Juliusz Dąbrowski

---

Życiorys

Juliusz Dąbrowski urodził się jako syn warszawskiego adwokata Jana Dąbrowskiego. W wieku zaledwie 12 lat dołączył do „20 WDH” (Warszawskiej Drużyny Harcerskiej) w gimnazjum Lorentza. Następnie, w latach 1922–1924, był uczniem gimnazjum im. Mikołaja Reja, gdzie kontynuował swoją aktywność jako harcerz w „8 WDH” (Warszawskiej Drużynie Harcerskiej). Od 1927 roku, w trakcie studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim, wstąpił do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz został harcerzem „40 WDH” (Warszawskiej Drużyny Harcerskiej), gdzie dosłużył się stopnia podharcmistrza, pozostając związany z drużyną aż do 1939 roku.

Dąbrowski był jednym z kluczowych inicjatorów i pierwszych instruktorów Wydziału Drużyn Szkół Powszechnych Komendy Chorągwi Warszawskiej ZHP. Pełnił funkcję w komórce odpowiedzialnej za szkolenie kierowników pracy w latach 1923–1933, a w tym okresie zorganizował wiele obozów, zarówno stałych, jak i wędrownych, dla drużyn oraz kursów harcerskich. 10 grudnia 1931 roku został mianowany harcmistrzem.

Był także jednym z założycieli oraz głównych ideologów Koła Instruktorów im. Mieczysława Bema (KIMB). W 1933 roku objął stanowisko zastępcy kierownika Wydziału Drużyn w Głównej Kwaterze Harcerzy ZHP. Jako autor wielu artykułów dotyczących harcerstwa, skupiał się na jego aspektach w środowisku młodzieży robotniczej oraz na tworzeniu regulaminów odnośnie nowych sprawności dla starszych chłopców. Należał również do redakcji „Harcmistrza”, głównego miesięcznika dla kadry instruktorskiej ZHP, a jego prace ukazywały się także w czasopiśmie „Na Tropie” w latach 1928–1939, gdzie dyskutował o problemach zastępów i drużyn.

Dąbrowski był wizytatorem Hufca ZHP Warszawa Mokotów i członkiem komisji prób na stopień podharcmistrza w Komendzie Chorągwi Warszawskiej. W grudniu 1936 roku brał udział w organizacji Zjazdu KIMB, który łączył przedstawicieli różnych środowisk ZHP. 10 listopada 1937 roku został zwolniony z Głównej Kwatery Harcerzy z powodu publikacji protestu w prasie opozycyjnej przeciwko przyjęciu przez ZHP delegacji Hitlerjugend. W grudniu tego samego roku wstąpił, wraz z grupą instruktorów KIMB, do Klubu Demokratycznego w Warszawie i do kwietnia 1939 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego.

Po wybuchu II wojny światowej, 27 września 1939 roku, wszedł w skład Głównej Kwatery Szarych Szeregów jako jeden z założycieli tej organizacji, obok Aleksandra Kamińskiego, Floriana Marciniaka i Lechosława Domańskiego. W październiku 1939 roku był współzałożycielem Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej (PLAN). W styczniu 1940 roku, po aresztowaniu rodziny i aktywu PLAN, dobrowolnie zgłosił się do gestapo w celu ratowania zakładników. Został rozstrzelany w Palmirach i obecnie spoczywa na cmentarzu w Palmirach, w części poświęconej zamordowanym, kwatera zamordowanych 2 kwietnia 1940 roku.

---

Oceń: Juliusz Dąbrowski

---