Alberta Labuda

---

Życiorys

Alberta Labuda odebrała swoje podstawowe wykształcenie w rodzinnym majątku w Chrobrzu. Następnie kontynuowała naukę w gimnazjum SS. Sacré Coeur w Zbylitowskiej Górze, które ukończyła w 1935 roku.

W latach 1935-1939 studiowała w Paryżu oraz we Lwowie, gdzie pod okiem profesora Czernego, kierownika romanistyki na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza, przygotowywała swoją pracę magisterską. Udało jej się zakończyć te prace przed wybuchem II wojny światowej w 1939 roku. Obrona pracy oraz uzyskanie tytułu magistra miały miejsce w kwietniu 1944 roku na tajnym uniwersytecie w Warszawie, pod nadzorem prof. Stanisława Wędkiewicza.

W trakcie trwania wojny Alberta przebywała w Chrobrzu oraz w pobliskim Książu Wielkim, który należał do ordynacji. W tym czasie poznała Gerarda Labudę, który po ucieczce z Pomorza, włączonego do Rzeszy, pracował jako buchalter w administracji majątku chroberskiego, który został przejęty przez Niemców. Ich ślub odbył się 18 września 1943 roku w Warszawie.

Po zakończeniu wojny Alberta, jak również jej mąż, zamieszkali w Poznaniu, gdzie Alberta związała swoje życie zawodowe z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza (UAM), kontynuując tradycję edukacyjną.

W latach 80. i 90. Alberta aktywnie angażowała się w działalność Hospicjum znajdującego się przy parafii św. Jana Kantego w Poznaniu, pozostając tym samym oddaną społecznie osobą aż do swojej śmierci.

Praca zawodowa

W maju 1945 roku Alberta Labuda rozpoczęła pracę na etacie asystenckim w Katedrze Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Poznańskim. Niestety, dwukrotnie została zwolniona z pracy na skutek donosów, które były motywowane jej rzekomo „złym” – arystokratycznym pochodzeniem. W ramach walki o swoje prawa, złożyła pozew sądowy przeciwko donosicielowi, Alfonsowi Zarachowi, i wygrała sprawę.

Jednakże konsekwencją tych zawirowań było zamknięcie romanistyki na Uniwersytecie Poznańskim w roku 1950. Po zakończeniu stalinizmu i w okresie odwilży październikowej, romanistyka została reaktywowana na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, gdzie w roku 1957 podjęła pracę jako asystentka.

W 1963 roku obroniła swoją pracę doktorską. Jako wykładowca uniwersytecki skoncentrowała się na dydaktyce, szczególnie na zagadnieniach związanych z historią literatury francuskiej oraz teorią literatury. Po wielu latach pracy, na emeryturę przeszła w roku 1977, zatrudniona na stanowisku starszego wykładowcy.

Życie prywatne

Córka Aleksandra Erwina margrabiego Gonzagi-Myszkowskiego, który nosił tytuł hrabiego Wielopolskiego z Chrobrza (1875–1937), oraz Zofii hrabianki Broel-Plater (1877–1926), pochodzącej z majątku Plinksze na Litwie Kowieńskiej.

W rodzinie czołowi członkowie to jej rodzeństwo: Zygmunt (1901–71), Maria Tarnowska (1904–79), Alfred (1905–96), Zofia Szeptycka (1906–94) oraz Alexander (1910–80), który był profesorem w Instytucie Chemii Organicznej PAN w Warszawie.

Była matką pięciorga dzieci: Aleksandra, Iwa, Adama, Damiana oraz Anastazji Winiger.

---

Oceń: Alberta Labuda

---