Zbigniew Ziobro

---

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

W 1994 roku Zbigniew Ziobro ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zakończeniu nauki przeszedł aplikację prokuratorską, która miała miejsce w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach. W 1997 roku zdał egzamin prokuratorski, mimo to nigdy nie podjął działalności w charakterze prokuratora ani asesora prokuratury. W okresie od 1998 do 2000 roku był zatrudniony w Generalnym Inspektoracie Celnym. Jeszcze w tym samym czasie piastował stanowisko doradcy ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego.

W drugiej połowie lat 90. Zbigniew Ziobro publikował liczne artykuły dotyczące prawa karnego, które pojawiały się na łamach „Rzeczpospolitej”. W 1999 roku, wspólnie z Witoldem Gadowskim, założył w Krakowie Stowarzyszenie Katon, a także stworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw.

Działalność polityczna

Działalność do 2005

Pod koniec grudnia 2000 roku Zbigniew Ziobro objął funkcję sekretarza w zespole ds. nowelizacji kodyfikacji prawa karnego w Ministerstwie Sprawiedliwości. W okresie od marca do lipca 2001 roku był podsekretarzem stanu w tym ministerstwie, będąc bliskim współpracownikiem ministra Lecha Kaczyńskiego. Odszedł z ministerstwa po tym, jak został ono zlikwidowane.

W 2001 roku Zbigniew Ziobro był współtwórcą partii Prawo i Sprawiedliwość, a w tym samym roku został posłem w IV kadencji Sejmu, reprezentując okręg krakowski. Zasiadał w komisji śledczej badającej tzw. aferę Rywina, będąc autorem raportu, który wskazywał odpowiedzialność premiera Leszka Millera, wiceministra kultury i szefowej doradców premiera Aleksandry Jakubowskiej, ministra Lecha Nikolskiego, prezesa TVP Roberta Kwiatkowskiego oraz sekretarza Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Włodzimierza Czarzastego. 24 września 2004 roku Sejm zaakceptował ten raport jako ostateczny wynik prac komisji.

Pomimo upływu czasu, żadne z tych osób nie zostały oskarżone, ani po utracie władzy przez SLD. Z kolei w 2008 roku prokurator umorzył postępowanie ze względu na przedawnienie karalności.

W 2002 roku, podczas wyborów samorządowych, Zbigniew Ziobro jako przedstawiciel PiS ubiegał się o stanowisko prezydenta Krakowa, jednak nie przeszedł do drugiej tury. W 2005 roku ponownie zdobył mandat poselski w Krakowie, zdobywając 120 188 głosów, co oznaczało, że uzyskał najwyższy wynik w swoim okręgu. Pełnił również rolę szefa kampanii wyborczej Lecha Kaczyńskiego w jego dążeniu do objęcia urzędu Prezydenta RP.

Lata 2005–2007

31 października 2005 roku Zbigniew Ziobro został mianowany ministrem sprawiedliwości oraz prokuratorem generalnym w gabinecie Kazimierza Marcinkiewicza. Obydwa stanowiska zachował także w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. W tym czasie zasiadał również w Krajowej Radzie Sądownictwa, a w 2006 roku otrzymał tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost”.

14 lutego 2007 roku odbyła się konfidencja prasowa, podczas której Zbigniew Ziobro oraz szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego Mariusz Kamiński przedstawili szczegóły zatrzymania Mirosława G., szefa Kliniki Kardiochirurgii Szpitala MSWiA. Prokurator Ziobro złożył lekarzowi 20 zarzutów, w tym zarzut zabójstwa w zamiarze ewentualnym. Słowa Ziobry podczas konferencji, w szczególności stwierdzenie, że „już nikt nigdy przez tego pana życia pozbawiony nie będzie”, przyczyniły się do tego, że Mirosław G. wytoczył Zbigniewowi Ziobrze proces cywilny, który wygrał. W grudniu 2008 roku Sąd Apelacyjny w Krakowie zobowiązał byłego ministra do publicznych przeprosin oraz zapłaty zadośćuczynienia. W 2009 roku Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej.

Zarówno Mirosław G., jak i jeden z jego pacjentów nie zostali nigdy oskarżeni o zabójstwo. W 2011 roku rozpoczął się ich proces karny o nieumyślne spowodowanie śmierci jednego z pacjentów, a w 2013 roku sąd uznał go za winnego części zarzucanych mu czynów i skazał na karę grzywny oraz roczną karę pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem.

W sierpniu 2007 roku Zbigniew Ziobro został oskarżony przez Andrzeja Leppera o bycie źródłem przecieku w tzw. aferze gruntowej w Ministerstwie Rolnictwa. Lepper w sierpniu 2010 roku również został oskarżony o składanie fałszywych zeznań, a Zbigniew Ziobro otrzymał status oskarżyciela posiłkowego.

28 sierpnia 2007 roku posłowie SLD złożyli wniosek o postawienie go przed Trybunałem Stanu, jednak nie został on rozpatrzony do końca kadencji. Dnia 7 września 2007 roku na wniosek Prezesa Rady Ministrów Ziobro został odwołany z funkcji ministra sprawiedliwości oraz prokuratora generalnego. Następnie objął stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, a 11 września 2007 roku ponownie był powołany na wcześniejsze stanowiska.

Lata 2007–2015

W 2007 roku podczas wyborów parlamentarnych Zbigniew Ziobro uzyskał najwięcej głosów w okręgu krakowskim, osiągając wynik 164 681 głosów. 12 stycznia 2008 roku objął funkcję wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości.

W 2008 roku prokurator wystąpił o uchwałę o uchwałę jego immunitetu, aby móc postawić mu zarzut przekroczenia uprawnień związanych z ujawnieniem Jarosławowi Kaczyńskiemu dokumentów związanych z tzw. mafią paliwową. 3 września tego samego roku Zbigniew Ziobro zrzekł się immunitetu, a 4 listopada 2009 roku śledztwo zostało umorzone z powodu braku dowodów.

W 2009 roku uczestniczył w wyborach do Parlamentu Europejskiego, gdzie uzyskał mandat jako eurodeputowany w okręgu krakowskim, zdobywając 335 933 głosy, co było drugim wynikiem w kraju (za Jerzym Buzkiem z PO). W Parlamencie Europejskim pracował w Komisji Prawnej, a 24 lipca 2010 roku ponownie został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości.

W 2010 roku Zbigniew Ziobro wytoczył proces cywilny Biance Mikołajewskiej oraz wydawcy pisma „Polityka” w związku z artykułem, który rzekomo mógł naruszać jego dobra osobiste. Proces rozpoczął się w 2011 roku przed Sądem Okręgowym w Gdańsku.

4 listopada 2011 roku komitet polityczny PiS podjął decyzję o wykluczeniu Ziobry z partii, co miało miejsce równocześnie z usunięciem Tadeusza Cymańskiego oraz Jacka Kurskiego. Kilka dni później, kilkunastu parlamentarzystów przynależących do PiS utworzyło nowy klub parlamentarny o nazwie Solidarna Polska. Kongres założycielski partii miał miejsce 24 marca 2012 roku, gdzie Zbigniew Ziobro został wybrany na prezesa. Ponownie uzyskał ten tytuł 14 grudnia 2013 roku. W maju 2014 roku kandydował na kolejną kadencję do Parlamentu Europejskiego, jednak bez powodzenia.

Latem 2014 roku jego partia podjęła współpracę z Polską Razem, tworząc wspólny klub parlamentarny o nazwie Sprawiedliwa Polska, a wkrótce potem także z PiS.

W listopadzie 2012 roku posłowie PO złożyli wniosek o odpowiedzialność Zbigniewa Ziobry przed Trybunałem Stanu z ośmioma zarzutami, w tym o podejmowanie działań mających na celu wszczęcie postępowań karnych wobec osób według kryteriów politycznych. W lipcu 2015 roku Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej uznała sześć z ośmiu zarzutów za zasadne i wniosła o postawienie Ziobry przed Trybunałem Stanu. 25 września 2015 roku, na 101. posiedzeniu Sejmu, wnioskujący uzyskali poparcie 271 posłów, jednak ze względu na brak wymagającej większości, sprawa została umorzona.

Działalność od 2015

W 2015 roku Zbigniew Ziobro został ponownie zarejestrowany na ostatniej pozycji listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu kieleckim, uzyskując mandat w VIII kadencji Sejmu. 16 listopada tego roku pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządzie Beaty Szydło.

Po uchwale PiS dotyczącej poddania prokuratury administracji rządowej, 4 marca 2016 roku Zbigniew Ziobro powrócił na stanowisko prokuratora generalnego. 9 grudnia 2017 roku został ponownie wybrany przez kongres na prezesa Solidarnej Polski, a 11 grudnia 2017 roku znów objął urząd ministra sprawiedliwości w nowo powołanym rządzie Mateusza Morawieckiego.

Jako minister sprawiedliwości, Ziobro aktywnie uczestniczył w kreowaniu reform sądownictwa, co miało istotny wpływ na kryzys wokół Sądu Najwyższego, który zainicjowano w 2017 roku. W latach 2017-2018 znacznie odwołał prezesów i wiceprezesów sądów, a ich miejsca zajęli jego nowi nominatów. Zgodnie z wyrokiem z 29 czerwca 2021 roku ETPC, dwa wiceprezesi sędziów usunięci przez Ziobrę uzyskali odszkodowanie w wysokości 20 tys. euro z powodu naruszenia konstytucyjnych praw.

W lipcu 2020 roku Zbigniew Ziobro złożył sprzeciw od decyzji ministra spraw wewnętrznych dotyczącej rejestracji Reformowanego Kościoła Katolickiego, co miało na celu delegalizację tej społeczności religijnej. Była to pierwsza taka inicjatywa ministra sprawiedliwości. Wyraził również chęć rozpoczęcia procedury wypowiedzenia konwencji stambulskiej, argumentując, że polskie prawo wystarczająco chroni kobiet przed przemocą, nazywając konwencję „szkodliwą” ze względu na jej ideologiczne treści.

Kontrola przeprowadzona przez NIK w 2021 roku ujawniła nieprawidłowości dotyczące wydatków z Funduszu Sprawiedliwości, nad którym Zbigniew Ziobro sprawował nadzór jako minister sprawiedliwości. W 2023 roku uzyskał mandat poselski, startując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu rzeszowskim. W grudniu 2023 roku zawiesił swoją aktywność polityczną z powodu problemów zdrowotnych. Obowiązki przewodniczącego Suwerennej Polski przejął Patryk Jaki, który 12 października 2024 roku zainicjował współpracę tej partii z PiS, a dla Zbigniewa Ziobry przewidziano miejsce wiceprezesa po jego powrocie do polityki.

Wyniki wyborcze

W poniższym zestawieniu przedstawione są wyniki wyborcze Zbigniewa Ziobro, które pokazują jego działalność polityczną na różnych szczeblach w ciągu lat.

Rok wyborów	Partia		Typ organu	Okręg wyborczy	Wyniki
2001	_	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm IV kadencji	nr 13	36 309 (8,37%)
2002			Prezydent Miasta Krakowa	–	25 859 (12,93%)
2005			Sejm V kadencji	nr 13	120 188 (28,59%)
2007			Sejm VI kadencji		164 681 (29,33%)
2009			Parlament Europejski VII kadencji	nr 10	335 933 (36,06%)
2014	_	Solidarna Polska Zbigniewa Ziobro	Parlament Europejski VIII kadencji	nr 10	60 763 (6,64%)
2015	_	Prawo i Sprawiedliwość	Sejm VIII kadencji	nr 33	67 238 (14,35%)
2019			Sejm IX kadencji		115 903 (20,34%)
2023			Sejm X kadencji	nr 23	74 592 (11,07%)

Życie prywatne

Zbigniew Ziobro, syn Jerzego Ziobry oraz Krystyny z domu Kornickiej, swoje wczesne lata spędził w Krynicy, gdzie także uczęszczał do szkoły. Jego matka osiągnęła sukces w zawodzie stomatologa, podczas gdy ojciec był lekarzem oraz dyrektorem sanatorium w Krynicy. Warto także zauważyć, że Jerzy Ziobro był członkiem PZPR do 1990 roku, a po 1980 roku przynależał również do NSZZ „Solidarność”. Zbigniew jest wnukiem Ryszarda Kornickiego, który był oficerem Armii Krajowej oraz żołnierzem WiN, a także prawnukiem Władysława Kornickiego.

W życiu prywatnym Zbigniew Ziobro odgrywa ważną rolę jako mąż. Jest żonaty z dziennikarką Patrycją Kotecką, z którą ma dwóch synów: Jana urodzonego w 2011 roku oraz Andrzeja z 2015 roku. W rodzinie Zbigniewa jest także brat, Witold.

Niestety, w 2023 roku u Zbigniewa zdiagnozowano raka przełyku, co stanowi poważny moment w jego życiu oraz karierze.

Sprawa śmierci Jerzego Ziobry

W dniu 22 czerwca 2006 roku do Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie trafił Jerzy Ziobro, ojciec Zbigniewa Ziobry, ministra sprawiedliwości, z powodu choroby sercowej. Zabieg kardiochirurgiczny został przeprowadzony przez prof. Dariusza Dudka. Mimo że operacja przebiegła pomyślnie, Jerzy Ziobro zmarł 2 lipca 2006 roku.

Rodzina zmarłego, w tym Zbigniew Ziobro, obwinili grupę lekarzy, w tym prof. Dariusza Dudka oraz ordynatora kliniki, prof. Jacka Dubiela, o błędy w diagnostyce i leczeniu, które mogły doprowadzić do śmierci pacjenta. Dlatego krewni złożyli w prokuraturze wniosek o wszczęcie postępowania przeciwko czterem lekarzom z podejrzeniem narażenia Jerzego Ziobry na utratę zdrowia a nawet życia. W kwietniu 2008 roku prokuratura umorzyła postępowanie, powołując się na opinię biegłych z Katedry Zakładu Medycyny Sądowej w Łodzi, którzy stwierdzili, że lekarze nie popełnili błędów. Śmierci pacjenta nie można było uniknąć.

Rodzina Ziobrów zleciła wykonanie ekspertyzy prywatnej, której wyniki różniły się od wniosków prokuratury. Pomimo tego, że waga procesowa opinii zleconej prywatnie była niższa, zaskarżyli oni decyzję prokuratury do sądu. Sąd polecił, aby sprawa została ponownie rozpatrzona, jednak nie sugerował winy lekarzy, a jedynie zażądał poszerzenia materiału dowodowego. Kolejne śledztwo trwało trzy lata, a w czerwcu 2011 roku prokuratura ponownie stwierdziła, że brak podstaw do postawienia zarzutów.

Wdowa po Jerzym Ziobrze, Krystyna Kornicka-Ziobro oraz jej synowie, Zbigniew i Witold, złożyli akt oskarżenia przeciwko lekarzom jako oskarżyciele prywatni. Kiedy sąd nie uznał ich roszczeń, zwrócili się do prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta z wnioskiem o kasację do Sądu Najwyższego. Prokurator generalny uwzględnił ich prośbę i wniósł kasację, którą Sąd Najwyższy rozpatrzył pozytywnie. Mecenas Krzysztof Bachmiński, obrońca prof. Jacka Dubiela, podkreślił, że „Sąd Najwyższy, wydając wyrok, nie dysponował aktami tej sprawy, co samo w sobie nasuwa wątpliwości”.

W 2013 roku rozpoczął się proces czterech lekarzy z Krakowa, którzy zostali oskarżeni o spowodowanie zagrożenia dla zdrowia i życia Jerzego Ziobry. W trakcie procesu biegli ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach potwierdzili wcześniejsze ustalenia biegłych działających na zlecenie prokuratury, uznając lekarzy za niewinnych. Podkreślili, że Jerzy Ziobro zmagał się z ostrym zespołem wieńcowym, poważną chorobą, a jego szanse przeżycia były znikome niezależnie od zastosowanej metody leczenia.

W 2016 roku, po wyborach parlamentarnych, w których Prawo i Sprawiedliwość zdobyło władzę, Zbigniew Ziobro ponownie objął stanowisko ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Prokuratura, która wcześniej umorzyła postępowanie, zakwestionowała działania kardiologów i dołączyła do oskarżycieli prywatnych. Ziobro sugerował istnienie korupcyjnych powiązań między lekarzami a biegłymi, lecz nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie tych oskarżeń. W lipcu 2016 roku prokuratura wszczęła śledztwo w sprawie wyłudzenia pieniędzy przez biegłych.

W swoich publicznych wypowiedziach, Zbigniew Ziobro ocenił, że sędzia Agnieszka Pilarczyk „musi być potraktowana inaczej”. Komentarze te spotkały się z krytyką, w tym ze strony Krystyny Kornickiej-Ziobro, która stwierdziła, że „sędzia Pilarczyk nie jest już obiektywna”. Prokurator generalny wskazał na kontrowersyjne praktyki wpływania na decyzje sądowe, co potwierdził prof. Andrzej Zoll, mówiąc o „niedopuszczalnych próbach wpływu na orzeczenia sądowe”.

Po złożeniu przez rodzinę Ziobrów apelacji, proces ruszył na nowo 30 listopada 2017 roku. Sąd Okręgowy w Krakowie wnioskował o przeniesienie sprawy do innego miasta, co miało na celu uniknięcie politycznych nacisków, jednak Sąd Najwyższy odrzucił ten wniosek. Do stycznia 2020 roku odbyło się 26 rozpraw w ramach postępowania apelacyjnego, gdzie biegli odpowiadali na pytania powiązane z wcześniejszymi opiniami. Sprawa ta, według mecenasa Krzysztofa Bachmińskiego, trwała nadzwyczaj długo, w porównaniu do standardowych postępowań apelacyjnych.

Dodatkowo, prokuratura wszczęła trzy śledztwa dotyczące działalności Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, gdzie leczono Jerzego Ziobrę. Narodowy Fundusz Zdrowia miał na zlecenie prokuratury kontrolować 14,5 tysiąca kart pacjentów z okresu 13 lat, co wzbudziło kontrowersje oraz pytania o właściwe standardy operacyjne w polskiej służbie zdrowia.

---

Oceń: Zbigniew Ziobro

---