Osiedle Kazimierzowskie

Osiedla

Osiedle Kazimierzowskie to ważny fragment Krakowa, który jest częścią większej struktury miejskiej. To osiedle, chociaż usytuowane w obrębie Dzielnicy XVI Bieńczyce, nie pełni roli jednostki pomocniczej niższego rzędu w tej dzielnicy.

Jako część Bieńczyc, Kazimierzowskie łączy w sobie cechy tradycyjnego osiedla, przyciągając zarówno mieszkańców, jak i odwiedzających. Jego geograficzna lokalizacja oraz architektura sprawiają, że stanowi interesujący punkt na mapie Krakowa.

Historia

Osiedle Kazimierzowskie jest częścią Bieńczyc Nowych, które zaprojektowano jako architektoniczno-urbanistyczne rozszerzenie dzielnicy Nowa Huta, skierowane w północno-zachodnią stronę. W 1959 roku, w wyniku ogłoszonego konkursu na projekt tego osiedla, wybrano koncepcję autorstwa warszawskiej architekt Jadwigi Guzickiej. Współpraca w teamie projektowym obejmowała urbanistów Annę Basistę i Jana Lewandowskiego, a także architektów Kazimierza Chodorowskiego, Stefana Golonkę oraz konstruktora dr inż. Tadeusza Kantarka.

Nowa koncepcja osiedla przewidywała budowę infrastruktury dla około 30 tysięcy mieszkańców, przy czym każde z osiedli miało pomieścić około 5,5 tysiąca mieszkańców. Osiedle charakteryzuje się swobodną zabudową budynków wolnostojących, a przeważająca wysokość to budynki 5- i 11-kondygnacyjne. Jednym z elementów centralnych zespołu urbanistycznego jest park Planty Bieńczyckie. Park ten, wzorowany na Plantach Krakowskich, spaja wszystkie osiedla w jedną spójną całość.

Wzdłuż głównej osi parkowej przewidziano miejsca przeznaczone na obiekty użyteczności publicznej, takie jak szkoły, przedszkola, sklepy, domy kultury oraz biblioteki. Oprócz Osiedla Kazimierzowskiego, do Bieńczyc Nowych należą również inne osiedla, takie jak: Strusia, Kalinowe, Na Lotnisku, Wysokie, Jagiellońskie, Przy Arce, Niepodległości, Albertyńskie oraz Złotej Jesieni. Realizacja całego zespołu urbanistycznego miała miejsce w latach 1962-1979.

Usytuowanie i rozplanowanie

Granice osiedla Kazimierzowskiego wytyczają różne kluczowe punkty. Od południa otacza je aleja gen. Andersa, natomiast od zachodu – ulica Broniewskiego. Północne granice określają Planty Bieńczyckie, a na wschodzie znajduje się ulica Szajnowicza-Iwanowa.

Osiedle w swoim zróżnicowanym układzie budynków obejmuje dziewięć bloków czteropiętrowych, trzy wieżowce dziesięciopiętrowe oraz dziewięć czteropiętrowych bloków określanych jako „puchatki”. W późniejszych latach, z końca lat 80., powstał nowy blok pod numerem 27. Dodatkowo, pod numerem 30, mieści się pawilon handlowy, typowy dla lat 60., który niegdyś prowadził restaurację „Orion”, otwartą w lutym 1967 roku.

W przeszłości pytań o historię tej okolicy nie można pominąć, ponieważ w kompleksie pawilonu znajduje się obecnie jedna z najstarszych aptek Nowej Huty – Apteka „Pod Jarzębinami”. Jest to miejsce, które zachowało swoją tradycję i historię przez wiele lat, będąc punktowanym na mapie osiedla.

Przypisy

  1. a b c d Bieńczyce osiedla mieszkaniowe i Planty Bieńczyckie. [w:] Stowarzyszenie Architektów Polskich Oddział Kraków [on-line]. [dostęp 02.05.2020 r.]
  2. Bieńczyce – założenie urbanistyczne. [w:] Krakowski Szlak Modernizmu [on-line]. [dostęp 28.06.2019 r.]
  3. a b c d Nowa Huta Architektoniczny portret miasta drugiej połowy XX wieku. Kraków: Ośrodek Kultury im. Cypriana Kamila Norwida, 2018, s. 107, 110. ISBN 978-83-948244-3-3.
  4. "Orion" otwarty, „Głos Nowej Huty” (7), 18.02.1967 r., s. 7.

Oceń: Osiedle Kazimierzowskie

★★★★★
Średnia ocena:4.89 Liczba ocen:6