Emil Dudziński

---

Życiorys

Emil Dudziński był wybitnym sportowcem i trenerem, jego życie i osiągnięcia miały istotny wpływ na rozwój lekkiej atletyki w Polsce. Urodził się jako syn Józefa i Kunegundy, z domu Kapusta. Jego ojciec pracował jako mechanik kolejowy. Od 1933 roku rozpoczął swoją przygodę z lekkoatletyką, reprezentując klub Cracovia.

W 1935 roku ukończył Gimnazjum Zakonu Pijarów im. Stanisława Konarskiego w Krakowie. Następnie, po odbyciu rocznej służby wojskowej w ramach Dywizyjnego Kursu Rezerwy przy 20 Pułku Piechoty Ziemi Krakowskiej, w latach 1936–1939 studiował w Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W wojnie obronnej w 1939 walczył w 12 Pułku Piechoty, gdzie został ciężko ranny 13 września pod Biłgorajem. Po okupacji niemieckiej, zaczął pracować jako robotnik, a po zakończeniu II wojny światowej zmienił nazwisko z „Dudek” na „Dudziński”.

W latach 1945–1949 kontynuował swoje zmagania sportowe w barwach Cracovii, specjalizując się w biegach płotkarskich i wielobojach. W 1945 roku zdobył tytuł wicemistrza Polski w sztafecie 4 x 400 metrów, a w 1946 rok przyniósł mu sukcesy w sztafetach 4 x 100 metrów oraz biegu na 400 metrów przez płotki. W swoim dorobku miał także wiele występów w biegach płaskich.

Od marca 1945 do jesieni 1948 pracował jako urzędnik w Centrali Gospodarczej Spółdzielni Ogrodniczych w Krakowie. 15 maja 1946 uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wykładał w Studium Wychowania Fizycznego UJ, a od września 1948 pełnił funkcję starszego asystenta. Od 1 września 1950 roku jego kariera akademicka nabrała rozpędu, gdy rozpoczął pracę na stanowisku adiunkta w nowo powstałej Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie.

W kolejnych latach pełnił szereg funkcji w WSWF i następnie AWF w Krakowie, m.in. zastępcy profesora, starszego wykładowcy oraz docenta. Krytycznymi latami były dla niego lata 1954–1975, kiedy to kierował Zakładem Lekkiej Atletyki oraz Katedrą Teorii i Metodyki Wychowania.

Oprócz pracy akademickiej, Dudziński angażował się intensywnie w działalność trenerską. Związał się z Cracovią, gdzie prowadził męską sztafetę na 4 x 100 metrów do ustanowienia rekordu Polski. W 1952 roku przygotowywał reprezentację na igrzyska olimpijskie w Helsinkach. W latach 1953–1956 odpowiadał za szkolenie sprinterów, a później, w ramach tzw. wunderteamu, prowadził żeńską reprezentację Polski.

W grupie trenowanej przez Dudzińskiego znajdowały się wybitne zawodniczki, takie jak Danuta Straszyńska, Halina Górecka, Mirosława Sałacińska, oraz Elżbieta Szyroka. W Warszawie pod okiem Andrzeja Piotrowskiego trenowała druga grupa sprinterek, w tym Jarosława Jóźwiakowska.

W ramach treningów reprezentacyjnych Dudziński przyczynił się do wielu sukcesów, w tym do zdobycia złotego medalu przez Barbarę Sobottę na mistrzostwach Europy w 1958 roku, oraz brązowego medalu sztafety 4 x 100 metrów na igrzyskach olimpijskich w Rzymie. Zdobył także medale podczas mistrzostw Europy w 1962 roku. Po zakończeniu kariery trenerskiej, od 1953 do 1980 roku był również związany z sekcją lekkoatletyczną AZS Kraków, a w latach 1976–1979 piastował funkcję wiceprezesa AZS.

Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Z małżeństwa z Janiną Bisanz miał córkę Barbarę, urodzoną w 1949 roku. Emil Dudziński zmarł i został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

---

Oceń: Emil Dudziński

---