Grzegorz Kurkiewicz

---

Życiorys

Grzegorz Kurkiewicz przyszedł na świat 20 czerwca 1922 roku w Krakowie. Był synem inżyniera Mieczysława Kurkiewicza oraz jego żony Wandy. Edukację rozpoczął w gimnazjum im. Sobieskiego i kontynuował w liceum humanistycznym w Krakowie, gdzie odbył również kurs przysposobienia wojskowego dla młodzieży. W trakcie II wojny światowej podjął naukę w szkole handlowej, a jednocześnie pracował w niemieckiej firmie zajmującej się budową telegrafów. Niestety, z matką przebywał również przez dwa miesiące w więzieniu Montelupich w Krakowie. Stracił także ojca, który był więziony w Kozielsku i zamordowany w Katyniu.

Na przełomie roku 1942/43 Grzegorz Kurkiewicz złożył przysięgę w krakowskiej terenówce Armii Krajowej. Pod pseudonimem „Kardan” uczestniczył w walkach w oddziale partyzanckim „Setka-Limba”, który był dowodzony przez porucznika „Żbika” (Tadeusza Cedro) w ramach 12 pp AK, pod dowództwem kapitana „Dąb” (Władysław Wojas). Brał udział w wielu akcjach w Małopolsce, w tym 28 września 1944 roku, kiedy to uczestniczył w odbiciu zakładników z więzienia w Kalwarii Zebrzydowskiej, wśród których był m.in. gen. Brunon Olbrycht, ps. „Olza”, dowódca Grupy Operacyjnej AK „Śląsk Cieszyński”. W szeregach Armii Krajowej został odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a także awansował na podchorążego plutonowego.

Po rozwiązaniu oddziału w styczniu 1945 roku, Grzegorz został powołany do Wojska Polskiego. W 1945 roku przeszedł weryfikację w Krakowie, gdzie otrzymał stopień podporucznika i został przydzielony do 2 Samodzielnego Batalionu Inżynieryjno-Lotniskowego Wojsk Lotniczych w Łowiczu. Uczestniczył w kursie dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, gdzie w 1947 roku awansował na porucznika. Dowodził kompanią w Szkole Podoficerskiej w Legionowie, a później został przeniesiony do Kompanii Rezerwy Oficerów, gdzie zwolniono go z wojska z powodu wcześniejszej przynależności do AK.

W 1947 roku Grzegorz Kurkiewicz zawarł związek małżeński z Ireną Jelita-Dobrzyńską (zm. 2006), z którą doczekał się syna Krzysztofa (ur. 1948) oraz córki Beaty (ur. 1954). Do roku 1952 pracował w Spółdzielni Zabawkarskiej „Promień” w Warszawie, równocześnie studiując w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, którą, będąc już absolwentem Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, ukończył w 1953 roku, broniąc pracy o rezerwach wydajności pracy. Pracował jako asystent na wydziale mechaniczno-technologicznym Politechniki Warszawskiej.

W 1956 roku osiedlił się w Gdańsku, gdzie rozpoczął pracę w stoczni. Dalsza edukacja zaowocowała uzyskaniem stopnia doktora nauk ekonomicznych w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie. W 1959 roku opublikował broszurę „Stocznia Gdańska wczoraj – dziś – jutro”. Przez przeszło siedem lat przyczynił się do rozwoju stoczni, wykorzystując swoją wiedzę ekonomiczną oraz biegłość językową. Niestety, w 1967 roku uległ poważnemu wypadkowi samochodowemu.

W 1968 roku, używając pseudonimu Sylwester Małodobry, opublikował kontrowersyjny artykuł „Byłem murzynem” w „Polityce”, który zapoczątkował jego karierę dziennikarską i publicystyczną. Związał się z gdańskim tygodnikiem „Czas”, gdzie pracował do czasu ogłoszenia stanu wojennego. Został uhonorowany I i II nagrodą Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za swoje publikacje dotyczące gospodarki morskiej. Odbył kilka zagranicznych podróży, w tym w 1978 roku na statku „Zamość” do Kanady i USA, a w latach 1979-80 на statku „Bydgoszcz” do Tanzanii, Kenii i Madagaskaru. W 1981 roku wspólnie z Zbigniewem Michtą opublikował książkową relację „Łuna nad Karlinem”. W 1982 roku został negatywnie zweryfikowany jako dziennikarz i usunięty z pracy z zakazem wykonywania zawodu. Przez osiem lat utrzymywał się z pracy jako tłumacz oraz lektor języka niemieckiego, korzystając również z pomocy finansowej z zagranicy, głównie z Włoch i Niemiec.

W 1989 roku był współtwórcą „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do momentu zamknięcia pisma w 1991 roku. Czynny był także na łamach miesięczników „W drodze” oraz „Pomerania”. W 1991 roku osiedlił się w Pszczółkach pod Gdańskiem i nawiązał współpracę z „Dziennikiem Bałtyckim”, gdzie jako Jan Chrzan pisał wspomnienia oraz felietony, które często wzbudzały kontrowersje – najpierw pod tytułem „Chwyty dozwolone”, a później „My w Europie”. Wydał książkę „Osobliwe przypadki Egona A. w peerelu” (Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej, Gdynia 2006), a także rozdział „Stanu wojennego dzień powszedni” w eseistycznej antologii „Świadkowie stanu wojennego” (Agora/Region 2006).

Grzegorz Kurkiewicz zmarł 6 grudnia 2015 roku nad ranem w Pszczółkach.

---

Oceń: Grzegorz Kurkiewicz

---