Jan Widacki

---

Życiorys

Działalność naukowa i zawodowa

W 1969 roku Jan Widacki zakończył swoje studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, a jednocześnie zgłębiał wiedzę z zakresu filozofii. Dwa lata później, w 1972, obronił pracę doktorską z nauk prawnych. W 1977 roku zyskał tytuł dr hab. na podstawie rozprawy dotyczącej praktycznego zastosowania badań poligraficznych w kontekście kryminalistycznym. Wkrótce po tym objął kierownictwo Katedry Kryminalistyki na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i zyskał doświadczenie jako prodziekan tego wydziału. Co więcej, uczył także na swojej macierzystej uczelni.

W latach 1983-1990 był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a także pełnił rolę profesora wizytującego w Stanach Zjednoczonych w latach 1988-1989. Od 1985 do 1986 był stypendystą w Japonii. W 1988 uzyskał tytuł profesora, a następnie został profesorem zwyczajnym na Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, gdzie piastował funkcję dziekana na Wydziale Prawa, Administracji i Stosunków Międzynarodowych.

Dodatkowo, Widacki czynnie uczestniczył w pracy wielu organizacji naukowych. Był wiceprzewodniczącym Komisji Nauk Prawnych PAN Oddział w Krakowie, a także członkiem Polskiego Towarzystwa Kryminalistycznego oraz American Polygraph Association. Pełnił też rolę wiceprzewodniczącego w Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności.

Do końca lat 80. angażował się jako kryminolog oraz biegły sądowy, badając m.in. sprawę Joachima Knychały, znanego jako „Wampir z Bytomia”. W 1996 roku zainicjował swoją praktykę adwokacką, a w latach 90. bronił między innymi mężczyzny o pseudonimie Inkasent, który oskarżany był o zabójstwa, jednak proces zakończył się uniewinnieniem. Reprezentował również Zbigniewa Siemiątkowskiego, Mirosława Danielaka (znanego jako Malizna) oraz Ryszarda Boguckiego. Działał na rzecz funkcjonariusza SB, który został skazany w związku z nieprawidłowościami w sprawie śmierci Stanisława Pyjasa. W trakcie procesu lustracyjnego bronił Henryka Karkoszę. Ponadto, był pełnomocnikiem Jana Kulczyka, reprezentując go przed sejmową komisją śledczą ds. PKN Orlen, jak również w sprawach dotyczących Romana Giertycha oraz Romana Kluski.

Działalność publiczna

W 1980 roku, Jan Widacki przyłączył się do „Solidarności” i był członkiem PZPR, z której zrezygnował po wprowadzeniu stanu wojennego. Na początku lat 90. pełnił urząd wiceministra spraw wewnętrznych w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a także był współautorem raportu tzw. komisji Jana Rokity. W latach 1992-1996 reprezentował Polskę jako ambasador w Litwie. W 2002 roku objął stanowisko konsula honorowego Litwy w Krakowie, a także rozpoczął pisarską karierę jako felietonista tygodnika „Przegląd”. W 2007 roku współzałożył stowarzyszenie Ruch na rzecz Demokracji.

W wyborach parlamentarnych w 2007 roku uzyskał mandat poselski, zdobywając 24 963 głosów, startując z pierwszego miejsca listy Lewicy i Demokratów, z rekomendacji Partii Demokratycznej, choć sam nie należał do tej partii. Od 7 lutego 2008 roku był członkiem sejmowej komisji śledczej ds. nacisków, jednak został odwołany 27 czerwca 2008 roku w związku z rezygnacją. W Sejmie aktywnie uczestniczył w pracach Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej. Wstąpił do Demokratycznego Koła Poselskiego utworzonego w kwietniu 2008, które w lipcu 2009 przekształcono w DKP Stronnictwa Demokratycznego. Zasiadał w radzie naczelnej partii, jednak w 2010 roku zrezygnował z członkostwa. Na początku 2012 roku dołączył do think tanku Ruchu Palikota.

Proces karny

W lipcu 2007 roku prokuratura w Białymstoku wniosła akt oskarżenia przeciwko Janowi Widackiemu, zarzucając mu, że jako obrońca Malizny, używając wpływów w gangu pruszkowskim oraz władzy, nakłaniał świadków do składania fałszywych zeznań oraz wynosił z więzienia grypsy innego aresztowanego, dotyczące sprawy zabójstwa przywódcy gangu pruszkowskiego, Andrzeja Kolikowskiego (pseudonim Pershing). Dodatkowo, zarzuty dotyczyły rzekomego zastraszania Marka Dochnala, w celu ukrycia obciążeń dotyczących Jana Kulczyka, którego reprezentował w sprawie. Według Widackiego zarzuty były oparte na pomówieniach. W maju 2011 roku Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uniewinnił go od wszystkich zarzucanych czynów, a wyrok ten uprawomocnił się, ponieważ prokuratura nie złożyła apelacji.

Odznaczenia

Jan Widacki posiada liczne odznaczenia, które świadczą o jego wkładzie w działalność publiczną i społeczną. Poniżej znajdują się najważniejsze z nich:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, 2005,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, 2000,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina, 1996,
• Order „Za zasługi dla Wilna i Narodu” I klasy, 2017,
• Odznaka honorowa „Gwiazda Dyplomacji Litwy”, 2011.

Publikacje

Jan Widacki, znany ze swoich licznych publikacji, ma w swoim dorobku książki dotyczące różnorodnych tematów, od przestępczości po historię. Poniżej przedstawiono zarówno daty wydania, jak i wydawców, przy osiągnięciach jego twórczości:

• Zgwałcenia, Departament szkolenia i doskonalenia zawodowego MSW, Warszawa 1978,
• Kniaź Jarema, Wyd. Śląsk, Katowice 1985,
• Stulecie krakowskich detektywów, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1987,
• Przestępczość i wymiar sprawiedliwości karnej w Japonii, Redakcja Wydawnictw KUL, Lublin 1990,
• Plamy na wschodzącym słońcu, Wyd. X, Kraków 1991,
• Kresy w oczach oficerów KOP (wstęp i oprac.), Wyd. Unia Jerzy Skwara, Katowice 2005,
• Zabójca z motywów seksualnych: studium przypadku, Oficyna Wydawnicza AFM, Kraków 2006,
• Rozważania o prawie i sprawiedliwości, Oficyna Wydawnicza AFM, Kraków 2007,
• Kryminalistyka (współautorzy: Jerzy Konieczny i Tadeusz Widła), Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2008,
• Litwo, Ojczyzno nie moja, Wyd. Universitas, Kraków 2008,
• Detektywi na tropach zagadek historii, Wyd. Śląsk, Katowice 1988, Oficyna Wydawnicza AFM, Kraków 2010.

---

Oceń: Jan Widacki

---