Jerzy Kieszkowski

Polityka i administracja

Jerzy Henryk Franciszek Kieszkowski, znany z herbu Krzywda, był istotną postacią w historii Polski. Urodził się 9 września 1872 roku w Krakowie, a zmarł 26 marca 1923 roku w Zakopanem.

Pełnił różnorodne funkcje jako prawnik oraz urzędnik, a także zasłynął jako historyk sztuki. Jego działalność wpływała na rozwój tych dziedzin w Polsce, a jego życie i prace pozostają ważnym elementem polskiego dziedzictwa kulturowego.

Życiorys

„Jerzy Kieszkowski, urodzony 9 września 1872 roku w Krakowie, pochodził z rodu Kieszkowskich, który nosił herb Krzywda. Jego przodkami byli Kazimierz, Antoni, prawnuk Stanisław, wnuk Henryk oraz rodzice Czesław i Jadwiga z domu Pietsch von Ritterschild. W jego rodzinie znajdowało się także rodzeństwo: Juliusz (ur. 1873, oficer ułanów C. K. Armii), Janina (żona Walerego Łukaszewicza), Elżbieta, Zofia (żona Stanisława Madejewskiego), Stanisław (ur. 1879), Zygmunt (ur. 1881), Gustaw (ur. 1884, oficer C. K. Armii oraz Wojska Polskiego) oraz Jan Kazimierz (ur. 1888).

W połowie roku 1896, Jerzy uzyskał stopień doktora praw na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie, w okresie od około 1897 do 1901 roku, pracował jako praktykant konceptowy w C. K. Namiestnictwie, gdzie został przydzielony do urzędu starostwa c. k. powiatu sanockiego, co również wiązało się z historią jego dziadka Henryka Kieszkowskiego, który był związany z Sanokiem. Około 1901 roku awansował na koncepistę namiestnictwa, kontynuując swoją karierę w urzędzie starostwa c. k. powiatu krakowskiego. Od 1904 roku służył w C. K. Ministerstwie Wyznań i Oświaty w Wiedniu, gdzie pełnił funkcję komisarza powiatowego (od około 1908 roku w randze extra statum). Po około 1908 roku został wicesekretarzem ministerialnym, a od 1911 roku sekretarzem ministerialnym w Centralnej Komisji Opieki nad Zabytkami w Wiedniu, gdzie początkowo pracował w biurze oddziału administracyjnego, a w latach 1913-1916 w kierownictwie Państwowego Urzędu Ochrony Zabytków (Staatsdenkmalamt).

Około 1916 roku rozpoczął pracę na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego jako Privatdozent. W niepodległej II Rzeczypospolitej pełnił rolę docenta historii sztuki na UJ, był także wicedyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej oraz kierownikiem Zbioru Graficznego. Przed rokiem 1914, stał się członkiem Komisji Historii Sztuki w Akademii Umiejętności. Co więcej, 23 lutego 1902 roku został wybrany członkiem wydziału Towarzystwa Opieki nad Polskimi Zabytkami Sztuki, które wówczas zostało założone w Krakowie. Jerzy był autorem wielu prac dotyczących historii sztuki, które publikowane były nie tylko w oficjalnych wydaniach Akademii Umiejętności, ale także w „Przeglądzie Polskim”. W ostatnich latach swojego życia skupił się na badaniach nad grafiką.

Po długotrwałej chorobie, zmarł 26 marca 1923 roku w sanatorium im. Dłuskich w Zakopanem. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Publikacje

Oto zestawienie ważniejszych publikacji Jerzego Kieszkowskiego, które odzwierciedlają jego wkład w rozwój kultury i sztuki polskiej. Każda z wymienionych pozycji stanowi istotny fragment jego twórczości, ilustrując różnorodność poruszanych tematów oraz chronologiczne zróżnicowanie.

  • Z wycieczki do Radomia i Szydłowca odbytej w 1897 roku (1899),
  • Appartamento Borgia (1901),
  • Przyczynek do kulturalnej działalności Piotra Tomickiego (1905),
  • Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki. Z dziejów kultury i sztuki Zygmuntowskich czasów (cz. 1-2) (1912),
  • Kanclerz Krzysztof Szydłowiecki. Z dziejów kultury i sztuki Zygmuntowskich czasów. Cz. 3: Humaniści i sztuka w życiu Krzysztofa Szydłowieckiego (1912),
  • Wiosną w Grecji (1913),
  • Nagrobek Jan Ścibora w Budzie (1913),
  • Wczasy naszych ojców. „Wystawa Amatorów” w Wiedniu w lutym i w marcu 1913 roku (1913),
  • Zwięzły katalog wystawy dawnych drzeworytów ludowych zebranych i wydanych przez Zygmunta Łazarskiego (1921),
  • Rzeczy polskie w austryackich zbiorach (1921),
  • Artyści obcy w służbie polskiej. Epizody z dziejów sztuki (1922).

Publikacje te nie tylko ukazują zainteresowania autora, ale również pozwalają zrozumieć kontekst społeczno-kulturowy swojego czasu. Różnorodność tematów świadczy o bogactwie jego pasji i wiedzy.

Odznaczenia

Jerzy Kieszkowski był osobą, która otrzymała wiele odznaczeń za swoją służbę i zasługi. Wśród przyznanych mu odznaczeń znajdują się:

  • medal jubileuszowy pamiątkowy dla cywilnych funkcjonariuszów państwowych (przed 1909),
  • krzyż jubileuszowy dla cywilnych funkcjonariuszów państwowych (przed 1909).

Przypisy

  1. a b c Jerzy Kieszkowski z Kieszkowa h. Krzywda. sejm-wielki.pl. [dostęp 01.04.2021 r.]
  2. a b Lista Pamięci. Doc. Jerzy Kieszkowski. in-memoriam.uj.edu.pl. [dostęp 01.04.2021 r.]
  3. Mittheilungen der kaiserl. königl. Central-Commission zur Erforschung und Erhaltung der Baudenkmale. 1914 r. s. 2.
  4. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918 r. s. 1013.
  5. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1917. Wiedeń: 1917 r. s. 958.
  6. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916 r. s. 346.
  7. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1916. Wiedeń: 1916 r. s. 925.
  8. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1915. Wiedeń: 1915 r. s. 380.
  9. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1914. Wiedeń: 1914 r. s. 376.
  10. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1913. Wiedeń: 1913 r. s. 366.
  11. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1912. Wiedeń: 1912 r. s. 360.
  12. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1909. Wiedeń: 1909 r. s. 354.
  13. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1909. Lwów: 1909 r. s. 72.
  14. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908 r. s. 66.
  15. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907 r. s. 66.
  16. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906 r. s. 66.
  17. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1905. Lwów: 1905 r. s. 66.
  18. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904 r. s. 28.
  19. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1903. Lwów: 1903 r. s. 28.
  20. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902 r. s. 28.
  21. Kronika. „Kurier Lwowski”. Nr 194, s. 2, 13.07.1896 r.
  22. Kronika krakowska. „Kurjer Lwowski”. Nr 55, s. 2, 24.02.1902 r.
  23. a b c d e † Jerzy Kieszkowski. „Nowa Reforma”. Nr 54, s. 2, 30.03.1923 r.

Oceń: Jerzy Kieszkowski

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:11