Felicja Stendigowa

---

Życiorys

Felicja Stendigowa, urodzona 18 listopada 1895 roku w Krakowie, była córką kupca Salomona i Estery Infeldów. W jej rodzinie znajdował się też młodszy brat, Leopold Infeld, uznawany za czynnego fizyka. Kształcenie rozpoczęła w gimnazjum hebrajskim, jednak wbrew własnym pragnieniom i uzdolnieniom, kontynuowała naukę w Dwuklasowej Szkole Handlowej Żeńskiej przy Akademii Handlowej w Krakowie. Po jej ukończeniu podjęła pracę w firmie rodzinnej. Oprócz tego, w ramach samokształcenia, zagłębiała się w książki oraz biernie uczestniczyła w wykładach Uniwersytetu Jagiellońskiego i zdobyła dyplom nauczycielki języka angielskiego na Uniwersytecie Londyńskim. Jej znajomość ośmiu języków – w tym jidysz, hebrajskiego, francuskiego, włoskiego, rosyjskiego, angielskiego oraz esperanto – stanowiła znaczący atut w jej późniejszej karierze.

W 1919 roku poślubiła architekta Jakuba Stendiga. Ich mieszkanie szybko stało się miejscem spotkań dla krakowskiej inteligencji żydowskiej, w którym Felicja organizowała tzw. „obiady czwartkowe”, oddając ducha salonów literackich. Para miała dwoje dzieci: Józefa i Gustawę. Stendigowa poświęciła swoje życie działalności dziennikarskiej oraz badawczej, w szczególności zwracając uwagę na problemy feministyczne, życie Żydówek w różnych częściach świata – badając m.in. sytuację społeczności żydowskiej w Etiopii i Jemenie, a także na prawa kobiet, kwestie małżeństwa, planowania rodziny oraz rolę kobiet w dziejach.

Współpracując z różnymi organizacjami, prowadziła często odczyty, w tym na przykład w lokalach Towarzystwa Psychologiczno-Pedagogicznego, Syjonistycznego Uniwersytetu Ludowego, Żydowskiego Towarzystwa Teatralnego, czy Międzynarodowej Syjonistycznej Organizacji Kobiet. Ze względu na liczną publiczność, niektóre prelekcje zyskały status wielokrotnych powtórzeń. Jej prace publikowane były w licznych gazetach, w tym w „Nowym Dzienniku”, gdzie można znaleźć zarówno autorskie artykuły, jak i przekłady z języka hebrajskiego, w tym teksty Dawida Frischmanna.

W tygodniku „Ewa”, który nazwała „Boyem w spódnicy”, przyczyniła się do rozwoju ważnych dyskusji na kontrowersyjne tematy społeczne. Jej twórczość można znaleźć także w „Chwili”, „Opinii”, „Diwrej Akibie”, „Ogniwach”, a również na łamach periodyków nieżydowskich, takich jak „Kurier Kobiecy”, „As”, „Moja Przyjaciółka” czy kwartalnik „Życie Świadome”. W 1938 roku opublikowała zbiór felietonów zatytułowany Usta lakierowane, który zyskał pozytywne recenzje i był porównywany do stylu Magdaleny Samozwaniec.

Gdy wybuchła II wojna światowa, Stendigowa oraz jej rodzina zostali przesiedleni przez Niemców do getta krakowskiego. W roku 1943 deportowano ją do niemieckiego obozu koncentracyjnego Plaszow, a następnie przeniesiono do Auschwitz-Birkenau, a na końcu do Bergen-Belsen. Zmarła 2 maja 1945 roku, w wyniku wycieńczenia, głodu oraz choroby tyfusu, kilkanaście dni po wyzwoleniu obozu.

---

Oceń: Felicja Stendigowa

---