rosyjskiej, gdzie przebywał do 31 października 1918. Z dostępnych informacji, które można znaleźć na stronie Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku, wynika, że Kowalski, który urodził się 22 maja 1892 roku, walczył w Legionach Polskich i został uznany za zaginionego.

W listopadzie 1918 roku złożył przysięgę wstępując do Wojska Polskiego, gdzie przydzielono go do 1 pułku piechoty w Lublinie. Następnie, został wysłany do Kowla, gdzie objął funkcję komendanta dworca. W Kowlu przebywał do 6 lutego 1919 roku. Do końca kwietnia tego samego roku leczył się w Szpitalu Wojskowym w Chełmie na tyfus plamisty. W międzyczasie, 14 marca 1919 roku, jako porucznik, został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z datą 15 listopada 1918, a jego przydział to 23 pułk piechoty. 25 maja 1919 roku Kowalski zajął stanowisko szefa oddziału II sztabu w Dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów, a 2 stycznia 1920 roku rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego, gdzie stał się słuchaczem II Kursu, wykazując przy tym dobrą znajomość języka rosyjskiego.

W połowie kwietnia, został skierowany na praktykę sztabową w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty, a na początku lipca 1920 roku przydzielono go do Oddziału III Sztabu 6 Armii na stanowisko oficera operacyjnego. Zgodnie z pismem nr 145/pf Naczelnego Dowództwa WP z 31 grudnia 1920 roku, został skreślony z listy słuchaczy Szkoły Sztabu Generalnego na własną prośbę.

1 czerwca 1921 roku, pełniąc funkcję kapitana adiutanta sztabowego, pracował w 12 Dywizji Piechoty, będąc przy tym związanym z 23 pułkiem piechoty. 16 czerwca 1921 roku, jako oficer Dowództwa 6 Armii, został zwolniony z czynnej służby wojskowej, przechodząc do rezerwy. W rezerwie pozostał przydzielony do 23 pułku piechoty.

Na mocy zarządzenia MSWojsk. L. 28400/V. E. 23 z 31 sierpnia 1923 roku, został pozbawiony stopnia oficerskiego, a w grudniu 1932 roku ogłoszono, iż wskutek rehabilitacji sądowo-honorowej udało się przywrócić mu stopień kapitana rezerwy korpusu oficerów piechoty z przynależnością do 33 pułku piechoty w Łomży. W 1934 roku jako oficer stanu spoczynku znalazł się w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III oraz miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. W tym czasie był w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”.

7 maja 1928 roku złożył przysięgę jako mierniczy przysięgły. Mieszkał w Warszawie przy ul. Żórawiej 23, razem z Władysławem Kowalskim Wierusz, właścicielem fabryki izolacji korkowej przy ul. Dworskiej 14–16. 22 sierpnia 1945 roku Władysław Kowalski powrócił do Polski, natomiast 10 października 1947 roku, w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Chorzów, wypełnił arkusz ewidencji personalnej oraz napisał swój życiorys. W listopadzie tego samego roku przebywał w Katowicach.

Ordery i odznaczenia

Władysław Kowalski, jako inżynier, otrzymał znaczące wyróżnienia za swoją działalność społeczną i zawodową. Jednym z najważniejszych odznaczeń, które przyznano mu, był Krzyż Niepodległości, który odebrał 13 września 1933 roku. To prestiżowe odznaczenie było wręczane „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”, co podkreśla jego zaangażowanie w działalność na rzecz kraju.

---

Oceń: Władysław Kowalski (inżynier)

---