Pałac Lubomirskich w Krakowie

Od drugiej połowy XIX wieku, posiadłość ta znajdowała się w rękach rodziny Lubomirskich. Prezentując wspaniały styl, pałac przeszedł wiele zmian, a w połowie XVIII wieku był w rękach księcia Józefa Klemensa Czartoryskiego. Obecny kształt budynku jest efektem pracy krakowskiego architekta Maksymiliana Nitscha, który przeprowadził istotną przebudowę w latach 1873-1874 na zlecenie księżnej Lubomirskiej. W wyniku tych działań, dawny pałac Czartoryskich zyskał neobarokową fasadę oraz dodatkowe drugie piętro.

Rodzina Lubomirskich gromadziła w swojej rezydencji bogaty zbiór dzieł sztuki, w tym cennych obrazów i mebli. W 1858 roku odbyła się tam Wystawa starożytności i zabytków sztuki, co dodatkowo podkreśliło znaczenie pałacu jako jednego z centrów życia towarzyskiego w ówczesnym Krakowie.

W zachowanych elementach pałacu dostrzegamy okucie XVIII-wiecznej bramy z kołatką oraz barokowy portal ozdobiony herbem Lubomirskich – Szreniawą. Bogato zdobione stiuki w wielkiej sienii przejazdowej również przetrwały do naszych czasów, wraz z reprezentacyjnymi wnętrzami pierwszego piętra (piano nobile). Po zakończeniu II wojny światowej budynek został przekształcony w siedzibę Instytutu Francuskiego, gdzie pełnił tę rolę przez 53 lata, aż do 1999 roku. W tym okresie przeprowadzano również niewielkie prace remontowe, aby zachować urok tej architektonicznej perły Krakowa.