Tadeusz Kazimierz Estreicher, urodzony 19 grudnia 1871 roku w Krakowie, to istotna postać w polskiej historii nauki. Zmarł 8 kwietnia 1952 roku, również w Krakowie.
Był on wybitnym chemikiem, który na trwałe wpisał się w karty polskiej nauki, pełniąc funkcję profesora na uniwersytetach w Krakowie oraz Fryburgu. Jego osiągnięcia naukowe oraz wkład w rozwój chemii zasługują na szczegółowe omówienie w kontekście postępu w tej dziedzinie.
Życiorys
Tadeusz Estreicher pochodził z renomowanej rodziny krakowskiej Estreicherów, gdzie jego ojcem był Karol, a bratem Stanisław. Edukację rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie studiował chemię pod okiem wybitnych nauczycieli, Karola Olszewskiego oraz Zygmunta Wróblewskiego. W 1897 roku obronił pracę doktorską.
Wkrótce po ukończeniu studiów, jako stypendysta Akademii Umiejętności, udał się na studia zagraniczne, które rozpoczął w Berlinie w 1897 roku, a następnie kontynuował w Lipsku (1897–1898) oraz Londynie w 1899 roku. W 1906 roku otrzymał zaproszenie do objęcia katedry chemii na uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii. Tam pracował jako profesor nadzwyczajny chemii nieorganicznej i ogólnej oraz kierownik II Zakładu Chemicznego na Wydziale Nauk Przyrodniczych.
Estreicher zorganizował laboratorium kriogeniczne we Fryburgu, oparte na wzorach z pracowni Olszewskiego, i prowadził badania w obszarze niskotemperaturowej kalorymetrii aż do 1919 roku. Był także członkiem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Po śmierci Olszewskiego oraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, powrócił do Krakowa, gdzie objął katedrę chemii na UJ.
W latach 1922–1923 prowadził wykłady z chemii malarskiej na Akademii Sztuk Pięknych. W roku akademickim 1923/24 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego UJ. W 1926 roku zreorganizował Oddział Farmaceutyczny UJ i został jego pierwszym dyrektorem, kierując nim aż do 1947 roku, kiedy to przekształcił się on w samodzielny Wydział Farmaceutyczny.
6 listopada 1939 roku Estreicher, razem ze swoim bratem Stanisławem, został aresztowany podczas Sonderaktion Krakau. Udało mu się przetrwać uwięzienie w obozie Sachsenhausen, powracając po wojnie na uczelnię. W 1947 roku przeszedł na emeryturę, ale jeszcze przez jakiś czas prowadził zlecone wykłady z chemii analitycznej. Po śmierci został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim.
Do jego osiągnięć należy wyznaczenie temperatury wrzenia i topnienia chlorowodoru oraz skonstruowanie urządzenia do skraplania wodoru. Estreicher był również założycielem i prezesem Towarzystwa Popierania Nauk Farmaceutycznych. Napisał wiele prac naukowych z zakresu językoznawstwa, koncentrując się na słownictwie chemicznym i farmaceutycznym. Jego synem był znany etnomuzykolog Zygmunt Estreicher.
Przypisy
- Jerzy Holzer, Jan Molenda, Polska w pierwszej wojnie światowej, Warszawa 1967 r., s. 355.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Feliks Radwański (1756–1826) | Michał Rusinek (literaturoznawca) | Orest Subtelny | Laura Kaufman | Joachim Metallmann | Władysław Górnikiewicz | Jakub Barbasz | Zygmunt Lisowski | Zdzisław Raabe | Stanisław Berezowski | Jan Marian Włodek | Marcin Karas | Henryk Grossmann | Bolesław Kordas | Vera Mitrinović | Anna Petryszak | Emilia Cyfrowicz | Stanisław Błeszyński | Maria Wojtyła-Świerzowska | Stanisław Siedlecki (geolog)Oceń: Tadeusz Estreicher