Aleksander Płonczyński to postać o niezwykle ważnym znaczeniu w polskiej sztuce XIX wieku. Urodził się 20 marca 1820 roku w Krakowie, gdzie spędził także większość swojego życia. Jego twórczość obejmowała różnorodne dziedziny, w tym malarstwo, gdzie szczególnie wyróżniał się jako pejzażysta.
Płonczyński był nie tylko artystą, ale także rzeczywistym pedagogiem, który dzielił się swoją wiedzą z młodszymi pokoleniami. W latach 1846 i 1848 aktywnie angażował się w ważne wydarzenia historyczne, biorąc udział w powstaniach, które odzwierciedlały walkę Polaków o niepodległość.
Jego dziedzictwo artystyczne oraz zaangażowanie w sprawy narodowe sprawiają, że pozostaje niezapomnianą postacią w historii Polski.
Życiorys
W latach 1839–1844 Aleksander Płonczyński był uczniem Jana Nepomucena Głowackiego w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Już w trakcie swoich studiów wykazywał duże zainteresowanie sztuką, aktywnie uczestnicząc w różnych wystawach, które miały miejsce zarówno w Krakowie, jak i Warszawie.
W 1847 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel rysunku i malarstwa w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Równolegle pełnił funkcję wykładowcy w Szkole Sztuk Pięknych, gdzie zainicjował nowoczesne podejście do nauczania pejzażu, wprowadzając zajęcia w plenerze, co miało znaczący wpływ na jego uczniów, w tym takich artystów jak Aleksander Kotsis oraz Stanisław Bryniarski.
Płonczyński specjalizował się w malarstwie pejzażowym, tworząc jasne i pełne światła obrazy tatrzańskie, w tym znane dzieło „Droga do Kościelisk” z 1845 roku. Malował również urokliwe widoki Krakowa, takie jak „Dworek dr. Brodowicza” z 1844 roku oraz „Ogród przy klinice na Wesołej”. W latach 1855–1856 skoncentrował się na tworzeniu przedstawień Wawelu.
Jego prace dokumentują również zmieniający się krajobraz Krakowa, a ich wartość współczesna jest nie do przecenienia. Płonczyński pozostawił po sobie liczne akwarele oraz rysunki przedstawiające wyburzane w jego czasach miejskie mury, a także materiały związane z pożarem Krakowa w 1850 roku, które mają istotną wartość dokumentalno-historyczną. Jego romantyczne pejzaże z ruinami, kapliczkami i cmentarzami, jak „Ruiny zamku w Tęczynku” z 1854 czy „Zamek w Lanckoronie” z 1841, również są często przywoływane. Dodatkowo, w 1855 roku namalował „Krzemionki z mogiły Kraka” oraz „Pejzaż z Czernej” z 1852 roku.
W 1842 roku Płonczyński opublikował album, w którym zamieścił autorskie ryciny, zatytułowane „Groby i pomniki królów oraz sławniejszych mężów w świątyniach krakowskich”, ukazujące jego głęboki związek z historią i kulturą regionu.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Aleksander Polek | Barbara Buczek | Izydor Jabłoński | Alina Świderska | Halina Starska | Władysław Woźnik | Jan Ekier | Marek Dobrowolski | Maciej Stuhr | Elżbieta Łapczyńska | Zofia Jastrzębska | Helena Ceysinger | Jan Aleksander Gorczyn | Piotr Pilitowski | Małgorzata Maślanka | Adam Marczyński | Janusz Muniak | Anna Morawiec | Mariusz Saniternik | Małgorzata Markiewicz (artystka wizualna)Oceń: Aleksander Płonczyński