Tadeusz Teodor Bernadzikiewicz, urodzony 24 marca 1906 roku w Opatkowicach, które obecnie są częścią Dzielnicy X Swoszowice Krakowa, był niezwykle wszechstronną postacią.
Wśród jego osiągnięć znalazły się nie tylko pasje związane z turystyką górską, jako taternik i alpinista, ale także działalność w obszarze nauk prawnych i ekonomicznych.
Niestety, los Tadeusza Bernadzikiewicza zakończył się w sierpniu 1944 roku, kiedy to zmarł, najprawdopodobniej w Pruszkowie.
Życiorys
Był wychowankiem warszawskiego gimnazjum im. Mikołaja Reja, w którym również mieli okazję uczyć się jego młodszy brat Stefan Bernadzikiewicz i Henryk Mogilnicki, obaj pasjonaci wspinaczki. W 1928 roku zakończył swoją edukację na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1935 roku uzyskał tytuł doktora w obszarze prawa lub ekonomii. W latach 1929-1935 pełnił rolę referenta w Ministerstwie Skarbu, a następnie pracował w biurze prasowym Centralnego Związku Przemysłu Polskiego.
W swojej karierze współpracował z wieloma czasopismami, w tym z Polityką Gospodarczą, Gospodarką Narodową, Polską Gospodarczą, Przeglądem Gospodarczym, Kurierem Polskim, Kurierem Warszawskim i Gazetą Warszwską.
Podczas tragicznych wydarzeń powstania warszawskiego został aresztowany i osadzony w obozie w Pruszkowie, gdzie zmarł w okolicznościach, które do dziś pozostają niejasne.
Dokonał licznych publikacji, a do najważniejszych z nich należą:
- Zagadnienie rentowności gospodarki państwowej (1932),
- Nowe prawo o bilansach: geneza – system – ocena (1934),
- Wyniki bilansowe a rzeczywiste przedsiębiorstw państwowych w Polsce (1935),
- Zagadnienie rentowności przedsiębiorstw (1935),
- Przerosty etatyzmu: uwagi o gospodarce państwowej w Polsce (1935),
- Mała reforma etatyzmu (1937),
- Dekret o lasach państwowych z dnia 30 września 1936 r.: geneza – system – ocena (1937),
- Udział państwa w spółkach handlowych (1938),
- Koncern państwowy w Polsce (Towarzystwo Wydawnicze Młodych Prawników i Ekonomistów, Warszawa 1938).
Alpinizm
Jak wskazuje jego własny biogram, Bernadzikiewicz był alpinistą od 1920 roku (choć inne źródła podają, że od 1922 roku). Z kolei wspinaczką rozpoczął w 1925 roku, a według innych informacji od 1926 roku. W 1925 roku odbył wspólne wycieczki w Tatry z braćmi Bernadzikiewiczami, co opisał Tomasz Piskorski. W 1928 roku dokonał m.in. drugiego wejścia zachodnią ścianą Kościelca. Od 1929 roku prowadził wiele nowych dróg w Tatrach, w tym na Niżniej Wysokiej Gerlachowskiej, Spądze, Rysach oraz Rumanowym Szczycie (gdzie w 1932 roku wspiął się środkową częścią północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu wraz z Bolesławem Chwaścińskim).
Aktywnie penetrował także jaskinie tatrzańskie, a w 1935 roku uczestniczył w ekspedycji do Kaukazu, podczas której z Bolesławem Chwaścińskim zaliczył pierwsze wejście na Nookau-Sauz-Kaya (4035 m n.p.m.). W latach 1936 i 1937 wspinał się w austriackich Alpach oraz w Masywie Mont Blanc, gdzie wszedł na Mont Blanc granią Innominaty. W 1938 roku na Korsyce wraz z żoną zdobył nowe drogi na Monte Cinto (2706 m n.p.m., jeden z najwyższych szczytów Europy) i Capo Rosso di Trinbolaccia.
Kolejne jego wspinaczkowe osiągnięcia miały miejsce w 1939 roku w Ruwenzori (Góry Księżycowe) w Afryce Wschodniej, gdzie zdobył wcześniej niezdobyte szczyty: Tatra Peak, Okusoma (4550 m) i Humphreys. Nowymi drogami wszedł także na Bottego, Szczyt Małgorzaty (najwyższy szczyt Góry Stanleya, 5109 m n.p.m.) oraz Alberta (5087 m). Dodać należy, że wszedł na wygasły wulkan Muhavura (4127 m) oraz czynny wulkan Nyamuragira (3058 m).
Był zaangażowany w życie organizacji taternickich; od 1930 roku należał do Klubu Wysokogórskiego Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, a potem również do Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. Uczestniczył w zjednoczeniu polskich organizacji taternickich, a w 1935 roku znalazł się w pierwszym zarządzie Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1937 roku objął stanowisko sekretarza Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych, publikując liczne artykuły o tematyce górskiej w „Taterniku” oraz innych czasopismach poświęconych wspinaczce.
Napisał również książkę wydaną w 1955 roku pod tytułem: Polska safari w Górach Księżycowych. Jego wkład w alpinizm został upamiętniony poprzez nadanie nazwy szczytu w Ruwenzori: góra Okusoma otrzymała nazwę Bernadzikiewicz Peak.
Życie rodzinne
Tadeusz Bernadzikiewicz był synem Władysława oraz Stefanii z domu Wieczorek (około 1883–1928). Miał młodszego brata Stefana, który również był cenionym taternikiem oraz himalaistą. Jego życie osobiste zmieniło się 1 grudnia 1936 roku, kiedy to poślubił Zofię Eugenię Wysocką, urodzoną około 1910 roku. Para wspólnie podejmowała się wspinaczki w Tatrach, co z pewnością wzmocniło ich związek.
Ich pamięć oraz więzi rodzinne zostały uhonorowane na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie znajduje się symboliczny grób obu braci Bernadzikiewiczów, ulokowany w kwaterze 238-5-9.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Bogusław Burnat | Sylwiusz Mikucki | Stanisław Fryze | Feliks Koneczny | Jagoda Cieszyńska | Anna Medwecka-Kornaś | Marian Batko | Józef Trojanowski | Jerzy Szweykowski | Nikola Kołodziejczyk | Stanisław Kutrzeba | Józefa Gądek-Węsierski | Zbigniew Grabowski (chemik) | Danuta Glondys | Piotr Wandycz | Meir Bosak | Aleksander Weissberg-Cybulski | Jan Kornaś | Czesław Harańczyk | Janina SzepiowskaOceń: Tadeusz Bernadzikiewicz