Eugeniusz Babraj

---

Życiorys

Eugeniusz Babraj urodził się 23 października 1896 roku w Krakowie, w rodzinie Michała. Podczas I wojny światowej służył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich, wykazując się odwagą w trudnych czasach. Po zakończeniu działań wojennych, w dniu 1 czerwca 1921 roku, został mianowany porucznikiem, co otworzyło przed nim nowe możliwości w karierze wojskowej.

W latach 1923–1933 pełnił służbę w 59 pułku piechoty rozmieszczonym w Inowrocławiu. Jego kariera nabrała tempa, gdy w kwietniu 1933 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie jego umiejętności były szczególnie cenne. W 1936 roku, z dniem 1 stycznia, awansował na stopień kapitana, zajmując 102. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1939 roku przejął dowodzenie w batalionie KOP „Bereźne”, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu łączności, co potwierdzało jego zdolności przywódcze i strategiczne.

W tragicznych czasach II wojny światowej, we wrześniu 1941 roku, został aresztowany pod fałszywym nazwiskiem „Eugeniusz Borkowski”. Osadzony w alei Szucha, a następnie na Pawiaku, doświadczył brutalności systemu okupacyjnego. Jego los zakończył się tragicznie 28 maja 1942 roku, kiedy to został rozstrzelany w Magdalence, pozostawiając po sobie ślad w polskiej historii.

Ordery i odznaczenia

Eugeniusz Babraj został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które podkreślają jego wkład i poświęcenie dla kraju.

• krzyż niepodległości – przyznany 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• srebrny krzyż zasługi po raz drugi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”,
• srebrny krzyż zasługi po raz pierwszy – 10 listopada 1928.

---

Oceń: Eugeniusz Babraj

---