Izajasz Boner

---

Życiorys

Imię świeckie Izajasza Bonera pozostaje nieznane, aczkolwiek najczęściej wymieniane są wersje takie jak Fryderyk i Ambroży. Według katolickiej tradycji zakonnej, pochodził z zamożnej rodziny krakowskiej. Jego ojciec pełnił ważne funkcje, zasiadając w radzie miasta i kierując mennicy królewskiej. W 1419 roku, do kościoła św. Katarzyny w krakowskim Kazimierzu wstąpił do zakonu eremitów, przypuszczalnie mając już pewne wykształcenie, a wówczas przyjął zakonne imię Izajasz, inspirowane biblijnym prorokiem. Wkrótce po przyjęciu święceń został wysłany do szkoły zakonnej w Padwie. Po jej ukończeniu w 1438 roku kontynuował naukę na Akademii Krakowskiej, gdzie w 1443 roku uzyskał tytuł doktora teologii. Od 1450 roku kierował katedrą nauk teologicznych na Akademii Krakowskiej przez dwadzieścia lat. Praca na uniwersytecie umożliwiła mu nawiązywanie bliskich kontaktów z wybitnymi postaciami tamtych czasów, w tym z m.in. św. Janem z Kęt, św. Szymonem z Lipnicy oraz bł. Michałem Giedroyciem. Kiedy Izajasz Boner zajął stanowisko wykładowcy, Kraków doświadczył trzęsienia ziemi, które poważnie uszkodziło kościół św. Katarzyny. On sam aktywnie uczestniczył w jego odbudowie, a dzięki jego staraniom, gruntownej renowacji poddano fresk przedstawiający Matkę Boską Pocieszenia, który do dziś cieszy się dużym kultem. Legenda mówi, że niedługo potem, modląc się przed tym obrazem z wezwaniem Monstra te esse Matrem (Okaż, że jesteś Matką), miał wskrzeszać zmarłe dziecko. W pamięci mieszkańców Krakowa pozostaje jako oddany duszpasterz, który wiele uwagi poświęcał pomocy potrzebującym. Był opiekunem chorych i często podejmował się pokutnych praktyk. Jego działalność edukacyjna obejmowała reorganizację kształcenia nowicjuszy w zakonie oraz założenie skryptorium. Przyjmuje się, że przypisuje mu się autorstwo kilku traktatów teologicznych, takich jak „O Najświętszej Trójcy” czy komentarz do Sentencji Piotra Lombarda, chociaż prawdopodobnie żadne z tych dzieł nie dotrwało do współczesnych czasów. Kult prywatny Izajasza Bonera zaczął rozwijać się w Krakowie praktycznie od momentu jego śmierci, a jego umocnienie miało miejsce w XVII wieku. Ku jego czci komponowano licznie pieśni i hymny, a w 1871 roku wybito medalik upamiętniający tą postać. Grób mnicha, znajdujący się od końca XVIII wieku w kaplicy noszącej jego imię, był odwiedzany przez mieszkańców miasta, którzy prosili o wstawiennictwo i uleczenie (według podań, często skutecznie). Proces beatyfikacyjny Izajasza Bonera rozpoczął się w 1997 roku po latach wysiłków, a rok wcześniej, na inicjatywę kardynała Franciszka Macharskiego, papież Jan Paweł II formalnie zgodził się na oddawanie mu kultu publicznego w Archidiecezji krakowskiej. Od tego czasu pozostaje on, obok Matki Boskiej Pocieszenia, św. Katarzyny Aleksandryjskiej i św. Rity, patronem parafii św. Katarzyny w Krakowie.

Proces beatyfikacyjny

Ojcowie augustianie, głęboko przekonani o świętości życia Izajasza Bonera, podjęli działania mające na celu wyniesienie go na ołtarze. W dniu 1 lutego 1957 roku Stolica Apostolska wydała ważny dekret, znany jako Nihil obstat, który wyrażał zgodę na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Następnie, 5 grudnia 1997 roku, zatwierdzono dekret dotyczący ważności postępowania diecezjalnego. Od tego momentu Izajasz Boner otrzymał tytuł Sługi Bożego.

---

Oceń: Izajasz Boner

---