Zygmunt Stefański, urodzony 30 marca 1875 roku w Krakowie, był prominentną postacią w polskim życiu publicznym. Jego życie to pasmo osiągnięć w dziedzinie prawa, dziennikarstwa oraz dyplomacji.
Oprócz bycia prawnikiem z tytułem doktora praw, Stefański aktywnie angażował się w krytykę literacką, a także pełnił funkcje urzędnika konsularnego.
Jego kariera dyplomatyczna trwała aż do jego śmierci, która miała miejsce 7 listopada 1937 roku w Żeroniach.
Życiorys
Zygmunt Stefański pochodził z rodziny inteligenckiej. Ukończył Gimnazjum im. Jana Sobieskiego i kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, zdobywając tytuł doktora praw w 1897 roku.
Po krótkiej pracy w austriackim sądownictwie w Sarajewie, powrócił do Krakowa. W latach 1899-1902 pełnił rolę nauczyciela historii Polski w Wyższej Szkole Realnej. Następnie, do 1909 roku, był zastępcą profesora w nowo utworzonej II Wyższej Szkole Realnej. Po odejściu z pracy w edukacji, zajął się dziennikarstwem, współpracując m.in. z redakcjami „Świata Słowiańskiego” oraz „Museionu”. Był również krytykiem literackim i teatralnym.
Wybuch I wojny światowej zaskoczył go podczas pobytu na terenie zaboru rosyjskiego, gdzie został internowany jako poddany Austro-Węgier. Później ewakuowano go do Moskwy, gdzie podjął pracę w redakcji „Gazety Polskiej”. W styczniu 1919 roku przystąpił do służby dyplomatycznej II Rzeczypospolitej.
20 marca 1919 roku Stefański został radcą poselstwa RP w Belgradzie, a od 20 marca 1920 do 1 sierpnia 1921 roku pełnił funkcję kierownika placówki jako chargé d’affaires. Od 20 kwietnia 1921 roku, z tytułem radcy i konsula generalnego, zarządzał Konsulatem Generalnym RP w Monachium. Następnie objął stanowisko radcy legacyjnego w poselstwie RP przy rządzie Rosji Sowieckiej w Moskwie, gdzie od 10 grudnia 1921 do 16 października 1922 roku kierował poselstwem w charakterze chargé d’affaires.
Po odwołaniu 25 października 1922 roku do centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych, kontynuował pracę do 1 listopada 1923 roku w referacie sejmowym Departamentu Politycznego. Został zwolniony z resortu w wyniku czystki personalnej przeprowadzonej przez ministra Mariana Seydę.
Oprócz pracy dyplomatycznej, Stefański był autorem wielu dramatów, powieści oraz recenzji teatralnych, co czyni go postacią wszechstronną i utalentowaną w różnych dziedzinach sztuki.
Przypisy
- Paweł Ceranka, Krzysztof Szczepanik (opr.): Urzędy konsularne Rzeczypospolitej Polskiej 1918-1945 : informator archiwalny, Ministerstwo Spraw Zagranicznych/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych Warszawa 2020 r.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Maciej Biesiadecki | Feliks Mantel | Ludwik Wodzicki | Marek Jeziorski | Zygmunt Marek | Paweł Śliz | Władysław Tempka | Kazimierz Szwarcenberg-Czerny | Jan Rokita | Władysław Haller de Hallenburg | Alfred Krygier | Zbigniew Ziobro | Janusz Gałkowski | Joanna Bobowska | Dominik Jaśkowiec | Stanisław Kulczyński | Wojciech Kozak (ur. 1958) | Władysław Krupa | Józef Alojzy Reitzenheim | Jacek BednarskiOceń: Zygmunt Stefański (dyplomata)