Józef Barecki

---

Życiorys

Józef Barecki był synem Józefa oraz Otylii. Swoją edukację rozpoczął w Szkole Handlowej w Krakowie, gdzie zdobył cenne umiejętności. Po ukończeniu tej instytucji, kontynuował naukę w Centralnej Szkole Dziennikarskiej, którą zakończył w 1949 roku, a następnie uzyskał dyplom z Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR w 1964 roku.

W 1945 roku Barecki rozpoczął pracę jako kreślarz w dyrekcji Polskich Kolei Państwowych w Szczecinie, gdzie zaczęła się jego kariera zawodowa. Pracował jako reporter, a wkrótce potem został kierownikiem działu w „Głosie Szczecińskim”, a jego kariera dziennikarska obejmowała również inne istotne stanowiska, w tym zastępcę redaktora naczelnego w „Kurierze Szczecińskim” oraz redaktora naczelnego „Głosu Szczecińskiego”. Jako redaktor naczelny „Trybuny Ludu” sprawował obowiązki w latach 1972–1980.

W sierpniu 1980 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”, zaledwie przez krótki czas, a następnie został rzecznikiem prasowym rządu, co miało miejsce w okresie 1980-1981. Po 1983 roku objął redakcję już istniejącego wówczas organu rządowego „Rzeczpospolita”, później od 1987 roku jako redaktor naczelny miesięcznika KC PZPR „Nowe Drogi”. W swoim czasie był także częścią Rady Redakcyjnej tego publikacji.

W czasie II wojny światowej Barecki był członkiem Armii Krajowej. W latach 1945–1948 zasłynął jako komendant hufca Związku Harcerstwa Polskiego w Szczecinie. Od 1947 roku należał do Polskiej Partii Robotniczej, a od 1948 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), w której to zasiadał w Komitecie Centralnym między 1975 a 1981 rokiem. Od lipca 1986 do grudnia 1987 był liderem Wydziału Propagandy PZPR.

Jako poseł na Sejm PRL w latach 1976-1989, Barecki przewodniczył kilku sejmowym komisjom, takim jak Komisja do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw oraz Komisja Administracji, Spraw Wewnętrznych i Wymiaru Sprawiedliwości, a także Komisji Nadzwyczajnej zajmującej się ustawą „Prawo o stowarzyszeniach” oraz projektami ustaw związanych z związkami zawodowymi.

Jego działalność publiczna nie ograniczała się jedynie do pracy dziennikarskiej. Przez wiele lat piastował funkcję przewodniczącego Zarządu Okręgu Warszawskiego, a także był przewodniczącym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w latach 1978–1980 oraz wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Organizacji Dziennikarzy. Ponadto, w 1983 roku wybrano go do Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W 1988 roku był jednym z członków Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS, który zapoczątkował powstanie PZPR.

Po przejściu na emeryturę w 1990 roku, jego życie zakończyło się, a Józef Barecki został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 5E, rząd I, grób 15).

Odznaczenia i nagrody

W trakcie swojej kariery Józef Barecki był uhonorowany licznymi odznaczeniami i nagrodami, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w życie społeczne i kulturalne. Oto niektóre z jego najbardziej wyróżniających się nagród:

• Order Sztandaru Pracy I klasy, przyznany w 1976 roku,
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany w 1989 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal Rodła,
• Złoty Krzyż ZHP,
• Złota honorowa odznaka „Trybuny Robotniczej”, otrzymana w 1979 roku,
• Nagroda dziennikarska miasta Szczecina, przyznana w 1946 roku,
• Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. B. Prusa, otrzymana w 1984 roku.

---

Oceń: Józef Barecki

---