Władysław Krasnowiecki

---

Życiorys

Władysław Krasnowiecki był synem Jana. Uczył się na kierunku polonistyka na Uniwersytecie Jagiellońskim, równolegle uczestnicząc w zajęciach Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom w 1921 roku. W 1928 roku zdał egzamin reżyserski w trybie eksternistycznym.

W okresie międzywojennym jego działalność artystyczna skoncentrowała się na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, gdzie pracował w latach 1918–1922, 1923–1925 oraz 1928–1930, a także w Teatrze Narodowym w Warszawie. Reżyserował gościnnie na innych scenach, na przykład w sezonie 1937/1938, kiedy to wystawił „Kobietę bez skazy” G. Zapolskiej w Teatrze Kameralnym.

W trakcie radzieckiej okupacji Lwowa kandydował do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi w 1939 roku. W grudniu 1940 roku był członkiem komisji wyborczej do rad delegatów pracowników. W czasie II wojny światowej przebywał na terenie ZSRR, gdzie przystąpił do Związku Patriotów Polskich. W 1944 roku kierował frontowym teatrem Armii Polskiej, który z biegiem czasu przekształcił się w Teatr Wojska Polskiego.

Po zakończeniu wojny pełnił rolę dyrektora naczelnego i artystycznego w Teatrze Narodowym w latach 1949–1951. Dodatkowo w latach 1946–1947 oraz w 1949 roku był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, obejmując w latach 1963–1967 stanowisko prorektora oraz rektora w latach 1955–1957 i 1967–1970. Pełnił także funkcję prezesa SPATiF–ZASP w okresie 1965–1970. Mimo przejścia na emeryturę w 1971 roku, nie zrezygnował z występów na scenie.

Krasnowiecki występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w „Graczach” Mikołaja Gogola w reżyserii Stanisława Bielińskiego (1959), w „Balu Manekinów” Brunona Jasieńskiego w reżyserii Zygmunta Hübnera (1961), w „Annie Kareninie” Lwa Tołstoja w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1961), w „Pierwszym dniu wolności” Leona Kruczkowskiego (1963), w „Wiele hałasu o nic” Williama Szekspira w reżyserii Ludwika René (1964), oraz w „Odprawie posłów greckich” Jana Kochanowskiego w reżyserii Ludwika René (1966). Jego rolę w „Śmierci komiwojażera” Arthura Millera w reżyserii Janusza Warmińskiego (1967) oraz w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1970–1971) pamiętają widzowie. W 1978 roku wystąpił także w spektaklu „Warszawianka” Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Andrzeja Łapickiego.

Władysław Krasnowiecki zmarł w Warszawie i spoczął na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 32-tuje-19).

Filmografia

Filmografia Władysława Krasnowieckiego to bogaty zasób jego ról, które zyskały uznanie w polskim kinie. Poniżej znajduje się lista znaczących produkcji, w których wystąpił:

• Pierwsza miłość Kościuszki (1929),
• Miasto nieujarzmione (1950) – polski generał,
• Żołnierz zwycięstwa (1953) – żołnierz,
• Piątka z ulicy Barskiej (1953) – Nowak, kierownik budowy,
• Sprawa pilota Maresza (1955) – Modrakowski, dyrektor „Lotu”,
• Rzeczywistość (1960) – Świętojański, naczelnik policji,
• Spotkania w mroku (Begegnung im Zwielicht) (1960),
• Dziewczyna z dobrego domu (1962) – profesor Kossakowski, ojciec Joanny,
• Przerwany lot (1964) – ksiądz,
• Marysia i Napoleon (1966) – Małachowski,
• Odwiedziny o zmierzchu (1966) – hrabia, kochanek damy,
• Bumerang (1966) – germanista, nauczyciel Ewy,
• Przygody pana Michała (serial tv) (1969) – kardynał (odc. 12. Dymy nad twierdzą i odc. 13. Hektor Kamieniecki).

Ordery i odznaczenia

Władysław Krasnowiecki był osobą odznaczoną wieloma wyróżnieniami, które świadczą o jego zasługach oraz wkładzie w rozwój Polski.

• Order Budowniczych Polski Ludowej, przyznany w 1964 roku,
• Order Sztandaru Pracy I klasy, otrzymany 11 lipca 1955 roku,
• Order Sztandaru Pracy II klasy, nadany 22 lipca 1949 roku,
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy, przyznany w 1945 roku,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej, przyznany w 1974 roku,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 19 stycznia 1955 roku,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, przyznany w 1966 roku.

Nagrody

Władysław Krasnowiecki zdobył wiele nagród i wyróżnień w trakcie swojej kariery artystycznej, które potwierdzają jego niezwykły talent i wkład w polski teatr. Oto niektóre z jego osiągnięć:

• II nagroda na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych za reżyserię sztuki Jana Rojewskiego Tysiąc walecznych w Teatrze Narodowym w Warszawie, odbywającym się w 1951 roku,
• Wyróżnienie zespołowe przyznane przez Podkomitet Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za rolę Fray Bartolomea w sztuce Prospera Mérimée w Teatrze Współczesnym w Warszawie w 1955 roku,
• Nagroda Państwowa I stopnia za całokształt twórczości aktorskiej w teatrze i Teatrze Telewizji w 1966 roku,
• Nagroda Ministerstwa Obrony Narodowej I stopnia w 1973 roku,
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy w 1979 roku.

---

Oceń: Władysław Krasnowiecki

---