Witold Benedyktowicz

---

Życiorys

Witold Benedyktowicz urodził się 25 czerwca 1921 roku w Krakowie, w rodzinie mieszczan, która pielęgnowała narodowe i patriotyczne tradycje. Jego dziadek, Ludomir, brał czynny udział w powstaniu styczniowym, co miało znaczący wpływ na historię rodziny Benedyktowiczów, ponieważ zaangażowanie się w walki skutkowało skonfiskowaniem ich majątku. W okresie II wojny światowej zetknął się z metodizmem, co z kolei miało kluczowe znaczenie dla jego przyszłych studiów i kariery.

Po zakończeniu edukacji w szkole średniej w Krakowie, podjął studia na Wyższej Szkole Biblijnej w Warszawie, które miały miejsce w trudnych warunkach okupacji. Wykładowcy tej uczelni to profesorstwo Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego, którego działalność została wstrzymana przez hitlerowskie władze. Po wojnie, Benedyktowicz został wysłany na Mazury, gdzie pełnił rolę duszpasterza. W 1947 roku otrzymał ordynację na pastora, a następnie kontynuował naukę w postaci uzupełniających studiów teologicznych w Instytucie Ekumenicznym w Bossey, ściśle współpracującym ze Światową Radą Kościołów.

W 1950 roku uzyskał magisterium na Wydziale Teologii Ewangelickiej UW, ostatecznie pod kierunkiem ks. prof. Jana Szerudy. Cztery lata później zrealizował pracę doktorską na temat przełomu w metodyzmie, którą obronił, a w 1965 roku osiągnął stopień doktora habilitowanego za monografię zatytułowaną „Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie”. Od 1972 roku był profesorem nadzwyczajnym, a w 1980 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1967 roku dołączył do Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, gdzie objął kierownictwo Katedry Teologii Systematycznej. Aktywnie uczestniczył w pracach Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego w latach 1985–1988 oraz redagował czasopismo „Pielgrzym Polski” od 1958 roku.

Pracując jako pastor w warszawskiej parafii metodystycznej od wczesnych lat 50., pełnił również funkcję superintendent naczelny Kościoła Metodystycznego PRL w latach 1969–1983. Poza tym, w latach 1975–1983 przewodniczył Polskiej Radzie Ekumenicznej. Prowadził delegacje na różne kongresy ekumeniczne i pokojowe, promując dialog oraz współpracę międzywyznaniową.

Mimo iż początkowo krytycznie ocenił wprowadzenie stanu wojennego w Polsce, później, w towarzystwie ks. bp. Janusza Narzyńskiego, wyraził poparcie dla władz wojskowych w imieniu Polskiej Rady Ekumenicznej. Służba Bezpieczeństwa próbowała zwerbować go jako tajnego współpracownika, jednak te działania zakończyły się niepowodzeniem. Z kolei w latach 1986–1989 zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącemu Rady Państwa, co było interpretowane jako przejaw sprzyjania władzom komunistycznym.

Odznaczenia

Witold Benedyktowicz, osoba o niezwykłym dorobku, został odznaczony wieloma prestiżowymi wyróżnieniami za swoje zasługi. Lista jego odznaczeń jest dowodem uznania dla jego osiągnięć oraz wpływu na społeczeństwo. Poniżej przedstawiamy szczegóły dotyczące nadanych mu odznaczeń:

• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• złoty krzyż zasługi.

Wybrane publikacje

W zbiorze publikacji Witolda Benedyktowicza znajdują się istotne dzieła, które przyczyniają się do refleksji nad ekumenizmem i etyką chrześcijańską. Oto niektóre z nich:

• Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie, „Jednota”, Warszawa 1965,
• Bracia z Epworth, „Odrodzenie”, Warszawa 1971,
• Ekumenia, pokój, pojednanie, Społeczne Towarzystwo Polskich Katolików, Instytut Wydawniczy im. A. Frycza Modrzewskiego, Warszawa 1988,
• Co powinniśmy czynić. Zarys ewangelickiej etyki teologicznej, Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, Warszawa 1993.

---

Oceń: Witold Benedyktowicz

---