Jan Hroboni

Prawo i sprawiedliwość

Jan Wacław Hroboni to postać niezwykle istotna w polskim prawodawstwie, urodził się 12 lipca 1872 roku w Krakowie, a swoją życiową podróż zakończył 10 maja 1937 roku w Warszawie. Był nie tylko prawnikiem, lecz także sędzią i prokuratorem, co czyni go przedstawicielem wielu istotnych aspektów systemu prawnego.

Jego wiedza i doświadczenie w dziedzinie postępowania cywilnego czyniły go specjalistą, którego opinie i decyzje miały wpływ na rozwój praktyki prawnej w Polsce.

Życiorys

Jan Hroboni przyszedł na świat 12 lipca 1872 roku w Krakowie, w rodzinie Karola i Anieli z domu Markiewicz. Jego wczesna edukacja miała miejsce w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1890 roku ukończył VII klasę, a rok później pomyślnie zdał egzamin dojrzałości. W 1895 roku Hroboni zdobył dyplom ukończenia studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

W czasach zaboru austriackiego, korzystając z autonomii galicyjskiej, rozpoczął karierę w sądownictwie Austro-Węgier. Początkowo pracował w C. K. Sądzie Obwodowym we Lwowie, gdzie pełnił funkcję asesora. Od około 1896 roku był auskultantem w C. K. Wyższym Sądzie Krajowym, a następnie został przydzielony do C. K. Sądu Obwodowego w Kołomyi. W 1898 roku awansował na sędziego w C. K. Sądzie Powiatowym w Starym Samborze, a jeszcze w tym samym roku został przeniesiony do C. K. Sądu Obwodowego w Stanisławowie, gdzie do około 1900 roku pełnił funkcję sędziego śledczego, współpracując przy sprawie, która zainspirowała Stanisława Wyspiańskiego do stworzenia dramatu „Sędziowie” z 1907 roku.

W kolejnych latach Hroboni zyskiwał doświadczenie jako adjunkt C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie oraz zastępca prokuratora C. K. Prokuratorii Państwa w Stryju. W grudniu 1909 roku przeprowadził się do Birczy, gdzie do około 1913 roku odpowiedzialny był za C. K. Sąd Powiatowy. Z dniem 1 stycznia 1914 roku, jako radca sądu krajowego, objął kierownictwo C. K. Sądu Powiatowego przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku. Pozostał w tej roli, aż do 1918 roku, kiedy to wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej.

W nowej Polsce, w dniu 31 sierpnia 1919 roku, jako sędzia Sądu Okręgowego w Sanoku, uzyskał VI rangę służbową. W ciągu niespełna dekady jego pracy w tym sądzie zdobł znaczącą renomę. 7 grudnia 1922 roku został mianowany sędzią Sądu Najwyższego z dniem 1 stycznia 1923 roku, zasiadając na tym stanowisku w Izbie Cywilnej SN w latach 20. i 30. XX wieku, a jego aktywność jako przewodniczącego składu sędziowskiego wzbudzała szacunek w środowisku prawniczym.

Na mocy polecenia Ministerstwa Sprawiedliwości, Hroboni stał się autorem uwag dotyczących kodyfikacji przepisów prawa notarialnego. W 1933 roku został członkiem pierwszego komitetu redakcyjnego pisma „Nowy Proces Cywilny”, które później przekształcono w „Polski Proces Cywilny”. Publikował liczne artykuły dotyczące postępowania cywilnego w takich pismach jak „Głos Sądownictwa”, „Czasopismo Sędziowskie”, „Przegląd Sądowy” oraz „Gazeta Sądowa Warszawska”.

Jan Hroboni zmarł 10 maja 1937 roku w Warszawie, a jego ostatnie chwile zostały upamiętnione na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie pochowano go 13 maja tegoż roku (kwatera 315-6-18). Jego żoną była Felicja z domu Marek, która odeszła w 1952 roku w wieku 77 lat. Z tego związku narodziły się dzieci: Stanisław (1902-1940, inżynier mechanik, oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej), Tadeusz (1905-1986, lekarz-chirurg, powstaniec warszawski) oraz Zofia, która zmarła młodo w 1917 roku w wieku 9 lat. Rodzina mieszkała w Sanoku przy ulicy Jana III Sobieskiego nr 207, pod tym samym adresem co rodzina sędziego Zygfryda Gölisa.

Odznaczenia

Jan Hroboni otrzymał wiele odznaczeń w uznaniu swojej pracy w Austro-Węgrzech. Wśród nich warto wymienić:

  • Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1914),
  • Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1914).

Przypisy

  1. Jan Wacław Hroboni. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 129, s. 7, 12.05.1937 r.
  2. Z żałobnej karty. Ś. p. Jan Hroboni. „Nowa Palestra”. Nr 5, s. 240, Maj 1937 r.
  3. Pogrzeby w Warszawie. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 130B, s. 8, 13.05.1937 r.
  4. Urzędom nie wolno układać się z defraudantami. „Głos Mazowiecki”. Nr 13, s. 2, 16.01.1937 r.
  5. Co przynosi prasa prawnicza? Nowy Proces Cywilny. „Czasopismo Sędziowskie”. Nr 2, s. 76, 1933 r.
  6. Adam Redzik: „Nowy Proces Cywilny” – „Polski Proces Cywilny” (1933–1939). palestra.pl. [dostęp 04.05.2016 r.]
  7. Kronika polityczna. „Kurier Warszawski”. Nr 345, s. 2, 16.12.1922 r.
  8. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 1, s. 30, 01.01.1923 r.
  9. Monografia. Nowosielce-Gniewosz. „Jednodniówka na pamiątkę poświęcenia Domu Ludowego”. Numer okazowy, s. 17, 11.09.1927 r.
  10. Część urzędowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 226, s. 1, 01.10.1919 r.
  11. Ruch służbowy w byłym zaborze austriackim. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 8, s. 298, 28.11.1919 r.
  12. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 1, s. 30, 01.01.1923 r.
  13. Kronika. „Dziennik Polski”. Nr 172, s. 2, 23.06.1891 r.
  14. Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 91.
  15. Cmentarz Stare Powązki: JAN WACŁAW HROBONI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 04.02.2019 r.]
  16. Informacja o zmarłych: Jan Wacław Hroboni. nekrologi-baza.pl. [dostęp 04.05.2016 r.]
  17. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1904. Lwów: 1904, s. 193.
  18. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 142.

Oceń: Jan Hroboni

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:15