Jarosław Adam Gowin, urodzony 4 grudnia 1961 roku w Krakowie, jest postacią o szerokim zakresie działalności politycznej, filozoficznej i publicystycznej. Posiada tytuł doktora nauk humanistycznych, co podkreśla jego głębokie zaangażowanie w obszarze nauki i myśli krytycznej.
W swojej karierze politycznej pełnił szereg istotnych funkcji. Był senatorem w VI kadencji w latach 2005–2007 oraz posłem na Sejm w kabinach VI, VII, VIII i IX, gdzie działał w latach 2007–2023. W tym okresie miał wpływ na wiele kluczowych decyzji legislacyjnych, które kształtowały polską politykę.
W latach 2011–2013 piastował stanowisko ministra sprawiedliwości, a także był przewodniczącym klubu parlamentarnego Zjednoczona Prawica od 2014 do 2015 roku. Jako minister nauki i szkolnictwa wyższego od 2015 do 2020 roku znacząco wpłynął na reformy w polskim systemie edukacji. Poza tym, wiceprezes Rady Ministrów w latach 2015–2020 i 2020–2021 oraz minister rozwoju, pracy i technologii od 2020 do 2021, zdobył znaczną wiedzę i doświadczenie w zarządzaniu sprawami krajowymi.
Nie można także pominąć jego roli jako założyciela i prezesa partii politycznych - Polski Razem w latach 2013–2017 oraz Porozumienia od 2017 do 2022 roku, które miały na celu zjednoczenie środowisk centroprawicowych w Polsce.
Życiorys
Wykształcenie i działalność zawodowa
Jarosław Gowin, syn Ludwika i Aliny, pochodzi z rodziny o aktywnych społecznie tradycjach, gdzie jego rodzice byli zaangażowani w działalność Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” po zakończeniu II wojny światowej. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle, gdzie równolegle przez dziewięć lat angażował się w grę w piłkę nożną jako bramkarz w klubie Czarni 1910 Jasło.
Jego edukacja akademicka miała miejsce na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie studiował historię filozofii. W trakcie studiów, aktywnie uczestniczył w działalności „Solidarności” oraz Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a także brał udział w wykładach organizowanych w Dominikańskim Duszpasterstwie Akademickim „Beczka”. Poznał tam takie osobistości jak Jan A. Kłoczowski, Maciej Zięba i członkowie otoczenia Jerzego Turowicza. W 1985 roku uzyskał tytuł magistra.
W latach 80. był stypendystą Uniwersytetu Cambridge, co znacząco wzbogaciło jego doświadczenie. Jego pierwsza praca zawodowa miała miejsce w Instytucie Nauk Społecznych Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, a później w Społecznym Instytucie Wydawniczym „Znak”, gdzie pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika od 1994 do 2005 roku. Jego odejście z redakcji w 2017 roku było związane z zarzutami o wspieranie działań obozu rządzącego, co spotkało się z szerokim odzewem medialnym.
W 2001 roku uzyskał doktorat w Instytucie Studiów Politycznych PAN za pracę zatytułowaną „Kościół w czasach wolności 1989–1999”, której promotorem był Wojciech Roszkowski. Gowin jest autorem wielu publikacji, w tym książek dotyczących Kościoła katolickiego i jego roli w Polsce. Zainicjował również „Dni Tischnerowskie” i był jednym z założycieli stypendium „Józek Szkolny”. W latach 2003-2011 pełnił rolę rektora Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera oraz był członkiem rady patronackiej w Krakowskim Hospicjum dla Dzieci imienia ks. Józefa Tischnera, a także współtwórcą Stowarzyszenia Siemacha.
Działalność polityczna
Do 2015
Z polityką związany jest od lat 90., kiedy to w 1990 roku rozpoczął współpracę z Forum Prawicy Demokratycznej, które zostało założone przez Aleksandra Halla. Jako aktywny polityk, został również związany z Unią Demokratyczną oraz Unią Wolności. W 2005 roku, jako kandydat Platformy Obywatelskiej, zdobył mandat senatorski w okręgu krakowskim i po rezygnacji Jana Rokity z ubiegania się o mandat w 2007 roku, otrzymał pierwsze miejsce na liście do Sejmu, co zaowocowało jego wejściem do partii i zdobyciem 160 465 głosów w wyborach.
Po wyborach do Sejmu był członkiem zarządu krajowego Platformy Obywatelskiej do 2010 roku. W 2011 roku uzyskał reelekcję, zdobywając 62 570 głosów. Jego kariera nabrała tempa, gdy 18 listopada 2011 roku, prezydent Bronisław Komorowski powołał go na ministra sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska. Po zapowiedzi jego odwołania w 2013 roku, wystartował w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej, lecz przegrał, zdobywając 20,42% głosów. 9 września 2013 roku ogłosił opuszczenie PO i rozpoczął organizację nowego ruchu społecznego, „Godzina dla Polski”, przyciągając do niego też niezrzeszonych posłów.
Od 2015
W 2015 roku, Gowin kandydował z ostatniej pozycji na listach Prawa i Sprawiedliwości w swoim okręgu. Uzyskał mandat poselski i objął funkcje wicepremiera oraz ministra nauki i szkolnictwa wyższego w rządzie Beaty Szydło. W 2017 roku, stworzył nową partię, Porozumienie, która szybko zyskała polityczne znaczenie. Mimo to, w 2018 roku, reforma szkolnictwa wyższego, którą przeprowadził, wzbudziła zróżnicowane opinie i kontrowersje.
W 2019 roku Gowin został ponownie wybrany do Sejmu, uzyskując 15 802 głosy. Wkrótce objął ponownie dotychczasowe stanowiska rządowe, przynależąc do drugiego gabinetu Mateusza Morawieckiego. Jednak w kontekście pandemii COVID-19, w kwietniu 2020 roku, podał się do dymisji. Po pewnym czasie wrócił do rządu, obejmując stanowiska ministra rozwoju, pracy i technologii, lecz latem 2021 roku ogłosił opuszczenie koalicji rządowej, skutkując krytyką jego ugrupowania. W wyniku depresji w listopadzie 2021 roku, musiał na pewien czas zawiesić swoją aktywność publiczną.
10 grudnia 2022 na nadzwyczajnym kongresie Porozumienia zrezygnował z funkcji prezesa partii, a w 2023 roku zdecydował się na niekandydowanie w nadchodzących wyborach. Jego doświadczenie jednak wciąż wpływa na polską politykę, a w styczniu 2024 roku, złożył zeznania przed sejmową komisją śledczą ds. wyborów korespondencyjnych.
Życie prywatne
Jarosław Gowin jest osobą rodzinną, związany z Anną. Wspólnie wychowują troje dzieci: Zbigniewa, Weronikę oraz Ziemowita.
Wyróżnienia
W 2010 roku Jarosław Gowin został uhonorowany medalem z okazji stulecia istnienia klubu Czarni 1910 Jasło.
Dodatkowo, w 2013 roku otrzymał tytuł honorowego obywatela Stowarzyszenia Ludzi Aktywnych „Horyzonty”.
Wyniki wyborcze
Wyniki wyborcze Jarosława Gowina stanowią ważny element jego kariery politycznej. Poniżej przedstawiono szczegółowe dane dotyczące jego wystąpień w wyborach w różnych latach.
Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|
2005 | _ | Platforma Obywatelska | Senat VI kadencji | nr 12 | 157 083 (25,47%) |
2007 | Sejm VI kadencji | nr 13 | 160 465 (28,58%) | ||
2011 | Sejm VII kadencji | 62 570 (12,35%) | |||
2014 | _ | Polska Razem | Parlament Europejski VIII kadencji | nr 10 | 40 699 (4,45%) |
2015 | _ | Prawo i Sprawiedliwość | Sejm VIII kadencji | nr 13 | 43 539 (8,02%) |
2019 | Sejm IX kadencji | 15 802 (2,43%) |
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Antoni Zygmunt Helcel | Stanisław Ochab | Czesław Kowalski | Jerzy Miller (polityk) | Igancy Krakus | Romana Kahl-Stachniewicz | Henryk Szatkowski | Roman Romkowski | Tadeusz Zieliński (1926–2003) | Zygmunt Andrzej Wielopolski | Władysław Jabłoński (minister) | Bolesław Drobner | Krzysztof Szczerski | Iwona Wendel | Aleksander Miszalski | Andrzej Gałażewski | Włodzimierz Reczek | Ryszard Legutko | Róża Thun | Wojciech ObtułowiczOceń: Jarosław Gowin