UWAGA! Dołącz do nowej grupy Kraków - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Teofil Zieliński

Wojsko i służby mundurowe

Teofil Wojciech Zieliński był znaczącą postacią w historii Polski, żyjącą w pierwszej połowie XX wieku. Urodził się w Krakowie 18 grudnia 1895 roku, a jego życie niestety zakończyło się tragicznie.

Jako kapitan administracji w Wojsku Polskim, spełniał ważną rolę w strukturach wojskowych. Warto zaznaczyć, że został ofiarą zbrodni katyńskiej, co dodatkowo podkreśla dramatyzm jego losów. Zginął w kwietniu 1940 roku w Charkowie, w czasie, gdy Polska doświadczała niewyobrażalnych tragedii związanych z drugą wojną światową.

Życiorys

Teofil Zieliński przyszedł na świat w rodzinie Fryderyka i Katarzyny z domu Łaptaś. W trakcie I wojny światowej pełnił służbę w Legionach, wchodząc w skład 2 i 3 pułku piechoty. Następnie wstąpił do Wojska Polskiego, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie służył w 4 pułku piechoty Legionów oraz w 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych.

Po zakończeniu działań zbrojnych pozostał w wojsku, a w 1922 roku został zweryfikowany na stopień porucznika piechoty z datą senioralną 1 czerwca 1919 roku. Pracował w 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej, pełniąc funkcję dowódcy plutonu. W 1924 roku awansował na kapitana piechoty.

W 1929 roku został oddelegowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, a sześć lat później przeniesiono go do Szkoły Podchorążych Piechoty, gdzie pełnił rolę wykładowcy historii wojskowości.

W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, Teofil Zieliński w nieznanych okolicznościach dostał się w ręce sowieckie. Trafił do obozu w Starobielsku, gdzie wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie. Jego ciało zostało potajemnie pochowane w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Obecnie znajduje się tam oficjalny Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu, który został ustanowiony 17 czerwca 2000 roku.

Został wpisany na Listę Starobielską NKWD pod numerem 1238. Warto również wspomnieć, że jego synem był Andrzej Zieliński (1930-1997), profesor nadzwyczajny Politechniki Rzeszowskiej, który był aktywnym działaczem opozycji antykomunistycznej w PRL oraz współpracownikiem Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku, minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, nadał mu pośmiertnie stopień majora. Informacja ta została ogłoszona 9 listopada 2007 w Warszawie, w czasie ceremonii „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

12 kwietnia 2010 roku, na terenie Zespołu Szkół Agroprzedsiębiorczości w Zambrowie, posadzono dąb katyński, który został dedykowany jego pamięci.

Ordery i odznaczenia

Teofil Zieliński, znany z licznych osiągnięć, był także wielokrotnie uhonorowany za swoje zasługi. Oto jego wyróżnienia:

  • Krzyż Niepodległości – przyznany 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych – otrzymał go czterokrotnie,
  • Srebrny Krzyż Zasługi – nadany w 1938 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 65 [dostęp 28.08.2024 r.]
  2. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 26.08.2024 r.]
  3. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 28.08.2024 r.]
  4. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 17.09.2024 r.]
  5. TadeuszT. Isakowicz-Zaleski TadeuszT., Ludzie dobrzy jak chleb, Kraków 2010, s. 59-60, ISBN 978-83-929708-9-7.
  6. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 05.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  7. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 15.09.2023 r.]
  8. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. 635.
  9. Księga Cmentarna Charkowa 2003, s. LXXIV.
  10. Rocznik Oficerski 1932, s. 54.
  11. Rocznik Oficerski 1923, s. 182, 428.
  12. Rocznik Oficerski 1932, s. 54, 805.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 11.11.1938 r., s. 54.
  14. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.

Oceń: Teofil Zieliński

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:23