Jadwiga Emilewicz

---

Życiorys

Jadwiga Emilewicz jest córką Antoniego oraz Zdzisławy Szylerów. W 1993 roku uzyskała świadectwo dojrzałości w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, a pięć lat później ukończyła studia na kierunku politologia w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pod koniec lat 90. zaangażowała się w działalność Klubu Jagiellońskiego, gdzie organizowała dyskusje m.in. z osobami takimi jak Lech Kaczyński, Ludwik Dorn oraz Jan Rokita. To tam poznała Jarosława Gowina, który stał się jej mentorem w dziedzinie polityki i bliskim współpracownikiem.

Od 1995 roku współpracowała z Ośrodkiem Myśli Politycznej w Krakowie, jak również z utworzonym w 1995 roku Instytutem Tertio Millennio, założonym przez dominikanina Macieja Ziębę. Była także aktywna w strukturach Opus Dei. Jej edukacja obejmowała również uczelnię IESE w Barcelonie. W 1997 roku odbyła staż dziennikarski u Roberta Mazurka w konserwatywnym dzienniku „Życie”, gdzie redaktorem naczelnym był Tomasz Wołek.

W 1998 roku Jadwiga została radcą prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka w Departamencie Spraw Zagranicznych, pełniąc tę funkcję aż do 2002 roku. Pracując z Arturem Wołkiem, opublikowała książkę pt. „Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów”. W 2002 roku była jedną z założycielek kwartalnika „Pressje” Klubu Jagiellońskiego, wchodząc w skład jego redakcji. Ukończyła także studia podyplomowe w Wadham College na Uniwersytecie Oksfordzkim, co umożliwiło jej przynależność do Oxford University European Affairs Society.

Od 2003 roku pracowała jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie, której rektorem był Jarosław Gowin. W latach 2007-2008 zasiadała w zarządzie Klubu Jagiellońskiego, a później została członkiem honorowym stowarzyszenia. Przystąpiła również do Platformy Obywatelskiej. Angażowała się w inicjatywy krajoznawcze, na przykład „Godzina dla Polski”, podjętą przez Gowina w celu utworzenia nowej formacji politycznej wymyślonej dla wolnorynkowych i konserwatywnych interesów.

Emilewicz pełniła funkcję dyrektora Muzeum PRL-u w Nowej Hucie w latach 2009-2012, kiedy to muzeum działało jako oddział Muzeum Historii Polski w Warszawie. Odpowiadała za zaprojektowanie wystawy stałej muzeum, której krytyka zyskała negatywne konotacje polityczne, co doprowadziło do jej konflikty z Krystyną Zachwatowicz i w konsekwencji do jej odwołania. W 2011 roku zaczęła przewód doktorski na Uniwersytecie Jagiellońskim, pisząc pracę na temat decentralizacji polityki.

W 2013 roku, razem z Jarosławem Gowinem, opuściła PO i przystąpiła do nowo utworzonej Polski Razem, gdzie objęła prezydencki fotel w związanej z partią Fundacji Lepsza Polska. W 2014 roku prowadziła małopolskie struktury Polski Razem, a jej kandydatura do Parlamentu Europejskiego nie przyniosła oczekiwanego sukcesu. W 2014 roku zdobyła mandat w Sejmiku Województwa Małopolskiego, startując z Prawa i Sprawiedliwości, a w 2015 roku stała się wiceprezesem Polski Razem oraz podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rozwoju, co było pierwszym krokiem do kolejnych rządowych nominacji.

Po zakończeniu działalności w KN Studio, działalność aranzacyjna przeniosła się do powstałej nowej spółki Koza Nostra Studio, której udział wzięli jej mąż i ona sama. Podczas pełnienia obowiązków rządowych brała czynny udział w Forum Przedsiębiorców Małopolski oraz publikowała w „Dzienniku Polskim”. Po przekształceniu Polski Razem w Porozumienie, została wiceprezesem tego ugrupowania.

9 stycznia 2018 roku została powołana na urząd ministra przedsiębiorczości i technologii w rządzie Mateusza Morawieckiego. W 2019 roku uzyskała mandat posłanki IX kadencji z listy PiS. W 2019 roku rozpoczęła pełnienie obowiązków minister rozwoju oraz wiceprezesa Rady Ministrów. Zajmowała się projektami korzystnymi dla przedsiębiorców, doprowadzając do utworzenia Polskiej Strefy Inwestycji oraz wprowadzenia regulacji dotyczących płatności.

W czasie pandemii COVID-19 była zaangażowana w tworzenie tarczy antykryzysowej. W 2020 roku wzbudziła kontrowersje po wygłoszeniu długiego przemówienia na Jasnej Górze, po czym została przewodniczącą poznańskiego okręgu Porozumienia. W tym samym roku opuściła partię, wyjaśniając, iż nie zgadza się z polityką prowadzeni przez liderów ugrupowania. Jej kariera polityczna przyniosła ze sobą wiele ważnych ról i stanowisk, a w 2020 roku rozpoczęła działalność akademicką na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, prowadząc wykłady z zakresu polityki gospodarczej.

Na dzień dzisiejszy jest członkinią rady społecznej Szpitala Klinicznego im. Heliodora Święcickiego Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, a także jest w radzie Teatru Muzycznego w Poznaniu. W maju 2023 roku powróciła do administracji rządowej, obejmując stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Funduszy i Polityki Regionalnej oraz pełnomocnika rządu ds. współpracy polsko-ukraińskiej. W wybory 2023 roku nie uzyskała mandatu poselskiego, jednak jej wkład w życie polityczne w Polsce pozostaje nieoceniony.

Wyróżnienia

W 2021 roku, Jadwiga Emilewicz została uhonorowana nagrodą „Komeda UMP”, która została przyznana przez Senat Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Życie prywatne

Jadwiga Emilewicz prowadzi życie rodzinne u boku swojego męża, Marcin Emilewicza, który jest politologiem oraz przedsiębiorcą. Wspólnie wychowują trzech synów, co stanowi ważny element ich życia osobistego.

Publikacje

Jadwiga Emilewicz jest autorką wielu publikacji, które dotyczą kluczowych wydarzeń politycznych i społecznych w Polsce. Współautorstwo książki „Zwarte- Reformatorzy i politycy. Gra o reformę ustrojową w 1998 roku widziana oczami jej aktorów” z Arturem Wołkiem, wydanej przez Fundację Rozwoju Demokracji Lokalnej w Warszawie w 2000 roku, zyskało wysokie uznanie. Tom ten doczekał się dwóch kolejnych wydań, w tym jednego w 2002 roku we współpracy z Wyższą Szkołą Biznesu – National Louis University w Nowym Sączu, a także wersji anglojęzycznej „Reformers and politicians: The power play for the 1998 Reform of Public Administration in Poland, as seen by its main players”, która ukazała się w 2002 roku w Wydawnictwie Elipsa.

W 2008 roku Emilewicz redagowała zbiorową publikację „Europejska polityka wschodnia. Wyzwanie Polaków i Niemców”, wydaną przez Wyższą Szkołę Europejską im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie, co podkreśla jej zaangażowanie w analizy dotyczące polityki europejskiej.

Dodatkowo, była współredaktorką ważnych prac zbiorowych, takich jak „Ogniem czy mieczem? Stosunki państwo-Kościół” oraz „Wschód – strategia czy obsesja”, obie opublikowane przez Klub Jagielloński w Krakowie w latach 2008 i 2009.

W obszarze artykułów, Emilewicz pisze w „Znaku”, gdzie w numerze 579 z 2003 roku ukazał się jej tekst „Lekcja obywatelska”. Recenzje, jakie napisała, obejmują teksty takie jak „Pragmatyka wiary”, dotycząca dzieła „John Locke: Writings on Religion”, opublikowanego w „Teologii Politycznej” w latach 2003/2004. Tutaj również recenzuje książkę „Mogens Herman Hansen, Demokracja ateńska w czasach Demostenesa”, co miało miejsce w dwóch numerach „Teologii Politycznej” na przełomie 2004 i 2005 roku.

Kolejnym ze znaczących artykułów jest „Wyższa szkoła dyplomacji”, opublikowany w „Nowej Europie” w 2007, a także „Władza – modele teoretyczne” w periodyku „Europa i Świat. Zeszyty naukowe Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie”. Ostatni artykuł, „Sposób na „selbstbewusste Mittelmacht”, opublikowany w 2008 roku w „Pressjach”, dodatkowo podkreśla jej wkład w analizę współczesnej polityki.

---

Oceń: Jadwiga Emilewicz

---