Marek Walczewski

---

Życiorys

Urodził się w Krakowie w rodzinie o lwowskich korzeniach, co miało wpływ na jego późniejsze życie artystyczne. Po ukończeniu II Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, w którym zdobył solidne wykształcenie, uczęszczał także do szkoły muzycznej, gdzie uczył się gry na skrzypcach. Mimo muzycznych zapędów, jego serce pchnęło go w stronę sportu, w którym się wyróżniał jako reprezentant Polski juniorów w szermierce.

W 1960 roku, po ukończeniu krakowskiej PWST, zadebiutował na deskach Teatru Słowackiego w Krakowie w przedstawieniu „Sławna historia o Troilusie”. W latach 1964–1972 był aktorem Starego Teatru w Krakowie, gdzie zyskał uznanie i szerokie grono fanów. W 1973 roku postanowił przeprowadzić się do Warszawy, gdzie kontynuował swoją karierę w Teatrze Studio oraz przez niemal trzy dekady występował w Teatrze Dramatycznym, zdobywając jeszcze większą popularność.

Jego debiut filmowy miał miejsce w kultowym obrazie „Pasażerka” w reżyserii Andrzeja Munka. Walczewski zagrał także w takich klasykach jak „Wesele” i „Ziemia obiecana” w reżyserii Andrzeja Wajdy, a także w „Nocach i dniach” Jerzego Antczaka i „Blaszanym bębenku” Volkera Schlöndorffa. Niestety, z powodów zdrowotnych zmuszony był wycofać się z pracy aktorskiej z powodu choroby Alzheimera.

W życiu osobistym był mężem utalentowanej aktorki Anny Polony, a po jej odejściu ożenił się z Małgorzatą Niemirską, z którą był związany od 1974 roku aż do swojej śmierci. Dodatkowo, był młodszym bratem Jacka Walczewskiego, inżyniera i cenionego naukowca, który wykonał wiele znaczących badań w dziedzinie meteorologii.

Po zakończeniu swojego życia, Marek Walczewski został pochowany 1 czerwca 2009 roku na cmentarzu w Pyrach na Ursynowie w Warszawie, gdzie jego dorobek artystyczny i życie będą zawsze wspominane przez wielu.

Filmografia

Marek Walczewski to znany polski aktor, który zasłynął z licznych ról w polskiej kinematografii. Jego bogata filmografia obejmuje wiele znaczących projektów, co czyni go postacią nie do pominięcia w historii polskiego filmu.

• 1963: Pasażerka – Tadeusz, narzeczony Marty,
• 1968: Ruchome piaski – ojciec Grzegorza,
• 1971: Trzecia część nocy – Rozenkranc,
• 1972: Wesele – Gospodarz,
• 1972: Przeprowadzka – ksiądz,
• 1973: Nocleg – gospodarz Zyga,
• 1973: Stacja bezsenność – hipnotyzer,
• 1974: S.O.S. – Hubert Stańczyk,
• 1974: Ziemia obiecana – Bum-Bum,
• 1974: Święty Mikołaj pilnie poszukiwany – Kufel,
• 1975: Ziemia obiecana – Bum-Bum (odc. 1 i 4),
• 1975: Dom moich synów – Wiktor Górecki,
• 1975: Dzieje grzechu – bandyta Płaza-Spławski,
• 1975: Noce i dnie – Daleniecki, właściciel majątku w Sarbinowie,
• 1975: Trzecia granica – major Smyga,
• 1975: W środku lata – przewoźnik Długonos,
• 1976–1977: Polskie drogi – Henryk Gorączko, agent Abwehry,
• 1976: Przepłyniesz rzekę – robotnik Czul,
• 1976: Wergili – oświęcimiak,
• 1977: Śmierć prezydenta – Eligiusz Niewiadomski,
• 1978: Do krwi ostatniej… – Władysław Anders,
• 1979: Blaszany bębenek – Schugger-Leo,
• 1979: Chciałbym się zgubić – dyrektor domu dziecka,
• 1979: Do krwi ostatniej – Władysław Anders (odc. 1-4),
• 1979: Golem – Pernat,
• 1980: Spotkanie na Atlantyku – Walter,
• 1980: Błękitna strzała – Karol Lisowski,
• 1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy – Ignacy Jan Paderewski (odc. 13),
• 1981: Cień – ojciec Anny,
• 1981: Wojna światów – następne stulecie – rejestrator w komisji,
• 1982: Dolina Issy – czarownik Masiulis,
• 1982: Sto jedenasty – Selfridge,
• 1983: Synteza – rektor Diaz,
• 1984: Hania – stary Mirza,
• 1984: O-bi, o-ba. Koniec cywilizacji – szef Softa,
• 1984: Umarłem, aby żyć – doktor Roman,
• 1984: Vabank II, czyli riposta – naczelnik Twardyjewicz,
• 1985: Zdaniem obrony – poseł Kazimierz Kubicki (odc. 3),
• 1985: Ga, ga. Chwała bohaterom – Śledczy,
• 1985: Gra w ślepca – Stary,
• 1985: Pan W. – poszkodowany,
• 1986: Cudzoziemka – January,
• 1986: Druga strona słońca – Włodzimierz Oksza, pisarz,
• 1986: Lucyna – Wacek,
• 1986: Nikt nie jest winien – Ryszard,
• 1987: Kingsajz – tata Ali,
• 1987: Zabij mnie glino – paser,
• 1988: Chichot Pana Boga – Weber,
• 1988: Crimen – kapitan Stefan Ligęza,
• 1988: Koniec – Emilian, kierownik działu kadr,
• 1988: Zmowa – VIP,
• 1989: Co lubią tygrysy – seksuolog,
• 1989: Janka – właściciel kinematografu,
• 1989: Złoty wiek Transylwanii – Mihály Teleki,
• 1990: Havet Stiger – Węgier,
• 1990: Seszele – Skowroński, dyrektor opery,
• 1991: Dzieci wojny – wariat,
• 1991: Głos – rycerz,
• 1992: Enak – urzędnik Departamentu Stanu,
• 1992: Kawalerskie życie na obczyźnie – karuzelnik Schumann,
• 1993: Dwa księżyce – mecenas,
• 1993: Pajęczarki – artysta malarz,
• 1993: Rozmowa z człowiekiem z szafy – nauczyciel,
• 1993: Taranthriller – sprzedawca,
• 1993–1994: Bank nie z tej ziemi – Bob Maski, agent „Dołu”,
• 1994: Kim Pan jest, Panie Szulkin? – on sam,
• 1995: Les Milles – profesor Pick,
• 1996: Dzień wielkiej ryby – mecenas,
• 1997–1998: 13 posterunek – Stępień,
• 1998: Ekstradycja 3 – X,
• 1998: Złoto dezerterów – pułkownik SS,
• 1999: Ja, Malinowski (odc. 9),
• 1999: Patrzę na ciebie, Marysiu – ojciec Michała,
• 2000: 13 posterunek 2 – Stępień,
• 2001: Wiedźmin – Eyck z Denesle,
• 2003: Ubu Król – generał,
• 2004: Ono – ojciec Ewy.

Występy gościnne

• 1977: Noce i dnie – Włodzimierz Daleniecki, właściciel Serbinowa (odc. 5 i 10),
• 1999: Świat według Kiepskich – lekarz (odc. 10),
• 2001: Złotopolscy – mecenas Śliwicki (odc. 307),
• 2001: Marszałek Piłsudski – Lucjan Żeligowski (odc. 6),
• 2002: Wiedźmin – Eyck z Denesle (odc. 4),
• 2005: Boża podszewka II – Niemiec (odc. 4).

Odznaczenia i nagrody

W dorobku Marka Walczewskiego znajduje się wiele ważnych odznaczeń oraz nagród, które świadczą o jego wkładzie w kulturę i sztukę. Do najbardziej znaczących przyznanych mu wyróżnień należą:

• Złoty Krzyż Zasługi (1977),
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1986),
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (pośmiertnie, 2009),
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1988),
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (1986),
• Złota Odznaka „Za zasługi dla miasta Krakowa” (1971),
• Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za twórczość radiową i telewizyjną (1974),
• Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia – dwukrotnie (1981 i 1983),
• Nagroda ministra kultury i sztuki w dziedzinie teatru (2004),
• FPFF (2004),
• List gratulacyjny od Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (12 kwietnia 2006).

Te odznaczenia pokazują, jak istotną rolę odegrał Walczewski w polskiej kulturze, a jego osiągnięcia będą na zawsze pamiętane.

---

Oceń: Marek Walczewski

---