Henryk Bobkowski

---

Życiorys

Henryk Bobkowski przyszedł na świat 19 maja 1879 roku w Krakowie, w rodzinie z tradycjami patriotycznymi. Jego ojciec, Mikołaj, był powstańcem styczniowym, a matka, Maria z domu Urbantke. W rodzinie było jeszcze dwoje znanych przedstawicieli, w tym jego siostra Wanda, znana jako polska historyk, oraz Aleksander, który pełnił funkcję II wiceministra komunikacji oraz był zaangażowany w rozwój sportów zimowych.

W 1898 roku ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. Jeszcze tego samego roku, 18 sierpnia, zdobył stopień kadeta-zastępcy oficera, co wiązało się z wcieleniem do 1 Bośniacko-Hercegowińskiego Pułku Piechoty w Wiedniu. W latach 1904-1906 był słuchaczem Szkoły Wojennej w Wiedniu, która umożliwiła mu dalszy rozwój kariery wojskowej. Po powrocie do macierzystego pułku, awansował na nadporucznika, a następnie na kapitana.

W 1907 roku podjął się szkolenia w zakresie szermierki i gimnastyki w Wiener Neustadt. W 1910 roku pełnił rolę adiutanta w jednym z batalionów swojego pułku, a w 1911 roku przeszedł do 55 Galicyjskiego Pułku Piechoty w Tarnopolu, równocześnie przydzielając się do Szkoły Kadetów Artylerii. Rok później zaczął naukę w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt.

Bobkowski awansował na kapitana 1 maja 1913 roku. W trakcie I wojny światowej pełnił wiele ważnych funkcji, w tym dowodził kompanią na froncie rosyjskim, gdzie odniósł ciężkie rany w bitwie pod Wolą Jaworową. Po rekonwalescencji w 1915 roku, został przeniesiony do administracji wojskowej w Generalnym Gubernatorstwie Lubelskim, gdzie sprawował stanowisko zastępcy komendanta powiatowego w Tomaszowie Lubelskim.

W listopadzie 1918 roku został mianowany majorem przez generała Bolesława Roję. Otrzymał nowe obowiązki, w tym dowodzenie powiatowe w Białej. 22 stycznia 1919 roku przeszedł do Oddziału Operacyjnego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a 5 marca 1919 roku wszedł w szeregi Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej.

Przez cały 1919 rok Bobkowski piastował różne ważne funkcje w wojsku, w tym był szefem sztabu 2 Dywizji Strzelców Polskich oraz 11 Dywizji Piechoty po scaleniu z Armią gen. Hallera. W czerwcu 1920 roku został potwierdzony w stopniu podpułkownika, a w 1922 roku został zweryfikowany jako pułkownik.

Po kilku latach aktywnej służby, objął dowództwo Obszaru Warownego „Wilno” w 1922 roku, a następnie został dowódcą piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. W roku 1924 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii Nr III, będąc podwładnym inspektora armii, generała dyw. Leonarda Skierskiego. 31 lipca 1926 roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty w Modlinie.

Na początku 1928 roku awansował na generała brygady. Po pewnym czasie, 15 maja 1928 roku, został zwolniony z dowództwa dywizji, a później, 31 sierpnia tegoż roku, przeszedł w stan spoczynku. Osiadł w Krakowie, gdzie przez pewien czas zarządzał placówką Biura Podróży „Orbis”, a potem prowadził hurtownię wyrobów tytoniowych zlokalizowaną przy ul. Starowiślnej.

Bobkowski był także aktywnym kuratorem w krakowskiej Gminie Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Zmarł 25 lipca 1945 roku w Krakowie. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest rodzinna kwatera na cmentarzu Rakowickim (kwatera GA-płn.-wsch.-narożnik). Życie osobiste Henryka Bobkowskiego również zasługuje na uwagę; był żonaty ze Stanisławą z Malinowskich, z którą miał syna Andrzeja (1913–1961). Jego chrzestnym był znany narciarz Mathias Zdarsky.

Ordery i odznaczenia

Henryk Bobkowski był człowiekiem, który otrzymał liczne odznaczenia, doceniając męstwo oraz zasługi w obronie kraju.

• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz pierwszy w 1921 roku „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”, powtórnie 4 marca 1922 roku),
• Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1925 roku),
• Krzyż Komandorski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, 23 marca 1926 roku),
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry).

---

Oceń: Henryk Bobkowski

---