Barbara Buczek

---

Życiorys

Barbara Buczek po ukończeniu w 1959 roku Państwowego Liceum Muzycznego w Krakowie pod okiem Marii Bilińskiej-Riegerowej, podjęła w latach 1959–1965 dalszą naukę gry na fortepianie. Jej kształcenie odbywało się w Warszawie, gdzie uczył ją Ludwik Stefański w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1969–1974 poszerzała wiedzę na kierunku kompozycji, ucząc się pod kierunkiem Bogusława Schaeffera, właściwie zakończyła oba kierunki z wyróżnieniem.

Poza nauką, Barbara Buczek prowadziła wykłady z zakresu gry fortepianowej, kontrapunktu oraz kompozycji w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 1990 roku z sukcesem obroniła pracę doktorską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Praca ta dotyczyła interakcji między współczesną twórczością muzyczną a sztukami plastycznymi, będących istotnym zagadnieniem w filozofii kultury. Obejmuje to okres od 1945 do 1990 roku.

Artystka była również członkiem stowarzyszenia artystycznego Grupa Krakowska oraz międzynarodowej organizacji Frau und Musik, co podkreśla jej zaangażowanie w życie kulturalne i artystyczne.

Nagrody i wyróżnienia

Barbara Buczek odniosła wiele sukcesów w różnych konkursach kompozytorskich, które ukazują jej talent oraz determinację w dążeniu do doskonałości.

W 1970 roku zdobyła III nagrodę w prestiżowym Konkursie Kompozytorskim im. G. Fitelberga w Katowicach za utwór Dwie impresje.

Następnie, w 1982 roku, otrzymała wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. N. Paganiniego w Rzymie za swój Koncert skrzypcowy.

W 1985 roku ponownie osiągnęła sukces, zdobywając III nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim w Wiedniu za II Kwartet smyczkowy „Transgressio”.

Twórczość

Kompozytorka wydzieliła trzy różne etapy w swojej karierze artystycznej, które są istotne dla zrozumienia jej twórczości. Pierwszy okres, trwający od 1968 do 1974 roku, charakteryzuje się krystalizacją stylu, a jego zwieńczeniem jest utwór zatytułowany Anekumena. Koncert na 89 instrumentów z 1974 roku.

Drugi etap, obejmujący lata 1974–1979, to czas twórczych poszukiwań w zakresie brzmień i faktury, zakończony stworzeniem Koncertu skrzypcowego w 1979 roku. W tym okresie Buczek eksploruje różnorodne modyfikacje dźwiękowe, które mają wpływ na formę kompozycji.

Ostatni z wymienionych okresów, od 1979 do 1992 roku, charakteryzuje się wysublimowaną i stonowaną ekspresją. Utwory kompozytorki w tym czasie odznaczają się gęstym, misternie skonstruowanym materiałem dźwiękowym. Rodzaj brzmienia w jej kompozycjach tworzą różnorodne, ściśle zespolone partie instrumentalne, które formują złożone warstwy o zróżnicowanej strukturze i barwie.

Często w jej pracy spotykamy się z kontrastem oraz wieloplanową fakturą instrumentów solowych, co sprawia, że każda kompozycja jest wielowymiarowa. Język harmoniczny oparty jest na pełnym materiale 12-dźwiękowym, w którym dominują ostro dysonujące akordy. Mimo to, zachowują one łagodny charakter, głównie dzięki stonowanej dynamice i delikatnym modyfikacjom barwowym.

Skupienie na brzmieniu oraz przewaga dynamiki piano sugerują związki z twórczością Debussy’ego. Niemniej jednak, Buczek wypracowała własny idiom, wyróżniający się wysublimowaną ekspresją. W swojej twórczości wprowadza także technikę nowej złożoności, tworząc utwory o niezwykle skomplikowanej fakturze, które są trudne do zrealizowania. Precyzyjna realizacja wszystkich detali tych kompozycji jest często wręcz niemożliwa.

Ważniejsze kompozycje

W twórczości Barbary Buczek znajdziemy szereg znaczących kompozycji, które zasadniczo wpłynęły na rozwój polskiej muzyki współczesnej. Poniżej znajduje się lista niektórych z jej ważniejszych utworów, prezentujących różnorodność form i technik kompozytorskich, które wykorzystała w swojej karierze.

• Sonata breve per pianoforte (1968),
• Mikrosonata na skrzypce solo (1968),
• Studium nr 1 na flet (1968),
• I Kwartet smyczkowy (1968),
• Kwintet na instrumenty dęte (1969),
• Koncert wokalny na 12 głosów solowych (1969),
• Studium na skrzypce solo (1970),
• Metafonie na wielką orkiestrę (1970),
• Utwór dla dwóch wykonawców na flet, fortepian i wiolonczelę (1970),
• Dwie impresje na orkiestrę (1970),
• Labirynt na wielką orkiestrę (1974),
• Anekumena. Koncert na 89 instrumentów (1974),
• Sekstet na flet, altówkę, wiolonczelę, sopran i dwa fortepiany (1974),
• Assemblage na flet altowy i orkiestrę smyczkową (1975),
• Simplex na orkiestrę (1976),
• Duodecet smyczkowy (1976),
• Eidos I na skrzypce solo (1977),
• Eidos II [wersja I] na tubę (1977),
• Hipostaza, kwintet na sopran, flet, wibrafon, wiolonczelę i saksofon (1978),
• Eidos III na fagot solo (1979),
• Koncert skrzypcowy (1979),
• Désunion na sopran i kontrabas (1982),
• Eidos II [wersja II] na tubę i fortepian (1984),
• Motet na instrumenty, recytatorów, baryton i taśmę (1984),
• II Kwartet smyczkowy „Transgressio” (1985),
• Primus inter pares na róg i 6 instrumentów lub flet, saksofon sopranowy, klarnet basowy, skrzypce i kontrabas (1985),
• Koncert na wiolonczelę, chór i orkiestrę (1986),
• Les sons ésotériques na flet, komputer i taśmę (1989),
• Les accords ésotériques na fortepian (1991),
• Eidos IV na fortepian (1991),
• Intermezzo na fortepian (1992).

---

Oceń: Barbara Buczek

---