Szaniec FS-22

Kształt szańca został przemyślany z uwagi na uwarunkowania terenowe, a jego szeroki otok owocował budową suchej fosy. Fosę tę cechował trapezowy przekrój oraz strome ściany, których wysokość wynosiła około 2 metrów. W centralnej części szańca znajdowała się włamana do wnętrza płytka zatoka, która umożliwiała wjazd. Dobrze zaprojektowana konstrukcja pozwalała na efektywną obronę tego wjazdu za pomocą ognia bocznego.

Na platformach usytuowanych w narożnikach szańca umieszczano działa artyleryjskie, które miały za zadanie chronić rejon przed wrogiem. Po zewnętrznych stronach platform znajdował się stromy stok wału. Niestety, brak zachowanej dokumentacji uniemożliwia ustalenie szczegółowego uzbrojenia oraz obsady szańca. Możemy jednak wnioskować, że w szańcu znajdowały się cztery stanowiska artyleryjskie, co było typowe dla tego typu obiektów. Początkowo korzystano z odprzodowych, gładkolufowych działa, które później zastąpiono nowocześniejszymi modelami wzoru M.59 z gwintowanymi lufami.

Na prostych odcinkach wału występowały również ławki strzeleckie przeznaczone dla piechoty. Należy zaznaczyć, że szańc FS-22 nie był wyposażony w kazamaty ani murowane schrony, co mogło mieć wpływ na jego rolę w systemie obronnym. Szaniec ten wchodził w skład szerszego systemu obronnego, w którym szańce były usytuowane z reguły w odległości 700 metrów od siebie, co umożliwiało wzajemne wsparcie ogniowe.

W 1888 roku szaniec FS-22 został połączony z pobliskim szańcem FS-21. Oba obiekty były podobne pod względem wymiarów, osiągając w najszerszym miejscu około 50 metrów szerokości na koronie wału oraz około 90 metrów na linii przeciwstoków. Co ciekawe, były to najmniejsze szańce funkcjonujące w ramach całej Twierdzy Kraków. W 1914 roku szaniec FS-22 przeszedł znaczną przebudowę, przekształcając go w schron rdzenia NS-25, a podobne zmiany dotyczyły także innych pobliskich szańców, tworząc równocześnie obiekty NS-23 oraz NS-22.