Jan Dłużyński

Wojsko i służby mundurowe

Jan Franciszek Dłużyński, urodzony 20 września 1885 roku w Krakowie, był postacią o znaczącym wkładzie w administrację Wojska Polskiego.

Przebywał na wysokich stanowiskach, odgrywając ważną rolę w organizacji wojskowej kraju.

Jego życie oraz działalność pozostają interesującym tematem, który czeka na dalsze odkrycia, szczególnie w kontekście jego zmarłych dat.

Życiorys

Jan Franciszek Dłużyński przyszedł na świat 20 września 1885 roku w stolicy Małopolski, Krakowie, w rodzinie Jana i Kazimiery. Jego kariera wojskowa rozpoczęła się 6 sierpnia 1914 roku, kiedy to wstąpił do Legionów Polskich, formując swoje umiejętności i doświadczenie w trudnym czasie I wojny światowej.

Na początku 1917 roku, 1 stycznia, w wyniku swoich zasług, został awansowany do stopnia chorążego w żandarmerii. Krótko potem, 20 lutego 1917, objął stanowisko komendanta Ekspozytury Żandarmerii Polowej w Warszawie, ulokowanej przy ulicy Ludnej 11.

Po odzyskaniu niepodległości, 2 listopada 1918 roku, Dłużyński został mianowany referentem żandarmerii przy generalnym komisarzu na Galicję, księciu Witoldzie Czartoryskim. Jego praca polegała między innymi na przekazaniu żandarmerii z rąk austriackich władz okupacyjnych. Odpowiadał za kwestie cywilne przed komisarzem generalnym Juliusz Zdanowskim, podczas gdy sprawy wojskowe i personalne nadzorował szef Sztabu Generalnego.

1 czerwca 1921 roku, z awansem na rotmistrza, służył w Oddziale II Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, a jego jednostką macierzystą był dywizjon żandarmerii wojskowej Nr 3, stacjonujący w Kielcach. Po zakończeniu działań wojennych przeszedł do rezerwy, uzyskując stopień majora, w korpusie oficerów rezerwowych administracji, a jego data starszeństwa była ustalona na 1 czerwca 1919 roku.

W dalszym ciągu pozostawał aktywny w służbie czynnej, pełniąc funkcję w biurze szefa Administracji Armii. 1 lipca 1924 roku otrzymał tytuł oficera zawodowego z datą starszeństwa od 1 lipca 1919 roku, zajmując 1. lokatę w korpusie oficerów administracji. Nieustannie kontynuował swoją pracę w administracji wojskowej.

W drugiej połowie lat 20. XX wieku, Dłużyński został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto I, a następnie w marcu 1927 roku do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, gdzie pełnił rolę kierownika I referatu administracji rezerw oraz zastępcy komendanta.

W listopadzie 1928 roku został na krótko zwolniony z zajmowanego stanowiska, aby odbyć praktykę sądową w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie. lipcu 1929 roku, Dłużyński został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I, a 31 października 1929 roku przeszedł w stan spoczynku. W roku 1934, jako oficer w stanie spoczynku, pozostawał w rejestrach PKU Warszawa M. III.

Ordery i odznaczenia

Jan Dłużyński, wybitny Polak odznaczony został wieloma medalami oraz wyróżnieniami za swoje zasługi.

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 16 marca 1933 roku,
  • Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie.

Przypisy

  1. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  2. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 388.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 16 z 18.10.1929 r., s. 330.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 06.07.1929 r., s. 187.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.11.1928 r., s. 331.
  6. Rocznik Oficerski 1928, s. 823.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 31.03.1927 r., s. 101.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 85 z 27.08.1924 r., s. 489.
  9. Rocznik Oficerski 1924, s. 15, 1280.
  10. Rocznik Oficerski 1923, s. 1417.
  11. Spis oficerów 1921, s. 402, 598.
  12. Dz. Rozp. MSWojsk. Nr 3 z 04.11.1918 r., poz. 34.
  13. Lista starszeństwa 1917, s. 61.

Oceń: Jan Dłużyński

★★★★★
Średnia ocena:4.68 Liczba ocen:5