Józef Rozwadowski

---

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Józef Rozwadowski przyszedł na świat 19 marca 1909 roku w Krakowie. W okresie od 1919 do 1927 roku uczęszczał do IV Państwowego Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w tym mieście, gdzie z powodzeniem ukończył edukację, zdobijając maturę.

Następnie, w latach 1927-1931, studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także przebywał w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Krakowie, zdobywając formację kapłańską. Planując kontynuację nauki za granicą, otrzymał wcześniejsze święcenia kapłańskie, które miały miejsce 11 października 1931 roku w bazylice archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie, gdzie udzielił ich arcybiskup metropolita krakowski, Adam Stefan Sapieha.

W okresie 1931-1933 pogłębiał swoją wiedzę, studiując teologię moralną na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu. Po ukończeniu studiów obronił dysertację na temat O cnocie pragnienia wiedzy (studiositas) u św. Tomasza z Akwinu, co zaowocowało przyznaniem mu doktoratu z teologii. Przez całą swoją karierę naukową dbał o rozwój intelektualny; w 1938 roku nostryfikował licencjat z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął także studia w zakresie pedagogiki oraz psychologii rozwojowej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1946 uzyskał doktorat z teologii.

Prezbiter

W latach 1933-1934 Józef Rozwadowski pełnił funkcję wikariusza w parafii św. Jana Chrzciciela w Lubniu. Następnie, od 1934 do 1938 roku, był wikariuszem w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Oświęcimiu, gdzie równocześnie zajmował stanowisko prefekta w lokalnym liceum ogólnokształcącym. W latach 1938-1939 został prefektem liceum pedagogicznego w Bielsku. W 1939 roku odbył się jego wakacyjny kapelan arcybiskupa Adama Stefana Sapiehy.

W okresie II wojny światowej angażował się w tajne nauczanie w Krakowie, gdzie prowadził lekcje religii w szkole zawodowej. Po wojnie, w latach 1945-1948, pełnił rolę duszpasterza akademickiego przy kościele św. Anny w Krakowie, a w latach 1965-1968 był proboszczem parafii św. Floriana w Krakowie.

W 1952 roku objął w kurii krakowskiej stanowisko referenta ds. katechizacji pozaszkolnej, a pięć lat później został archidiecezjalnym wizytatorem szkolnym. Jego działalność w tej sferze sprawiła, że stał się członkiem Komisji Szkolnej Episkopatu Polski. W 1943 roku zyskał przywilej noszenia rokiety oraz mantoletu, a także otrzymał tytuł szambelana papieskiego.

Działalność dydaktyczno-naukowa

Podczas okupacji Józef Rozwadowski był ojcem duchownym w krakowskim seminarium duchownym. Wykładał teologię moralną oraz ascetykę przez jeden rok. W latach 1948-1952 pełnił funkcję młodszego asystenta na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie prowadził zajęcia z zakresu pedagogiki, psychologii rozwojowej i katechetyki. Od 1953 roku nauczał katechetyki w wyższych seminariach duchownych w Krakowie, w tym w metropolitalnym, śląskim oraz częstochowskim. W 1962 roku zaczynał także wykłady na Fakultecie Teologicznym w Krakowie, rozwijając ofertę kształcenia w tym zakresie.

Biskup

29 października 1968 roku papież Paweł VI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji łódzkiej. Dzień później kanonicznie objął diecezję, a 24 listopada podczas uroczystości w bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na Jasnej Górze w Częstochowie przyjął sakrę biskupią, której dokonał kardynał Karol Wojtyła. Jako swoje zawołanie biskupie wybrał słowa „Adveniat Regnum Tuum” (Przyjdź Królestwo Twoje). 1 grudnia 1968 roku uczestniczył w ingresie do katedry św. Stanisława Kostki w Łodzi.

Podczas pełnienia obowiązków biskupa w diecezji łódzkiej, wprowadził szereg reform, ustanawiając duszpasterstwo rodzin, a także organizując katechizację przedmałżeńską i przedchrześcijańską. Stworzył ośrodki duszpasterstwa dla studentów, nauczycieli oraz służby zdrowia w większych miastach. Inicjował także rekolekcje dla maturzystów oraz pielgrzymki na Jasną Górę, a także zakładał zespoły charytatywne do pomocy osobom starszym i chorym. W tym czasie ustanowił 26 nowych parafii i cztery dekanaty, a także zajmował się odbudową katedry łódzkiej po pożarze z 1971 roku oraz rozbudową seminarium. Dla absolwentów uzyskał możliwość uzyskania magisterium na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na podstawie prac dyplomowych.

W obliczu stanu wojennego, aktywnie wspierał opozycję demokratyczną. Na początku tego okresu udzielił schronienia działaczowi „Solidarności”, Januszowi Kenicowi. 13 grudnia 1981 roku odwiedził Pabianice, gdzie wygłosił pokrzepiającą homilię oraz poświęcił sztandar „Solidarności”. Otaczał opieką aresztowanych i ich rodziny, wspierał działalność pomocową prowadzoną przez ojca Stefana Miecznikowskiego, zajmował się pomocą prawną oraz finansami dla poszkodowanych. 20 marca 1984 roku złożył rezygnację z pełnienia obowiązków biskupa diecezjalnego, którą papież Jan Paweł II zaakceptował 24 stycznia 1986 roku.

W latach 1969-1983 był przewodniczącym Komisji ds. Rodzin w Episkopacie Polski i członkiem Rady Głównej. W 1980 roku reprezentował episkopat na Synodzie Biskupów w Rzymie. Był również konsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego łódzkiego, Władysława Ziółka, w 1980 roku oraz współkonsekratorem biskupa pomocniczego, Adama Lepy, w 1988 roku. Zmarł 3 sierpnia 1996 roku w Łodzi, a 7 sierpnia tego samego roku został pochowany w krypcie archikatedry łódzkiej.

---

Oceń: Józef Rozwadowski

---