Irena Popiel

Duchowieństwo i religia

Irena Maria „Ika” Popiel to postać, która przez wiele lat wpływała na życie duchowe w Polsce. Urodziła się 22 czerwca 1925 roku w Krakowie, gdzie spędziła swoje młodzieńcze lata, zanim podjęła decyzję o wstąpieniu do zgromadzenia zakonnego. Jej życie przypadło na niespokojne czasy, a mimo to z determinacją realizowała swoją misję.

Pani Popiel była polską zakonnicą oraz benedyktynką sakramentką, która pełniła rolę przeoryszy klasztoru benedyktynek sakramentek w Warszawie. W tej roli stała się istotną osobą w społeczności zakonnej oraz w szerszym kontekście duchowym.

Ważnym osiągnięciem Ireny Popiel było to, że była pomysłodawczynią i współzałożycielką Konferencji Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce. Inicjatywa ta miała na celu wspieranie wzajemnych relacji między różnymi zgromadzeniami oraz zachęcanie do współpracy w ramach życia duchowego.

Jej wkład w życie zakonne oraz konsekwentna praca na rzecz wspólnoty zakonne były znaczące, a jej dziedzictwo pozostaje do dziś w pamięci wielu ludzi.

Życiorys

Irena Popiel przyszła na świat w 1925 roku w Krakowie jako pierwsza córka Kazimierza Popiela, inżyniera górnictwa, oraz Anny z domu Latinik, która później pracowała jako urzędniczka w Sądzie Metropolitalnym w Krakowie i została odznaczona krzyżem Pro Ecclesia et Pontifice. Była wnuczką Franciszka Latinika oraz Heleny Stiasny-Strzelbickiej. W 1936 roku do rodziny dołączył młodszy brat Ireny, Andrzej Popiel, który z czasem został aktorem Teatru Muzycznego w Gdyni.

W latach 30. XX wieku rodzina Popielów mieszkała w Borysławiu, a potem przeprowadziła się do Lwowa. To tam Irena ukończyła szkołę podstawową oraz pierwsze dwa lata gimnazjum w szkole sióstr Urszulanek. Po wybuchu II wojny światowej, jej ojciec został zmobilizowany i brał udział w wojnie obronnej, a następnie został internowany na Węgrzech. Po wkroczeniu armii niemieckiej, zginął w obozie koncentracyjnym. W rezultacie mama Ireny, chcąc chronić dzieci, przeprowadziła się z nimi w 1940 roku do rodziny w Krakowie.

W stolicy Małopolski Irena dokończyła gimnazjum, a następnie ukończyła liceum ogólnokształcące, organizowane na tajnych kompletach przez Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Maturę zdała w lipcu 1944 roku. W tym samym czasie, pomiędzy 1942 a 1945 rokiem, pracowała w księgowości w Firmie J. Grosse S.A. W trakcie tych lat ukończyła również kurs na sanitariusza i pracowała w Armii Krajowej. Irena był również aktywna w tajnym duszpasterstwie akademickim organizowanym przez oo. Dominikanów, biorąc udział w wykładach teologicznych. W 1944 roku, w konspiracji, rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Po wojnie wstąpiła do zakonu benedyktynek sakramentek. W 1945 roku przyjęto ją do oblatury w Opactwie Tynieckim, a w 1947 roku zgłosiła się do klasztoru sióstr Benedyktynek Sakramentek w Warszawie, gdzie formalnie wstąpiła do zakonu w listopadzie tego samego roku. Złożyła profesję czasową 22 czerwca 1949, a uroczystą w 1952 roku, otrzymując wtedy konsekrację dziewic z rąk prymasa Stefana Wyszyńskiego, przyjmując imię Elżbieta.

W latach 1962–1967 kierowała przniesionym na Śląsk klasztorem benedyktynek sakramentek, a następnie w latach 1967–1971 oraz 1977–1989 pełniła tę samą rolę w klasztorze w Warszawie. Była również na czołowej pozycji w Polskiej Federacji Klasztorów Benedyktynek od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu. W czasie swojej działalności uczestniczyła w międzynarodowych zebraniach Federacji.

W latach 1984-1989 była członkiem Komisji Mniszek przy Opacie Prymasie Konfederacji Benedyktyńskiej. Reprezentując polskie benedyktynki, brała aktywny udział w międzynarodowym Sympozjum Benedyktynek, a także w Kongresach Opatów OSB w Rzymie. Pracowała w ramach Sekcji oraz Komisji Zakonów Klauzurowych przy Konsulacie Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Współzałożyła Konferencję Przełożonych Klasztorów Kontemplacyjnych, będąc również pomysłodawczynią jej struktury oraz regulaminów.

W latach 1974-1994 prowadziła Sekretariat Podkomisji ds. pomocy klasztorom klauzurowym przy Komisji Episkopatu ds. Zakonnych, pracując pod przewodnictwem O. Michała Mroczkowskiego. W 1997 roku prymasa Józefa Glempa uhonorował ją Medalem „Ecclesiae populoque servitium praestanti”.

Jako osoba, która była wnuczką generała Franciszka Ksawerego Latinika, Irena Popiel emanowała energią i bystrością umysłu, a jednocześnie nosiła w sobie prostotę, szczerość i pokorę. Odeszła w nocy z 14 na 15 października 2010 roku w klasztorze sióstr sakramentek w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce 18 października 2010 w kościele Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie, gdzie Mszy przewodniczył o. Gabriel Bartoszewski.

Przypisy

  1. a b c d e f g Irena Maria Popiel: Życiorys. Konferencja Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce. [dostęp 26.01.2013 r.]
  2. a b c Pogrzeb śp. Matki Elżbiety OSB ap.. Konferencja Przełożonych Żeńskich Klasztorów Kontemplacyjnych w Polsce. [dostęp 26.01.2013 r.]

Oceń: Irena Popiel

★★★★★
Średnia ocena:4.89 Liczba ocen:8