Ludwik Stomma


Ludwik Franciszek Stomma, urodzony 22 marca 1950 roku w Krakowie, zmarł 7 marca 2020 roku w Saint-Cloud pod Paryżem. Był to wybitny polski antropolog kultury, specjalizujący się w etnologii. Jego dorobek nie ograniczał się jedynie do badań naukowych, ale obejmował także działalność akademicką oraz publicystyczną.

Stomma zdobył tytuł doktora habilitowanego nauk humanistycznych i przez wiele lat pełnił funkcję nauczyciela akademickiego. Był również aktywnym publicystą, współpracującym z czołowymi tygodnikami, takimi jak „Polityka” oraz „Przegląd”. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój wiedzy o kulturze i etnologii w Polsce.

Działalność

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie w roku 1968, po czym zdobył wykształcenie etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim w 1973. W swojej karierze dydaktycznej wykładał na Uniwersytecie Warszawskim oraz w KUL, a także na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dodatkowo miał okazję pracować w Instytucie Sztuki PAN oraz na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

W 1976 roku obronił swoją pracę doktorską, a pięć lat później uzyskał habilitację. W 1981 opuścił Polskę i osiedlił się we Francji. W ramach École pratique des hautes études pracował na Sorbonie (IV), a od 2008 roku piastował honory profesora nadzwyczajnego na UMK. Dotychczas wydał czternaście książek, w tym cztery teksty naukowe, dwie publikacje dla dzieci, a także prace historyczne oraz biograficzne.

Od 1990 roku był regularnym felietonistą tygodnika „Polityka”. Jego teksty można było znaleźć również w takich czasopismach jak „Kuchnia”, „Motomagazyn”, „Elle”, „Hustler”, „Cosmopolitan” i „Nie” w ramach publikacji pod pseudonimem „Gall Anonim”. Stworzył popularny zbiór felietonów zatytułowany Nalewka na czereśniach oraz Słownik polskich wyzwisk, inwektyw i określeń pejoratywnych. Był także członkiem Collegium Invisibile.

Jeżeli chodzi o jego poglądy polityczne, Stomma zidentyfikował się z lewicą. Choć przez krótki czas należał do Unii Pracy, to jego zainteresowania obejmowały także wolnomularstwo. W roku 2000 został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za znakomite osiągnięcia w dziedzinie dziennikarstwa i publicystyki. Kolejnym jego wyróżnieniem była Złota Sowa Polonii w 2009 roku, która doceniła jego dorobek.

Był synem Stanisława Stommy oraz przez pewien czas mieszkał we Francji, konkretnie w La Ferté-sous-Jouarre w departamencie Sekwana i Marna. Zmarł 13 marca 2020 roku, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Symboliczny grób został umiejscowiony na cmentarzu leśnym w Laskach pod Warszawą.

Kontrowersje

W 1991 roku, w periodyku naukowym „Etnografia Polska”, opublikowano recenzję, która nosiła cechy polemiki pomiędzy trzema autorami: Arnoldem Lebeufo, Mariuszem Ziółkowskim oraz Robertem Marcinem Sadowskim z Zakładu Antropologii Historycznej w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. W ramach tej dyskusji, poddano krytyce pracę doktorską Ludwika Stommy, wskazując, że wymieniona praca zawierała znaczące niedociągnięcia. Zauważono, że około jedna czwarta doktoratu poruszająca tematykę astronomiczną była na niskim poziomie i niejednokrotnie zawierała błędy merytoryczne.

Jednak kluczowym punktem tej polemiki było wykazanie, że tzw. obserwatorium w Skordiowie, które miało świadczyć o zachowanej wiedzy astronomicznej na polskiej wsi, było całkowitym fałszerstwem. Obserwatorium to miało stanowić istotny dowód na tezy przedstawiane w pracy doktorskiej Stommy, a jego autentyczność została podważona.

W 1993 roku na łamach „Polskiej Sztuki Ludowej” ukazał się artykuł autorstwa Krystyny i Krzysztofa Piątkowskich, którzy zdecydowanie wzięli w obronę Ludwika Stommę. Niestety negują oni zarzuty wysuwane przez Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego. Piątkowscy stwierdzili, że istnieje uzasadnione przypuszczenie o rzeczywistej obecności obserwatorium w Skordiowie oraz że strukturalistyczne podstawy koncepcji Stommy są prawidłowe. Wskazali również, że krytyka autorów, będących zwolennikami scjentystycznego modelu nauki, skupiała się na zagadnieniach astronomicznych, przeoczając sedno interpretacji teorii Stommy.

Również w 1993 roku, w 75. tomie rocznika „Lud”, Ludwik Stomma odpowiedział na zarzuty zawarte w artykule Lebeufa, Ziółkowskiego i Sadowskiego w „Etnografii Polskiej”, odrzucając postawione przez nich oskarżenia. Kilka miesięcy później, w tym samym roku, „Etnografia Polska” opublikowała ripostę tych samych trzech autorów w odpowiedzi na reakcję Stommy, która podtrzymała wystosowane wcześniej zarzuty.

Publikacje

Oto zebrane osiągnięcia literackie Ludwika Stommy, które świadczą o jego wszechstronności oraz bogatej wiedzy w zakresie kultury i historii. Publikacje te stanowią ważny wkład w polskie piśmiennictwo.

  • Słońce rodzi się 13 grudnia, Warszawa 1981, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, s. 140, ISBN 83-205-3341-4,
  • Antropologia kultury wsi polskiej XIX w., wyd I: 1986, Instytut Wyd. Pax, ISBN 83-211-0614-5; II wyd. rozsz.: 2002, ISBN 83-917096-0-4,
  • (z Tomaszem Dominikiem) Niezwykłych przygód Baranka Pacanka księga pierwsza, Warszawa 1994, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, s. 22, ISBN 83-7066-606-X,
  • Wzloty i upadki królów Francji sposobem antropologicznym wyłożone, wyd I: Łódź 1991, Wyd. Łódzkie, s. 225, ISBN 83-218-0898-0; wyd II: Warszawa 1994, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, s. 191, ISBN 83-7066-595-0; wyd III: Wydawnictwo Twój Styl, 2004, ISBN 83-7163-382-3,
  • Królów polskich przypadki, Warszawa 1993, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, s. 173, ISBN 83-7066-536-5,
  • Antologia poezji głupich i mądrych Polaków w Ludwika Stommy wyborze, autor wyboru; 1995, ISBN 83-7066-656-6,
  • Żywoty zdań swawolnych, Warszawa 1998, Wyd. Twój Styl, ISBN 83-7163-087-5,
  • (z Tomaszem Dominikiem) Kobiet czar…, Warszawa 2000, Wydawnictwo Twój Styl, s. 290, ISBN 83-7163-153-7,
  • Poczet polityków polskich XX wieku, Warszawa 2000, Wyd. Graf-Punkt, ISBN 83-879-88-65-0,
  • Królów polskich i francuskich przypadki, Warszawa 2000, Wyd. Graf-Punkt, s. 438, ISBN 83-87988-69-3,
  • Słownik polskich wyzwisk, inwektyw i określeń pejoratywnych, Warszawa 2000, Wydawnictwo Graf-Punkt, ISBN 83-87988-72-3,
  • (z Ludwikiem Lewinem) Paryż za dwa Ludwiki. Przewodnik po Paryżu cieni i smaków, Warszawa 1995, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, ISBN 83-7066-657-4,
  • Nalewka na czereśniach, wybór felietonów z „Polityki”, Poznań 2000, Wydawnictwo Sens, ISBN 83-86944-29-3,
  • Życie seksualne królów Polski i inne smakowitości, Wyd. Twój Styl, 2002, ISBN 83-7163-267-3,
  • Paryskie spacery, 2003, Wydawnictwo Twój Styl, ISBN 83-7163-354-8,
  • Z owsa ryż. Po co nam Francja, Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, Warszawa 2003, ISBN 83-7163-349-1,
  • Dzieje smaku, Poznań 2004, Wydawnictwo Sens, ISBN 83-86944-44-7,
  • Francuska miłość, Warszawa 2004, Wydawnictwo Książkowe Twój Styl, ISBN 83-7163-464-1,
  • Sławnych Polaków uczucia i śluby, Poznań 2004, Wydawnictwo Sens, s. 250, ISBN 83-86944-50-1,
  • Sławnych Polaków choroby, Gdańsk 2004, Wyd. Tower Press, s. 143, ISBN 83-87342-80-7,
  • Polskie złudzenia narodowe, Poznań 2006, Wydawnictwo Sens, ISBN 83-86944-61-7,
  • Polskie złudzenia narodowe. Księgi wtóre, Poznań 2007, Wydawnictwo Sens, ISBN 978-83-86944-66-8,
  • Choroby i dolegliwości sławnych ludzi, Gdańsk 2007, Literatura Net Pl, s. 207, ISBN 83-923645-4-6,
  • Skandale Polskie, Warszawa 2008, Wydawnictwo Demart, ISBN 83-87342-80-7,
  • A jeśli było inaczej… Antropologia historii, Poznań 2008, Wydawnictwo Sens, ISBN 978-83-86944-68-9 (błędnie nadany),
  • Kultura zmienną jest, Poznań 2009, Wydawnictwo Sens, s. 240, ISBN 978-83-86944-74-3,
  • Historie przecenione,Wydawnictwo Iskry, 2011, ISBN 978-83-244-0154-3,
  • Historie niedocenione, Wydawnictwo Iskry, 2011, ISBN 978-83-244-0182-6,
  • Antropologia wojny, Wydawnictwo Iskry, 2014, ISBN 978-83-244-0382-0,
  • Polskie złudzenia narodowe, Wydawnictwo Iskry, 2014, ISBN 978-83-244-0419-3.

Każda z wymienionych pozycji pokazuje ogromny dorobek twórczy Stommy oraz jego zaangażowanie w popularyzację wiedzy na temat kultury i historii Polski.

Przypisy

  1. Jerzy Sławomir Wasilewski: 7 marca zmarł w Paryżu Ludwik Stomma (1950–2020). etnologia.uw.edu.pl, 09.03.2020 r. [dostęp 02.08.2021 r.]
  2. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1968. wne.uw.edu.pl. [dostęp 18.08.2020 r.]
  3. Waldemar Kuligowski. Ludwik Stomma (1950–2020). Sowizdrzał z Sorbony. „Lud”. T. 104, s. 581–582, 2020. Poznań: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, ISSN 0076-1435. [dostęp 02.08.2021 r.]
  4. Centre d’études slaves. etudes-slaves.paris-sorbonne.fr. [dostęp 02.08.2021 r.]
  5. École pratique des hautes études (EPHE). ephe.fr. [dostęp 02.08.2021 r.]
  6. Biuletyn Prawny UMK Nr 10 z 29 grudnia 2008. umk.pl. [dostęp 02.08.2021 r.]
  7. Luiza Zalewska, Zmierzch diabła, „Dziennik”, 04-05.10.2008 r.
  8. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 02.08.2021 r.]
  9. Ludwik Stomma, Jak nie wstąpiłem do partii [online], polityka.pl, 14.01.2020 r. [dostęp 02.08.2021 r.]
  10. Ludwik Stomma, Powrót masonów [online], tygodnikprzeglad.pl, 23.03.2015 r. [dostęp 02.08.2021 r.]
  11. Złote Sowy Polonii 2009. gazetapetersburska.org. [dostęp 02.08.2021 r.]
  12. Ludwik Stomma. Za mało polscy. „Polityka”, s. 120, 05.06.2012 r. [dostęp 02.08.2021 r.]
  13. Arnold Lebeuf, Mariusz S. Ziółkowski, Robert M. Sadowski. 13 grudnia, czyli rzecz o Słońcu, Skordiowie i Ludwiku Stommie. „Etnografia Polska”. T. XXXV, z. 1, s. 193–216, 1991. ISSN 0071-1861. [dostęp 02.08.2021 r.]
  14. Krystyna i Krzysztof Piątkowscy. Czy słońce rodzi się 13 grudnia? – czyli rzecz o pewnej „polemice”. „Polska Sztuka Ludowa”. T. 47, Nr 1 (220) (1), s. 77–79, 1993. ISSN 1230-6142. [dostęp 02.08.2021 r.]
  15. Ludwik Stomma. Odpowiedź na artykuł z „Etnografii Polskiej”, t. 35, 1991, z. 1. „Lud”. T. 75, s. 223–225, 1992. Poznań: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, ISSN 0076-1435. [dostęp 02.08.2021 r.]
  16. Arnold Lebeuf, Mariusz S. Ziółkowski, Robert M. Sadowski. „13 grudnia” albo „Co Autor chciał powiedzieć?”. „Etnografia Polska”. T. XXXVII, z. 1, s. 167–175, 1993. ISSN 0071-1861. [dostęp 08.09.2022 r.]

Oceń: Ludwik Stomma

Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:15