Aleksander Bobkowski to postać, której życie i działalność miały istotny wpływ na różne dziedziny w Polsce. Urodził się 5 stycznia 1885 roku w Krakowie, skąd później jego losy zaprowadziły go w różne zakątki świata.
Był on pułkownikiem dyplomowanym saperów w Wojsko Polskim, gdzie zyskał szacunek nie tylko za umiejętności wojskowe, ale także za swoje techniczne wykształcenie jako inżynier.
Poza służbą wojskową, Aleksander Bobkowski był także aktywnym działaczem sportowym, szczególnie związanym ze sportami zimowymi. Jego pasje obejmowały narciarstwo oraz wioślarstwo, w których to dziedzinach przyczynił się do rozwoju i popularyzacji sportów w Polsce.
Przypuszczalnie zmarł około 1 marca 1966 roku w Genewie, kończąc tym samym swoją niezwykłą podróż życiową, która pozostawiła trwały ślad w historii polskiego sportu i inżynierii.
Życiorys
W 1908 roku Aleksander Bobkowski ukończył Politechnikę Wiedeńską i podjął pracę w austriackich kolejnictwie, co stanowiło jego pierwszy krok w zawodowej karierze związanej z transportem. Od 1918 roku aktywnie służył w Wojsku Polskim. Już w roku 1922 Bobkowski zajął się pracą w Oddziale IV Sztabu Generalnego, pełniąc rolę wojskowego komisarza kolejowego. W tym samym roku uzyskał stopień podpułkownika, co potwierdziło jego znaczące umiejętności i doświadczenie w branży kolejowej oraz bezpieczeństwie transportu.
W okresie od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 roku uczestniczył w Kursie Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, a po jego ukończeniu powrócił na swoje dotychczasowe stanowisko w Oddziale IV Sztabu Generalnego. W październiku 1926 roku awansował na stanowisko zastępcy szefa tego oddziału, gdzie dowodził Służbą Komunikacji Wojskowej. W 1929 roku przeniesiono go do dyspozycji Ministra Komunikacji, pozostawiając mu dotychczasowy dodatek służbowy, a jego obowiązki przekazał pułkownik Aleksandrowi Szychowskiemu. W 1930 roku Bobkowski awansował na stopień pułkownika, a pod koniec stycznia tego samego roku trafił do rezerwy.
W dalszych latach, po zakończeniu służby wojskowej, Bobkowski objął stanowisko wicedyrektora w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych w Krakowie, by na następny rok zostać dyrektorem. W1989 roku mianowano go II wiceministrem komunikacji, gdzie współpracował z Juliuszem Ulrychem i inżynierem Julianem Piaseckim. W tej funkcji Bobkowski jako prezes Naczelnej Organizacji Inżynierów R.P. wprowadził paragraf aryjski (26/06/1939), co było ważnym krokiem w zakresie regulacji organizacyjnych dla inżynierów w Polsce.
Pasją Bobkowskiego było narciarstwo. Uprawiał je od 1908 roku, często korzystając z tras na górze Kasprowy Wierch w Tatrach. Wydał „Podręcznik narciarski” zarówno w Krakowie (1918), jak i w Lwowie (1926). Jako jeden z założycieli krakowskiego oddziału Karpackiego Towarzystwa Narciarzy, a także działacz w Tatrzańskim Towarzystwie Narciarzy oraz Warszawskim Klubie Narciarskim, szybko stał się jednym z wiodących propagatorów narciarstwa zjazdowego w Polsce. W 1919 roku był niezastąpionym inicjatorem założenia Polskiego Związku Narciarskiego, a w 1920 roku sprawował stanowisko drugiego prezesa. Siedziba PZN została przeniesiona do Warszawy za jego inicjatywą w 1921 roku; prezesura Bobkowskiego trwała do 1923, a potem ponownie od 1924 do wybuchu II wojny światowej.
W 1926 roku podczas kongresu FIS w Lahti, Bobkowski został wybrany do rady FIS. Jego działania doprowadziły do organizacji mistrzostw świata w Zakopanem w latach 1929 i 1939. Pod jego przewodnictwem PZN wspierał budowę pierwszych skoczni narciarskich w Polsce, w tym również popularnej skoczni na Krokwi (1925). Na przestrzeni kolejnych lat powstało wiele narciarskich tras w różnych polskich regionach górskich. Bobkowski był także motorem budowy kolei linowej na Kasprowy Wierch. W 1935 roku dzięki jego staraniom, została utworzona państwowa spółka „Towarzystwo Budowy i Eksploatacji Kolei Linowej Zakopane (Kuźnice) – Kasprowy Wierch”, a w następnym roku rozpoczęła działalność ta znana w kraju linowa kolej.
Dzięki długoterminowej współpracy na rzecz transportu, Zakopane zyskało szybkie połączenie kolejowe z Krakowem, co było istotne dla rozwoju turystyki. Oprócz tego, przyczynił się do powstania kolei linowo-terenowej na Gubałówkę (1938). Bobkowski był także zaangażowany w Liga Popierania Turystyki, przyczyniając się do jej wzrostu znaczenia w Zakopanem. Był radnym Rady Miasta Krakowa w 1933 roku oraz współzałożycielem Rotary Clubu w Warszawie.
W 1920 roku pełnił funkcję dynamicznego prezesa Wojskowego Klubu Wioślarskiego w Warszawie, a w latach dwudziestych należał do Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego. W 1936 roku działał jako zastępca przewodniczącego Komitetu Głównego Zjazdu Górskiego w Sanoku. Za osiągnięcia w dziedzinie turystyki uhonorowano go tytułem Honorowego Obywatela Zakopanego (1938) oraz honorowym członkostwem Związku Górali (1939).
W czasie kampanii wrześniowej w 1939 roku pełnił obowiązki II wiceministra komunikacji oraz szefa III Eszelonu w Szefostwie Komunikacji Naczelnego Wodza. Po klęsce wrześniowej udał się z rządem na emigrację do Szwajcarii, gdzie znalazł zatrudnienie w Touring Clubie. Ostatnie lata swojego życia spędził w skromnych warunkach w Genewie.
Początkowo został pochowany na cmentarzu w Versoix w Szwajcarii. Później jego ciało, razem z Heleną Bobkowską, przeniesiono do grobowca rodzinnego Mościckich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 205-5,6-19,20,21,22). Osobę Bobkowskiego uhonorowano tablicą pamiątkową na bocznej ścianie budynku kolei linowej w Kuźnicach, będącej rezultatem jego inicjatyw.
Rodzina, życie prywatne
Aleksander Bobkowski był bratem generała brygadyHenryka Bobkowskiego, a także członkiem rodziny Wandy Bobkowskiej, znanej polskiej historyk. Dodatkowo, był stryjem Andrzeja Bobkowskiego, uznanego pisarza.
W 1934 roku, Aleksander zawarł związek małżeński z Heleną Zwisłocką, która była córką prezydenta Ignacego Mościckiego oraz wdową po Tadeuszu Zwisłockim. Ceremonia miała miejsce w kaplicy Zamku Królewskiego w Warszawie. Po ślubie, nowożeńcy wyruszyli w romantyczną podróż poślubną do Zakopanego.
Ordery i odznaczenia
W bogatym życiorysie Aleksandra Bobkowskiego można znaleźć wiele wyróżnień i odznaczeń, które świadczą o jego zasługach i nieustannym zaangażowaniu w służbę publiczną.
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1938 roku,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, wręczony 10 listopada 1928 roku,
- Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany dwukrotnie: 18 stycznia 1926 roku oraz 13 maja 1933 roku,
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia,
- Odznaka ZHP „Wdzięczności”, przyznana w 1939 roku za działalność na rzecz harcerstwa,
- Krzyż Wielki Orderu Krzyża Orła, przyznany w Estonii w 1935 roku,
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi, nadany na Węgrzech w 1938 roku,
- Komandor Orderu Korony Jugosłowiańskiej, otrzymany w Jugosławii w 1937 roku,
- Komandor Orderu Białej Róży Finlandii, przyznany w Finlandii w 1931 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Marian Garczyński | Edward Schubert | Mieczysław Stępiński | Kazimierz Putek | Józef Pszczoła | Antoni Hendel | Maria Younga-Mikulska | Franciszek Mroziński | Eugeniusz Babraj | Zbigniew Jurewicz | Edward Reymann | Bolesław Lepszy | Władysław Zdunik | Władysław Wodniecki | Tadeusz Müller | Stefan Wyspiański | Tadeusz Sędzielowski | Józef Chudzicki | Stanisław Plappert | Roman ZaleskiOceń: Aleksander Bobkowski