Zbigniew Jurewicz

---

Życiorys

Zbigniew Jurewicz, syn Karola i Marii z domu Chudoment, spędził swoje lata młodzieńcze w Krakowie, gdzie do 1939 roku uczęszczał do liceum, które niestety zostało zamknięte przez niemieckie władze w grudniu 1939. W 1941 roku udało mu się zdać maturę w Liceum Administracyjno-Handlowym w Krakowie, po czym rozpoczął pracę jako księgowy w majątku Sichów-Szwagrów w powiecie staszowskim. W kwietniu 1943 dołączył do Armii Krajowej, przyjmując pseudonim „Miś”. Dnia 15 września 1944 roku został powołany do ludowego Wojska Polskiego.

Wśród jego osiągnięć edukacyjnych wyróżnia się fakt, że ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Chełmie Lubelskim 29 kwietnia 1945 roku, gdzie awansowano go na stopień podporucznika w korpusie oficerów artylerii, co miało miejsce w czasie promocji dokonywanej przez generała dyw. Bolesława Czarniawskiego. Po tym ważnym etapie kariery wojskowej, Zbigniew Jurewicz objął stanowisko dowódcy plutonu szkolnego, a następnie baterii szkolnej, gdy szkoła została przeniesiona do Torunia.

W Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu pozostał do września 1954 roku, gdzie pełnił różne funkcje, między innymi dowódcy baterii szkolnej w latach 1946-1947 oraz wykładowcy instrukcji strzelania w latach 1947-1948. Od 1948 do 1954 roku był dowódcą I dywizjonu szkolnego. W latach 1954-1955 ukończył z honorowym wynikiem kurs Dowódców i Szefów Sztabu Pułku w Wyższej Szkole Artylerii w Toruniu, a następnie został zastępcą komendanta tejże instytucji odpowiedzialnym za sprawy liniowe.

W wyniku jego dalszych awansów, we wrześniu 1956 roku Zbigniew Jurewicz został dowódcą 19 Brygady Artylerii Haubic w Orzyszu, a po jej rozwiązaniu w czerwcu 1957 roku, objął stanowisko zastępcy dowódcy 8 Dywizji Artylerii Przełamania z Bemowie Piskim, gdzie zajmował się szkoleniem. W latach 1957-1961 był słuchaczem Fakultetu Artylerii Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem w lipcu 1961 roku. Po tym wydarzeniu rozpoczął pracę w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Zaraz po powrocie z Uniwersytetu w Moskwie, gdzie studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w latach 1965-1967, został zastępcą szefa, a od kwietnia 1968 roku stał na czele Zarządu Operacyjnego tego Sztabu (do czerwca 1972). W dniu 9 października 1968 roku, na podstawie uchwały Rady Państwa, awansowano go na stopień generała brygady, co uroczyście wręczył mu 12 października 1968 roku w Belwederze ówczesny przewodniczący Rady Państwa PRL, marszałek Polski Marian Spychalski.

W kontekście wydarzeń grudniowych z 1970 roku, Zbigniew Jurewicz pełnił rolę szefa sztabu Grupy Operacyjnej Obrony Warszawy, a jako przedstawiciel Ministerstwa Obrony Narodowej, zasiadał w składzie sztabu kryzysowego powołanego w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Od czerwca 1972 roku do stycznia 1982 roku był zastępcą komendanta Akademii Sztabu Generalnego, odpowiedzialnym za sprawy naukowe. W dniu 15 czerwca 1979 roku obronił rozprawę doktorską pt. „Kierunek doskonalenia organizacji i planowania działalności naukowej w Wyższej Szkole Wojskowej typu dowódczego (na przykładzie ASG WP)”, co przyniosło mu tytuł doktora nauk wojskowych.

W okresie od kwietnia 1982 roku do października 1983 roku pełnił funkcję ministra pełnomocnego – przedstawiciela PRL w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru, której zadaniem było monitorowanie zawieszenia broni pomiędzy Koreą Północną a Koreą Południową. W dniu 24 października 1984 roku, w wieku 62 lat, przeszedł na emeryturę.

Ostatnie miejsca spoczynku Zbigniewa Jurewicza to Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie, gdzie został pochowany (kwatera EII-1-3).

Awanse

„W trakcie swojej długoletniej służby w ludowym Wojsku Polskim, Zbigniew Jurewicz zdobył kolejne stopnie wojskowe.”

• 29 kwietnia 1945 – podporucznik,
• 9 maja 1946 – porucznik,
• 1 stycznia 1947 – kapitan,
• 22 lipca 1948 – major,
• 1 maja 1951 – podpułkownik,
• 12 października 1962 – pułkownik,
• 9 października 1968 – generał brygady.

Życie prywatne

Mężczyzna ten mieszkał w Warszawie, prowadząc życie w sercu stolicy. Był żonaty z Krystyną, która z domu nosiła nazwisko Starczewska, żyjącą w latach 1924-2003. Ich małżeństwo przyniosło na świat dwoje dzieci: córkę oraz syna.

Odznaczenia i wyróżnienia

Wśród licznych osiągnięć Zbigniewa Jurewicza wyróżniają się jego liczne odznaczenia i nagrody, które przyczyniły się do jego uznania w Polsce. Oto lista jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Partyzancki,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973),
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”,
• inne odznaczenia resortowe i pamiątkowe.

---

Oceń: Zbigniew Jurewicz

---