Jan Rokita

---

Życiorys

Wykształcenie i działalność opozycyjna

Jan Rokita, znany polski polityk, swoją edukację rozpoczął w V Liceum Ogólnokształcącym im. Augusta Witkowskiego w Krakowie, a następnie kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał dyplom w 1983 roku. Dodatkowo, Rokita studiował filozofię na UJ oraz historię Kościoła katolickiego na Papieskiej Akademii Teologicznej.

Już we wrześniu 1980 roku zaangażował się w działania opozycyjne, uczestnicząc w wiecu, na którym utworzono Niezależne Zrzeszenie Studentów, a w listopadzie tego samego roku objął funkcję przewodniczącego NZS na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz wkomponował się w Krajową Komisję Koordynacyjną. Po ogłoszeniu stanu wojennego, Rokita został aresztowany 21 stycznia 1982 roku, a jego internowanie zakończyło się 2 lipca tego samego roku. W 1985 przystąpił do Ruchu Wolność i Pokój, organizacji o zabarwieniu antykomunistycznym i pacyfistycznym. W maju 1986 roku ponownie padł ofiarą represji, będąc zatrzymanym przez Służbę Bezpieczeństwa, gdzie doszło do licznych naruszeń jego praw, co doprowadziło do procesu o bezprawne pozbawienie wolności.

W grudniu 1988 roku dołączył do Komitetu Obywatelskiego, w ramach współpracy z Lechem Wałęsą.

Działalność polityczna w latach 1989–2001

W 1989 roku Rokita uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako reprezentant opozycji solidarnościowej. W tym samym roku uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy, a także został członkiem i wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Przewodniczył sejmowej Komisji Nadzwyczajnej, która zajmowała się badaniem działalności Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a jego prace zaowocowały tzw. „raportem Rokity”. Na początku lat 90-tych Rokita był jednym z założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, a krótkotrwale przystąpił do Unii Demokratycznej, gdzie reprezentował jej prawicowe skrzydło. W 1991 roku został wybrany do Sejmu I kadencji, gdzie pełnił rolę przewodniczącego Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. W rządzie Hanny Suchockiej pełnił funkcję ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów, zajmując się m.in. projektami reformy podziału administracyjnego.

Po upadku rządu i w wyniku przedterminowych wyborów w 1993 roku, Rokita wrócił do Sejmu z listy UD. Od 1994 roku był członkiem nowo utworzonej Unii Wolności. W 1995 roku, próbując powstrzymać Aleksandra Kwaśniewskiego przed wygraną w wyborach prezydenckich, uczestniczył w Inicjatywie 3/4, otwarcie dystansując się od poparcia Jacka Kuronia, kandydata UW.

W styczniu 1997 roku opuścił UW, współtworząc Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, które niezwykle szybko przyłączyło się do Akcji Wyborczej Solidarność. W 1997 roku był posłem III kadencji, gdzie ponownie przewodniczył Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz współtworzył reformę samorządową podjętą przez rząd Jerzego Buzka. W 2000 roku, w wyniku burzliwych wydarzeń, został prezesem SKL, zastępując Mirosława Stycznia.

Działalność polityczna w latach 2001–2005

Po powstaniu Platformy Obywatelskiej w styczniu 2001 roku, Jan Rokita był na początku przeciwnikiem przyłączenia się do tej partii przez SKL, krytykując polityków przechodzących z AWS do PO. Z czasem jednak zmienił zdanie, dołączając do Platformy. Uzyskując mandat IV kadencji w 2001 roku, zdobył 20 251 głosów w okręgu krakowskim, a w 2002 roku ubiegał się o prezydenturę Krakowa, zajmując 3. miejsce w pierwszej turze wyborów, przegrywając z Jackiem Majchrowskim oraz Józefem Lassotą.

Po odejściu Macieja Płażyńskiego z partii, Rokita stał się de facto liderem konserwatywnego skrzydła Platformy. Był wiceprzewodniczącym PO od października 2001 do czerwca 2003 oraz ponownie od listopada 2005 do czerwca 2006. W latach 2003-2005 pełnił rolę przewodniczącego klubu poselskiego PO, angażując się w pracę w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Jego popularność wzrosła w czasie prac komisji śledczej, która badała tzw. aferę Rywina, będąc pierwszą komisją transmitowaną na żywo w telewizji.

W 2003 roku Rokita wywołał kontrowersje swoimi wypowiedziami w Sejmie, w których wyrażał stanowcze poparcie dla traktatu nicejskiego. W 2004 roku udzielił Michałowi Karnowskiemu oraz Piotrowi Zarembie wywiadu, który potem przekształcono w książkę pod tytułem „Alfabet Rokity”.

Działalność polityczna w latach 2005–2007

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2005 roku Jan Rokita zdobył 72 145 głosów, co pozwoliło mu na uzyskanie mandatu po raz szósty. Jako kandydat PO na urząd premiera, promował się jako „premier z Krakowa”. W 2006 roku w wyborach na prezydenta Krakowa, kandydat PO, Tomasz Szczypiński, zajął 3. miejsce, a Rokita wsparł Ryszarda Terleckiego w drugiej turze, mimo braku oficjalnego poparcia ze strony partii.

W styczniu 2007 roku Jan Rokita ogłosił zestaw swoich dokonań jako lider tzw. gabinetu cieni PO, jednak bez konsultacji ze swoimi współpracownikami. W lipcu tego samego roku został skazany na grzywnę za obraźliwe słowa kierowane w stronę Grzegorza Wieczerzaka.

14 września 2007 roku w programie Bohater tygodnia ogłosił decyzję o wycofaniu się z polityki, czyniąc to po nominacji swojej żony Nelli Rokity na doradcę prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. kobiet.

Działalność po 2007

W grudniu 2007 roku warszawski sąd nakazał Janowi Rokicie przeprosiny dla prokuratora i byłego komendanta głównego policji Konrada Kornatowskiego za publiczne oskarżenie go o nieetyczne postawy. W 2008 roku Rokita, współpracując z Rafałem Dutkiewiczem, Rafałem Matyją oraz Kazimierzem Michałem Ujazdowskim, był współtwórcą portalu Polska XXI. W tym samym roku rozpoczął pracę jako komentator polityczny w „Dzienniku” oraz wykładowca na Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum w Krakowie.

W związku z incydentem z lutego 2009 roku w samolocie Lufthansy, Jan Rokita usłyszał zarzuty od prokuratury w Niemczech, które zakończyły się nałożeniem na niego grzywny, której nie uiścił, co skutkowało ukaraniem go aresztowaniem przez tamtejsze władze. W sierpniu 2009 roku zakończył współpracę z „Dziennikiem”. Od 2012 roku był felietonistą „Dziennika Polskiego”. W marcu 2013 roku opublikowano wywiad rzeka, w formie książki, przeprowadzony przez Roberta Krasowskiego.

W 2013 roku, z powodu zaległych płatności, komornik zajął wynagrodzenie Rokity z tytułu pracy na uczelni, a w tym samym roku został on wykluczony z PO. Jako komentator TVN24 Biznes i Świat, angażował się w wydarzenia polityczne oraz wspierał lokalnych kandydatów, między innymi Marka Lasotę w jego walce o prezydenturę w Krakowie. W kolejnych wyborach podjął decyzję o poparciu kandydatów Prawa i Sprawiedliwości, w tym Małgorzaty Wassermann w 2018 oraz Krzysztofa Mazura w 2019 roku.

Odznaczenia i wyróżnienia

Jan Rokita, wybitny polityk i publicysta, zdobył liczne odznaczenia oraz wyróżnienia w trakcie swojej kariery. Oto najważniejsze z nich:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 2008 roku,
• Krzyż Wolności i Solidarności, który otrzymał w 2018 roku,
• Odznaka Honorowa za Zasługi dla Legislacji, przyznana w 2022 roku,
• Medal Świętego Brata Alberta, który zdobył w 1997 roku,
• Nagroda Kisiela, przyznana w 2003 roku,
• Nagroda im. Edwarda J. Wende, także z 2003 roku,
• Tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost”, który otrzymał w 2003 roku,
• Medal „Niezłomnym w słowie”, przyznany w 2011 roku.

Życie prywatne

Jan Rokita jest synem Tadeusza Rokity oraz prawniczki Adeli, z domu Wajdowicz, która, pochodząc ze szlachetnej rodziny, miała austriackie korzenie, dziedziczone od matki, Marii z domu Meder.

W swoim życiu osobistym, pierwszą żoną Jana Rokity była Katarzyna Zimmerer, utalentowana dziennikarka i pisarka, z którą zawarł związek cywilny. Po rozstaniu, jego drugą żoną została Nelli Arnold, katoliczka i obywatelka Polski pochodzenia niemieckiego, która przyszła na świat w ZSRR. Razem z Nelli wychowywali jej córkę z poprzedniego małżeństwa, Katarzynę.

Jan Rokita jest również jednym z członków założycieliStowarzyszenia Siemacha. W ramach tej organizacji pełnił rolę członka komisji rewizyjnej i aktywnie angażował się w jej działalność, między innymi jako fundator stypendiów.

---

Oceń: Jan Rokita

---