Tadeusz Bisztyga

---

Życiorys

W 1910 roku, Tadeusz Bisztyga zakończył naukę w ośmioklasowym III Gimnazjum w Krakowie, zdobijając maturę. Następnie podjął studia na Akademii Handlowej w Krakowie, gdzie spędził rok. W latach 1911–1912 zdecydował się na ochotnicze szkolenie w jednorocznej pionierskiej szkole oficerskiej usytuowanej w Klosterneuburg niedaleko Wiednia. Jako podchorąży, miał okazję odbyć staż w 3 pułku strzelców tyrolskich, który funkcjonował w Roweretto.

Okres I wojny światowej to czas, gdy w latach 1914–1918 służył na froncie, gdzie był częścią 10 batalionu pionierów. Pełnił tam funkcje dowódcy plutonu oraz kierownika prac fortyfikacyjnych. W lutym 1915 roku, trafił do niewoli rosyjskiej, z której udało mu się uciec po krótkim czasie, wracając do szeregów armii austriackiej. Pod koniec konfliktu został przeniesiony na front włoski, gdzie znów został wzięty do niewoli, w której pozostał aż do stycznia 1919 roku.

Po wojnie, Tadeusz Bisztyga przyłączył się do organizowanego we Włoszech Wojska Polskiego. Tam pełnił rolę komendanta obozu oficerskiego w Casagiove, dowódcy batalionu piechoty w St. Maria oraz dowódcy kompanii w batalionie inżynieryjnym, pod dowództwem kapitana Lukasa, w La Mandria di Chivasso. Następnie przeszedł do armii generała Hallera we Francji i do Polski przybył jako dowódca kompanii inżynieryjnej.

Po powrocie do kraju, piastował stanowisko dowódcy plutonu oraz kompanii w 12 batalionie saperów, uczestnicząc w wojnie polsko-ukraińskiej. W 1920 roku jako członek 20 batalionu saperów, a później 3 batalionu saperów zapasowych, brał udział w wojnie z bolszewikami. W trakcie bitwy 15 czerwca 1920 roku, jego saperzy skutecznie odparli atak bolszewików za Zbrucz, gdzie Tadeusz został ranny.

Po zakończeniu działań wojennych, kontynuował swoją karierę jako oficer, kończąc studia prawnicze i pozostając w czynnym stanie wojskowym. W 1922 roku dowodził 28 batalionem saperów w 1 pułku saperów. W czasie kursu doszkalającego, który prowadził od 15 stycznia do 17 października 1923 roku, przeszkolił 72 saperów. Od 1923 do 1925 dowodził XXVIII batalionem saperów w 1 pułku saperów Legionów w Modlinie.

W połowie 1925 roku, Tadeusz został przeniesiony do 4 pułku saperów na dowódcę 7 batalionu saperów. 31 grudnia 1925 roku, został skierowany do 5 pułku saperów w Krakowie, gdzie objął dowództwo VI batalionu saperów. W lutym 1926 roku, jego kariera przyniosła mu awans na dowódcę XXI batalionu saperów, a w październiku tego samego roku został mianowany zastępcą dowódcy pułku. W kwietniu 1929 roku przeniesiono go z 5 psap. do kadry oficerów saperów, z równoczesnym przeniesieniem do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, gdzie objął stanowisko szefa.

W marcu 1931 roku Tadeusz został przeniesiony z Szefostwa Inżynierii OK IV do 2 batalionu saperów w Puławach, gdzie był zastępcą dowódcy batalionu. Następnie, w czerwcu 1933 roku, objął podobne stanowisko w 4 batalionie saperów w Przemyślu, a w październiku 1935 roku, stał się dowódcą tego batalionu. W 1938 roku zaangażował się w formowanie oraz kierowanie szkoleniem zmotoryzowanego batalionu saperów, który w sierpniu 1939 roku został przypisany do 10 Brygady Kawalerii. Po czym do września 1939 roku, dowodził 4 pułkiem saperów.

W trakcie kampanii wrześniowej Tadeusz Bisztyga skutecznie zarządzał mobilizacją kilku jednostek saperskich, w tym: 2, 22, 24 i 46 bsap, a także Ośrodka Zapasowego Saperów Nr 4. Po zakończeniu tego etapu, uciekł do Francji, gdzie pełnił funkcję dowódcy saperów 4 Dywizji Piechoty. Po klęsce Francji, był transportowany do Anglii, gdzie przydzielono go na dowódcę saperów I Korpusu Polskiego, a następnie na szefa wydziału inżynieryjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Na własną prośbę został skierowany na dowódcę saperów 1 Brygady Pancernej. Po wojnie osiedlił się w Anglii.

Awanse

Tadeusz Bisztyga miał wyraźnie określoną ścieżkę awansów w swojej karierze wojskowej. Poniżej przedstawiono szczegóły jego stopni wojskowych:

• podporucznik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1914,
• porucznik – 1920 warunkowo przyznany do czasu weryfikacji,
• kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919,
• major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów,
• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów.

Ordery i odznaczenia

W dorobku Tadeusza Bisztygi znajduje się szereg znaczących odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi i wkład w historię oraz militaria. Wśród nich wymienia się:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, przyznany 26 marca 1921,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 19 marca 1937,
• Order Żelaznej Korony III klasy przyznany przez Austro-Węgry,
• Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy otrzymany w Austro-Węgrzech,
• Medal Waleczności I klasy, wydany przez Austro-Węgry,
• Medal Waleczności II klasy, również nadany przez Austro-Węgry.

Opinie

Opinie na temat Tadeusza Bisztygi są zróżnicowane, ale często podkreślają jego pozytywne cechy. Generał Kutrzeba zwraca uwagę na jego etykę pracy oraz lojalność. Zauważa, że jest niezwykle pracowity i ambitny, a jednocześnie wskazuje na brak inicjatywy, co mogło wynikać z jego delikatności. Podkreśla również, że bardzo dobrze orientuje się w trudnych kwestiach taktyczno-technicznych i całkowicie radzi sobie na swoim stanowisku. (14 września 1938r.)

Kolejna opinia pochodzi od generała Szyllinga, który również dostrzega w nim inteligentnego i ambitnego dowódcę. Mimo to, zauważa brak doświadczenia, szczególnie w zakresie współpracy na wyższych szczeblach dowodzenia.

---

Oceń: Tadeusz Bisztyga

---