Joanna Bobrowa

---

Życiorys

Joanna Bobrowa pojawiła się na świecie jako córka szlacheckiego marszałka, Franciszka Morzkowskiego herbu Ślepowron oraz Joanny Morzkowskiej, z domu Żochowskiej. Jej rodzina zainwestowała w kształcenie córki, umożliwiając jej naukę języka francuskiego. W 1824 roku Joanna zawarła związek małżeński z Teodorem Michałem Bobrem-Piotrowickim, właścicielem posiadłości Zahaje w powiecie krzemienieckim, z którym doczekała się dwóch córek – Ludwiki i Zofii.

Związek z Zygmuntem Krasińskim

W 1834 roku, podczas pobytu w Rzymie, Joanna poznała Zygmunta Krasińskiego, wówczas przebywającego w tym mieście w celu poprawy swojego zdrowia. To właśnie on zadedykował jej pierwodruki swoich utworów – Nie-Boskiej komedii oraz Irydiona. Związek ten jednak nie trwał długo. W 1838 roku, pod presją ojca, generała Wincentego Krasińskiego, Zygmunt zakończył ich romans. Opisując swoją relację z Joanną w liście do przyjaciela Henry’ego Reeve’a, 25 sierpnia 1838 roku, pisał:

„Wiodłem żywot upiększony poezją chwil dorywczych, zasępionych sytuacjami przykrymi, żywot wznoszący się do tragizmu, a potem spadający w buffo, żywot utkany z zachwytów i urągań, ze słabości i egzaltacji…”

Po zakończeniu tego etapu życia, Joanna rozstała się z mężem, a także wyjechała za granicę z córkami, co oznaczało ostateczny koniec jej pierwszego małżeństwa.

Związek z Juliuszem Słowackim

Joanna i Juliusz Słowacki poznali się już w 1831 roku w Dreźnie. Jednak prawdziwe uczucie rozwinęło się dopiero po ich spotkaniu w Paryżu w 1840 roku. W kwietniu 1841 roku, 32-letni Słowacki podążył za Joanną do Frankfurtu. Krasiński, bliski przyjaciel Słowackiego, doradzał mu:

„Wierz mi, jeśli sam nie chcesz gorzko żałować kiedyś przeszłości, stań się jej przyjacielem, a nie chciej, by serce, które pękło i umarło, zmartwychwstając dla ciebie, stało się upiorem…”

Relacja obu artystów trwała aż do śmierci Słowackiego. Znalazł on inspirację w osobie Joanny, co mogło być widoczne w postaci Idalii z jego dzieła Fantazy. Wiersz Do pani Joanny Bobrowej umieścił ją w kanonie polskiej literatury, a w 1844 roku poświęcił jej córkom utwory W pamiętniku Zofii Bobrówny oraz Do Ludwiki Bobrówny.

---

Oceń: Joanna Bobrowa

---