Zbigniew Chojnacki

Urodził się w rodzinie szlacheckiej herbu Trzaska, jako jedno z pięciorga dzieci Józefa Chojnackiego, doktora prawa i urzędnika kolejowego, oraz jego żony Anny, z domu Kluger, bratanicy Wandy Pollerowej, właścicielki Hotelu Pollera w Krakowie. Z racji zawodowej wegetacji ojca, jego rodzina musiała przenieść się do Stanisławowa, a później do Radomia, gdzie Zbigniew ukończył szkołę i zdał maturę.

Po zakończeniu edukacji w Szkole Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej i Obrony Przeciwgazowej w Trauguttowie, został podporucznikiem. W 1939 roku uczestniczył w działaniach zbrojnych jako dowódca baterii 7. Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej, walcząc w Dęblinie oraz w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, dowodzonej przez generała Franciszka Kleeberga. Po porażce w bitwie pod Kockiem, dostał się do niewoli niemieckiej, jednak udało mu się zbiec i powrócić do Krakowa, gdzie rozpoczął studia prawnicze w warunkach konspiracyjnych, które ukończył w 1947 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W 1945 roku odziedziczył Hotel Pollera po babce i zarządzał nim do 1950 roku, kiedy to budynek został upaństwowiony. W 1965 roku zdał egzamin na radcę prawnego, co otworzyło przed nim nowe możliwości zawodowe. Poza działalnością prawniczą, był głęboko zaangażowany w życie społeczne, szczególnie w ramach archidiecezji krakowskiej oraz w kościele Arka Pana w Nowej Hucie. Ponadto wspierał wysiłki NSZZ „Solidarność” w regionach Małopolski i Częstochowy, współpracując z prof. Wiesławem Chrzanowskim przy redagowaniu niezwykle ważnych dokumentów prawnych.

Jego działalność w Arcybractwie Miłosierdzia nabrała tempa po 1989 roku, kiedy był kluczowym działaczem w reaktywacji tej instytucji. Wybrany na starszego Arcybractwa w 1990 roku, pełnił tę funkcję aż do swojej śmierci. W 1992 roku założył Fundację Pro Humana Vita, a w 1995 roku Fundację Ratowania Kościoła Świętego Krzyża w Krakowie, gdzie objął rolę prezesa. Jako współzałożyciel Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Archidiecezji Krakowskiej, zasłużył na miano honorowego prezesa tej organizacji w 1996 roku.

Wspierał liczne organizacje charytatywne, w tym Fundację im. Brata Alberta w Radwanowicach. Zmarł 5 marca 2005 roku, a jego pamięć została uhonorowana poprzez grobowiec rodzinny na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. W dedykowanych mu miejscach, takich jak Schronisko dla Niepełnosprawnych w Radwanowicach oraz przy kościół św. Krzyża w Krakowie, znajdują się tablice upamiętniające jego osobę.