Emil Breiter

Prawo i sprawiedliwość

Emil Breiter, urodzony 19 lipca 1886 roku w Krakowie, to postać, która na stałe wpisała się w historię rodzimej kultury i prawa. Jego życie zakończyło się tragicznie 23 czerwca 1943 roku w Gołąbkach.

W przeciągu swojego życia, Breiter był nie tylko prawnikiem, ale także adwokatem, publicystą oraz krytykiem teatralnym, co czyni go wszechstronną osobowością na polskim rynku kulturowym. Jego wkład w rozwój teatru oraz literatury jest nieoceniony, a jego teksty pozostają aktualne do dzisiaj.

Życiorys

Emil Breiter był postacią wywodzącą się z krakowskiej inteligencji żydowskiego pochodzenia, które z pewnością miało wpływ na jego późniejsze życie i karierę. Był synem Stanisława i Salomei z Eisenów. W latach 1904-1909 podejmował studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie przez rok studiował na Sorbonie w Paryżu.

W trakcie swoich studiów, Breiter brał udział w delegacji do prezydenta Krakowa, Juliusza Leo, w sprawie obsady stanowiska dyrektora teatru krakowskiego, którym został Stanisław Wyspiański. W 1913 roku przystąpił do Związku Strzeleckiego, chcąc w ten sposób angażować się w działania na rzecz niepodległości.

W czasie I wojny światowej służył jako oficer, co odzwierciedla jego zaangażowanie w sprawy kraju. Po zakończeniu wojny, Emil Breiter podjął pracę w Biurze Prasowym Naczelnego Dowództwa, co było znaczącym krokiem w jego karierze publicznej.

Później funkcjonował jako adwokat i radca prawny, nie ograniczając się tylko do praktyki, ale także angażując się w działalność kulturalną jako skarbnik PEN-Clubu. Jego życie osobiste również było pełne znaczących wydarzeń; w 1920 roku ożenił się z Marią Rotmil.

Jednak dramatyczny zwrot losów Breitera miał miejsce w trakcie II wojny światowej, kiedy to został zamordowany przez Niemców, co stanowi tragiczny epilog jego aktywnego i pełnego zaangażowania życia.

Aktywność publicystyczna

W czasie studiów w Krakowie Emil Breiter rozpoczął swoją przygodę z publicystyką, publikując recenzje literackie oraz teatralne w różnych czasopismach. Jego pierwsze teksty ukazały się w takich pismach jak „Tygodnik”, „Izraelita” z Warszawy, „Społeczeństwo”, „Przegląd Społeczny” oraz „Krytyka” Wilhelma Feldmana, w latach 1907–1911.

Po zakończeniu II wojny światowej i przeprowadzce do Warszawy, Breiter kontynuował swoją działalność pisarską, publikując szkice krytycznoliterackie w czasopiśmie „Skamandra”, gdzie był członkiem zespołu redakcyjnego w latach 1920–1922. W „Wiadomościach Literackich”, których był regularnym współpracownikiem w latach 1924–1939, także rzucał światło na nowych autorów i aktualne zjawiska literackie.

Jego teksty można było również znaleźć w periodykach takich jak „Maski” i „Zdrój”. W zakresie recenzji teatralnych, Emil Breiter zaangażował się w życie kulturalne, publikując swoje recenzje w „Gazecie Polskiej” w 1919 roku, a następnie w tygodniku „Świat” (1919–1927), dzienniku „Naród” (1920–1921) oraz „Głos Polski” (1922–1923).

Jako profesjonalny prawnik, Breiter nie ograniczał się jedynie do krytyki artystycznej; wspierał także wprowadzenie specjalnej ustawy teatralnej, co podkreśla jego zaangażowanie w rozwój kultury i sztuki w Polsce.

Oceń: Emil Breiter

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:5