Władysława Insarew-Roszczyn

---

Życiorys

Władysława Insarew-Roszczyn przyszła na świat w 1923 roku w Krakowie, w rodzinie Gowinów, będąc córką Heleny i Franciszka. Do momentu wybuchu II wojny światowej ukończyła podstawową edukację oraz trzy klasy gimnazjum, które prowadziły Urszulanki. W czasie okupacji niemieckiej wymagała od siebie dużego zaangażowania, ucząc się w Zawodowej Szkole Przemysłowej oraz Szkole Handlowej w Krakowie, a ponadto uczestnicząc w tajnym nauczaniu. Biorąc pod uwagę te trudne czasy, udało jej się ukończyć dwa lata liceum oraz zdać maturę w czerwcu 1943 roku. Po maturze kontynuowała naukę na kierunku filologii romańskiej w tajnych kompletach, a jej studia trwały aż do czerwca 1946 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W czasie II wojny światowej Władysława wykazała się dużą odwagą, angażując się w pomoc więźniom obozów, między innymi Waldemarowi Insarew-Roszczynowi, z którym po wojnie wzięła ślub. W 1946 roku osiedliła się w Łodzi, aby kontynuować swoje studia na Studium Języka i Literatury Francuskiej na Uniwersytecie Łódzkim, pod przewodnictwem Bolesława Kielskiego. W 1947 roku podjęła pracę w XVII Liceum dla Pracujących w Łodzi, jednak ze względów politycznych była zmuszona zakończyć tę działalność. Ostatecznie znalazła zatrudnienie w Biurze Importowo-Eksportowym Przemysłu Papierniczego w Łodzi. W listopadzie 1950 roku uzyskała tytuł magistra filologii francuskiej.

W wyniku tzw. odwilży politycznej, w 1957 roku powróciła do zawodu nauczyciela, podejmując pracę w szkole podstawowej nr 157 w Łodzi. W latach 1959–1965 uczyła języka francuskiego w XXII Liceum Ogólnokształcącym, a następnie od 1965 do 1973 w XIII Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Piotrowiczowej w Łodzi. W międzyczasie, w 1959 roku, otrzymała stypendium w młodzieżowym ośrodku UNESCO we Francji. Rok później wyjechała na stypendium naukowo-dydaktyczne do Institut de Touraine w Tours, a w 1963 roku brała udział w stażu językowo-dydaktycznym w Sèvres, gdzie zafascynowała się metodologią SGAV – audiowizualną metodą nauki języków obcych. W 1966 roku zdała egzamin umożliwiający korzystanie z tej metody.

Następnie, w XIII Liceum Ogólnokształcącym, zaczęła walkę o wprowadzenie nowoczesnych metod nauczania języka francuskiego, w tym materiałów takich jak Voix et images de France oraz metody SGAV, co doprowadziło do uruchomienia laboratorium językowego z pomocą Ambasady Francji. Władysława Insarew-Roszczyn prowadziła także pokazy dla nauczycieli z Polski, uczących się nowej metody. W okresie 1959-1970 organizowała wakacyjne kursy dla nauczycieli języka francuskiego. Dodatkowo, w pracach sekcji francuskiej Łódzkiego Ośrodka Metodycznego, Ministerstwo Oświaty powołało ją w 1963 roku do komisji programowej, gdzie oceniała różne programy nauczania.

W kolejnych latach, uczestnicząc w szkoleniach we Francji, uzyskała certyfikaty CREDIF, BELC, CIEP, IPFE, a także zdobyła tytuł doktora nauk humanistycznych z zakresu językoznawstwa stosowanego, obroniwszy pracę doktorską zatytułowaną „Zastosowanie Metody audio-wizualnej «Voix et images de France» w szkole średniej ogólnokształcącej” na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po reaktywacji Katedry Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Łódzkim w 1973 roku, Władysława Insarew-Roszczyn została starszym wykładowcą. Zajmowała się przygotowaniem studentów do zawodu nauczyciela, w tym metodyką nauczania języka francuskiego jako obcego. W 1978 roku utworzyła Łódzki Ośrodek Polskiego Komitetu Współpracy z Alliance Française, w którym sprawowała rolę kierownika. Po przejściu na emeryturę w styczniu 1987 roku, nadal współpracowała z Alliance Française. W 1998, po śmierci męża, zajęła się przeniesieniem do Poznania, aby być bliżej córki.

Władysława Insarew-Roszczyn była członkinią redakcji czasopisma „Języki Obce w Szkole”, a także współautorką Nauczycielskiego Kolegium Języka Francuskiego na Uniwersytecie Łódzkim. Zmarła 24 marca 2013 roku i została pochowana na cmentarzu Junikowo w Poznaniu.

Odznaczenia

Władysława Insarew-Roszczyn jest osobą, która została odznaczona wieloma wyróżnieniami oraz nagrodami w uznaniu jej osiągnięć i pracy na rzecz społeczności.

• srebrny Krzyż Zasługi,
• złoty Krzyż Zasługi,
• medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Order Palm Akademickich (1980),
• honorowa Odznaka Miasta Łodzi,
• odznaka „Za Zasługi dla Miasta Łodzi”,
• medal Polskiego Towarzystwa Neofilologicznego im. Prof. Ludwika Zabrockiego, za szczególny wkład dla rozwoju polskiej myśli glottodydaktycznej,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie,
• złota Odznaka Uniwersytetu Łódzkiego,
• medal „Uniwersytet Łódzki w Służbie Społeczeństwa i Nauki”.

---

Oceń: Władysława Insarew-Roszczyn

---