Roman Dawidowski

---

Życiorys

Roman Dawidowski urodził się jako syn urzędnika pocztowego, co prawdopodobnie wpłynęło na jego późniejsze zainteresowania edukacyjne oraz zawodowe. W latach 1896–1900 uczęszczał do V Gimnazjum, a po ukończeniu nauki przeniósł się do Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, które ukończył w 1903 roku zdobywając świadectwo dojrzałości. Następnie jego ścieżka edukacyjna prowadziła go do Akademii Górniczej w Przybramie, gdzie rozpoczął naukę w dziedzinie inżynierii górniczej.

Po złożeniu pierwszego egzaminu państwowego oraz przeszłym przeniesieniu się do Akademii Górniczej w Leoben, Roman Dawidowski w 1906 roku zakończył studia, uzyskując dyplom inżyniera górniczego, a w kolejnym roku także dyplom inżyniera hutnika. Jak się okazało, rozpoczęcie kariery zawodowej miało miejsce 1 stycznia 1908 roku, kiedy podjął pracę w Walcowni Blach Cienkich i Średnich oraz w Fabryce Pługów i Cynkowni Huty „Fryderyk” Trzynieckiego Towarzystwa Górniczo-Hutniczego na Śląsku Cieszyńskim. Jego kariera szybko się rozwijała; od grudnia 1911 do czerwca 1912 roku pracował jako konstruktor maszyn w firmie Johanna Hopfa w Wiedniu.

Następnie, od listopada 1912 roku do października 1915 roku, Dawidowski był związany z departamentem salinarnym Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. Jego praca polegała na modernizacji palenisk opalanych ropą naftową, przekształcając je w gazowe paleniska w małopolskich salinach. Dalsze etapy kariery prowadziły go do Ministerstwa Skarbu w Wiedniu, gdzie pracował jako inżynier w departamencie monopolu solnego.

W 1919 roku Roman Dawidowski objął stanowisko referenta technicznego w Polskiej Komisji Rządzącej, a następnie zatrudnił się w Państwowej Żupie Solnej w Wieliczce, gdzie pełnił najpierw funkcję inżyniera, a od 1921 roku utrzymał stanowisko naczelnego. W 1920 roku, z rąk Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, otrzymał stypendium, które umożliwiło mu pobyt w Wiedniu i Zurychu, gdzie przygotowywał wykłady dla nowo powstałej Akademii Górniczej w Krakowie.

Począwszy od lutego 1922 roku, prowadził wykłady z techniki cieplnej, a 2 stycznia 1925 roku został kierownikiem Katedry Technologii Ciepła i Paliwa, której powstanie jest zasługą jego własnych inicjatyw. Jego osiągnięcia zostały docenione w 1932 roku, kiedy otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tym samym roku opublikował pracę dotyczącą technologii ciepła i paliw, a stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1935 roku w Technische Montanistische Hochschule Graz-Leoben.

Pomimo rozwoju kariery akademickiej, Roman Dawidowski zmierzył się z lourdą rzeczywistością II wojny światowej. Po aresztowaniu w ramach Sonderaktion Krakau, znalazł się w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po powrocie do Krakowa, podjął się nauczania w Państwowej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej, gdzie uczył techników pod kierunkiem Walerego Goetla. Dodatkowo, od lipca 1942 roku kierował laboratorium techniki cieplnej w Państwowym Zakładzie Badania Materiałów.

Dawidowski aktywnie uczestniczył w odbudowie po wojnie, angażując się w reorganizację polskiego przemysłu górniczego oraz hutniczego, pełniąc rolę doradcy i eksperta. Był współzałożycielem Towarzystwa Budowy Pieców i Urządzeń Hutniczych „IGNIS”. Jego zaangażowanie w dziedzinie techniki ciepła zostało docenione, uzyskując tytuł doktora honoris causa Akademii Górniczej w Leoben. Jego osiągnięcia oraz zaangażowanie zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Oficerskim Gwiazdy Rumunii oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Roman Dawidowski zmarł i został pochowany na cmentarzu Rakowickim, pozostawiając po sobie istotny ślad w historii polskiej inżynierii górniczej i hutniczej.

---

Oceń: Roman Dawidowski

---