Józef Żymierski

---

Życiorys

Józef Żymierski urodził się 2 października lub 6 listopada 1902 roku, jako syn Wojciecha Łyżwińskiego, urzędnika kolejowego, oraz Marii z Buczków. W okresie jego młodości, po tragicznej śmierci jego brata Jana, postanowił posługiwać się nazwiskiem Żymierski. Zmiana ta miała miejsce po incydencie, w którym Jan zabił kierownika księgarni Gebethner i Wolff. Również jego brat Michał, który żył w latach 1890–1989, był oficerem Wojska Polskiego II RP oraz PRL, a także marszałkiem Polski.

W latach 1910-1922 uczęszczał do gimnazjum o profilu matematyczno-przyrodniczym w Krakowie. W jesieni 1923 roku wstąpił do Wojska Polskiego, a w latach 1924-1926 kształcił się w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W wyniku swoich osiągnięć, uzyskał awans do stopnia podporucznika artylerii, z datą senioratu przypadającą na 15 sierpnia 1926 roku. W 1928 roku pełnił funkcję oficera 28 pułku artylerii polowej w Dęblinie, a roku później awansował do stopnia porucznika artylerii.

W 1932 roku służył w 7 dywizjonie artylerii konnej w Poznaniu, a w latach 1932-1935 studiował na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. Kolejnym zawodowym krokiem była służba w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych, która trwała od października 1935 do października 1936 roku w Modlinie. Później pełnił funkcję dowódcy kompanii w 1 batalionie pancernym w Poznaniu.

W chwili wybuchu II wojny światowej, Żymierski brał udział w kampanii wrześniowej, dowodząc Szwadronem Samochodów Pancernych Typ A Nr 21 oraz pełniąc obowiązki zastępcy dowódcy 21 dywizjonu pancernego, koncentrującego się w ramach Armii „Łódź”. Istnieją sprzeczne informacje dotyczące jego dalszych losów; według jednego źródła, po wojnie przedostał się na Węgry, gdzie został internowany, w innym zaś powiedzeniu oznajmowano, iż dotarł do Francji, z zamiarem powrotu do okupowanej Polski. Wkrótce został aresztowany przez Sowietów, a jego losy zaprowadziły go do Lwowa i Moskwy, gdzie został zesłany w głąb ZSRR.

Po zawarciu układu Sikorski-Majski, w listopadzie 1941 roku wstąpił do Armii Polskiej na Wschodzie pod dowództwem gen. Władysława Andersa. W czasie służby w II Korpusie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Żymierski był zastępcą dowódcy batalionu czołgów w 5 Dywizji Piechoty oraz zastępcą dowódcy pułku ds. rozpoznania w 7 Dywizji Piechoty. Po zakończeniu wojny przebywał w Egipcie od połowy 1945 do połowy 1946 roku.

Po powrocie do Polski, Żymierski dołączył do ludowego Wojska Polskiego, gdzie w 1946 roku otrzymał awans do stopnia podpułkownika. W tymże roku był zastępcą szefa sztabu ds. operacyjnych w Dowództwie Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych. Wkrótce awansował na pułkownika, a do 1949 roku pełnił funkcję komendanta Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej, która była przenoszona pomiędzy Modlinem, Chełmem a Poznaniem. Następnie, od lipca 1949 do kwietnia 1950, dowodził Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego w Poznaniu.

Po przejściu do rezerwy, Żymierski podjął pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego w Poznaniu jako główny mechanik. Niestety, 20 marca 1953 roku został aresztowany w Warszawie, gdzie osadzono go w mokotowskim więzieniu bez stawiania mu zarzutów. Na wolność wyszedł w styczniu 1955 roku, po czym od końca 1956 roku zaczął pracować dla Przedsiębiorstwa Robót Elewacyjnych Budownictwa Miejskiego i ponownie wstąpił do Wojska Polskiego. Po podjęciu decyzji o dalszym kształceniu, do października tego samego roku studiował w Akademii Sztabu Generalnego, by w latach 1959-1963 pełnić funkcję zastępczą w 3 Korpusie Obrony Przeciwlotniczej.

Józef Żymierski odszedł z tego świata w lutym 1982 roku w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu w Alei Zasłużonych. Ożenił się z Haliną z domu Duszanka, która również służyła w 2 Korpusie PSZ podczas II wojny, i wspólnie mieli córkę, Danutę.

Odznaczenia i ordery

Józef Żymierski był osobą, która otrzymała liczne odznaczenia za swoje osiągnięcia. Wśród wyróżnień, które dostał, należy wymienić:

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy, przyznany 20 grudnia 1946,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, także 20 grudnia 1946,
• Krzyż Walecznych, przyznany przed 1932 rokiem.

---

Oceń: Józef Żymierski

---