Zbigniew Werner

---

Życiorys

Rodzina Zbigniewa Wernera, wysiedlona z Krakowa, osiedliła się w Zawierciu. Jego ojciec, podpułkownik Wojsk Polskich, pełnił tam funkcję komendanta miasta. Po pewnym czasie Werner wrócił do Krakowa oraz kontynuował edukację w gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego, które ukończył po dwóch latach. Trzeci rok nauki uniemożliwiła II wojna światowa.

Następnie Zbigniew rozpoczął uczęszczanie na dwuletnie Kursy Przygotowawcze do Szkół Zawodowych wyższego stopnia oraz kilka lat później dwuletnią Szkołę Techniczną Górniczo-Hutniczo-Mierniczą, obie z wyróżnieniem. Po zakończeniu tych kursów podjął pracę w Staatliche Technische Prüfanstalt, gdzie jako kreślarz współpracował z prof. Andrzejem Bolewskim.

W 1946 roku Werner uzyskał świadectwo dojrzałości, zdobywając tytuł technika hutniczego. W 1951 roku ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. Następnie, dzięki pracy naukowej na Wydziale Geologiczno-Mierniczym, zdobył dyplom magistra nauk technicznych oraz inżyniera geologa na podstawie pracy zatytułowanej Złoże solne okolic Rybnika.

W latach 1945-1953 pracował na AGH w różnych Zakładach, w tym Mineralogii i Petrografii pod kierunkiem prof. Bolewskiego, jak również Geologii Ogólnej oraz Paleontologii, gdzie miał przyjemność uczyć się od prof. Walerego Goetla oraz Halurgii pod okiem prof. Józefa Poborskiego.

Zgodnie z decyzją Prezesa Centralnego Urzędu Geologii, w 1953 roku rozpoczął zatrudnienie w Państwowym Instytucie Geologicznym, obejmując stanowisko kierownika Zakładu Złóż Soli. Wspierał ten zakład podczas wielu zmian związanych z jego nazwą oraz zakresem działalności, kierując później różnymi jednostkami, w tym Zakładem Badań Geologicznych za Granicą oraz Geologii i Prognoz Surowcowych Świata.

W latach 1955-1962 kierował pracami geologiczno-dokumentacyjnymi, badając złoża soli w regionach takich jak Kłodawa, Lubień, Łanięta czy Rogóźno. Od 1963 roku skupiał się na poszukiwaniach złóż soli kamiennych i potasowo-magnezowych w okolicach Zatoki Gdańskiej, co zaowocowało odkryciem złoża soli kamiennej oraz czterech soczewowych złóż siarczanowych soli potasowo-magnezowych (polihalit).

W 1963 roku uzyskał status Samodzielnego Pracownika Naukowo-Badawczego w PIG. W 1966 roku obronił pracę doktorską na AGH, dotycząca poszukiwań złóż soli na Niżu Polskim w kontekście stratygrafii zagłębia cechsztyńskiego, pod kierunkiem prof. Józefa Poborskiego.

W latach 1968-1970 uczestniczył jako zastępca koordynatora w Projekcie UNDP Poszukiwanie złóż soli potasowych w Polsce. W ramach tego projektu był stypendystą ONZ, odbywając studia w USA oraz Kanadzie. W 1973 roku objął stanowisko docenta w PIG.

Werner uczestniczył również w pracach Komitetu Zasobów Naturalnych ONZ w latach 1972-1977, odbywając sesje w takich krajach jak Kenia, Indie, Japonia i Szwajcaria. Jego międzynarodowe doświadczenie obejmowało projekty w Libii, Algierii i Iraku, gdzie pracował jako konsultant w dziedzinie soli potasowych i złoża soli kamiennej.

W 1983 roku uzyskał tytuł Dyrektora Górniczego I Stopnia, a w latach 1988-1989 pełnił funkcję Sekretarza Naukowego PIG. Dodatkowo, w latach 1988-1990 był zaangażowany w koordynację studiowania lokalizacji składowisk odpadów promieniotwórczych w kraju oraz zagranicą, gdzie badania odbywały się m.in. w Niemczech, Szwecji i Japonii.

Po przejściu na emeryturę w 1997 roku, Zbigniew Werner znalazł miejsce w Domu Opiekuńczo-Leczniczym Opatrzności Bożej w Pilaszkowie od 2010 roku. Pozostawił po sobie około 60 publikacji oraz 80 opracowań archiwalnych, świadcząc tym samym o swoim wkładzie w rozwój geologii oraz badań nad solami w Polsce.

Odznaczenia i nagrody

Uhonorowany: Zespołową Nagrodą IV Stopnia Państwowej Rady ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej za stworzenie metody profilowania radiometrycznego poziomych otworów wiertniczych (sole potasowe), Zespołową Państwową Nagrodą II Stopnia w dziedzinie techniki za wkład w odkrycie złoża soli potasowych oraz polihalitowych w Zatoce Puckiej, a także Zespołową Nagrodą Prezesa Centralnego Urzędu Geologii za przygotowanie dokumentacji geologicznej dotyczącej złoża soli kamiennej w kategorii C2 „Wojnicz”.

Odznaczony: Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wyróżniony: odznaką Zasłużony Pracownik Instytutu Geologicznego, złotą odznaką Państwowego Instytutu Geologicznego, złotą odznaką Zasłużony dla polskiej geologii, srebrną odznaką Zasłużony dla górnictwa PRL, a także odznaką Zasłużonego Działacza SITG.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie.

---

Oceń: Zbigniew Werner

---