Władysław Heller, urodzony 2 września 1890 roku w Krakowie, to postać, która zapisała się na kartach historii jako wybitny inżynier oraz jeden z kluczowych pionierów radiotechniki w Polsce. Jego znacząca kariera trwała aż do momentu, gdy zmarł 1 grudnia 1946 roku w Łodzi.
Oprócz swoich działań inżynieryjnych, Heller był również współorganizatorem Polskiego Radia, co podkreśla jego wpływ na rozwój mediów audio w kraju. Jego wkład w technologię radiową oraz organizację stacji radiowych stworzył fundamenty dla przyszłych pokoleń radiotechników i inżynierów.
Życiorys
Władysław Heller przyszedł na świat w pięknym Krakowie, jako syn Ludwika Hellera, znanego w Polsce dyrektora teatrów z Krakowa i Lwowa, oraz Aleksandry z Hlawskich. Po pomyślnym ukończeniu gimnazjum prowadzonego przez jezuitów w Chyrowie, podjął naukę na Politechnice w Dreźnie, gdzie zdecydował się na kierunek elektrotechniczny, który ukończył w 1914 roku. Po odbyciu praktyk w zagranicznych przedsiębiorstwach zajmujących się radiotechniką, wrócił do Polski w 1919 roku.
Natychmiast po powrocie Hełler razem z inżynierem Romanem Rudniewskim założył firmę Farad. Umowa z wojskiem umożliwiła produkcję odbiorników oraz nadajników radiowych. Spółka, mieszcząca się w Warszawie przy ul. Zajączkowskiej 7, była jedną z pierwszych prywatnych firm zajmujących się radiotechniką w kraju. Równocześnie powstała Radjopol, założona przez inż. Józefa Adama Plebańskiego, która również zajmowała się produkcją dla wojska. W 1923 roku obie spółki połączyły siły, tworząc Polskie Towarzystwo Radiotechniczne (PTR), w którym Władysław Heller był odpowiedzialny za projektowanie stacji odbiorczo-nadawczych dla wojska lądowego, morskiego oraz powietrznego. W 1924 roku brał udział w uruchamianiu pierwszej polskiej stacji radiowej, która nadawała programy dla ludności cywilnej.
W 1926 roku Heller został dyrektorem technicznym w Polskim Radiu, jedynym podmiocie, który uzyskał koncesję na budowę i eksploatację urządzeń radiofonicznych w Polsce. Dzięki jego inicjatywie znacznie rozwinięto warsztaty Polskiego Radia, które budowały dużą liczbę stacji nadawczych dla niemal wszystkich lokalnych rozgłośni. Rozpoczął także projekt budowy telewizyjnej stacji nadawczej w gmachu Prudentialu w Warszawie, która jeszcze przed wybuchem II wojny światowej zdołała rozpocząć próbne nadawanie z mocą 2 kW. Heller był aktywnym uczestnikiem pionierskich konferencji radiowych odbywających się w Londynie, Paryżu, Lizbonie oraz Kairze, gdzie omawiano przydział częstotliwości radiowych. Do jego ambitnych projektów, które nigdy nie zostały zrealizowane, zaliczał się nadajnik o mocy 600 kW w Raszynie, który miał być najsilniejszym nadajnikiem w Europie, umożliwiającym odbiór radiowy w całym kraju przy użyciu odbiorników detektorowych.
Po wojnie Heller koncentrował się na organizacji polskiego przemysłu radiotechnicznego, pełniąc m.in. funkcję Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Radiotechnicznego. Po jego śmierci, spoczął na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera FA-płn-4, po lewej Dałka).
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Marian Osiński | Kazimierz Straszewski | Janusz Niedziałkowski | Rafał Ekielski | Wiktor Sikorski | Rela Schmeidler | Stanisław Ścieszka | Władysław Ekielski | Jerzy Sładek | Władysław Kluger (inżynier) | Henryk Schönker | Tadeusz Rosner | Romuald Pieńkowski (architekt) | Ferdynand Liebling | Mieczysław Zieleniewski | Emil Bratro | Andrzej Mulak | Michał Madej | Jean Pomagalski | Marian ZawiłaOceń: Władysław Heller (radiotechnik)