Adam Rydel

---

Życiorys

Adam Rydel był synem Lucjana Rydla (1833–1895), rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, oraz Heleny z Kremerów. Miał również rodzeństwo, w tym poetę i pisarza Lucjana Rydla (1870–1918) oraz Annę Rydlówną (1884–1969).

Swoje edukacyjne kroki stawiał w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. W latach 1893–1899 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie podjął naukę neuroanatomię pod nadzorem takich profesorów jak Kazimierz Kostanecki oraz Adam Bochenek. Po uzyskaniu doktoratu kontynuował swoją edukację w Frankfurcie nad Menem, studiując pod kierunkiem Carla Weigerta i Ludwiga Edingera.

Rydel nie tylko zdobywał wiedzę w Niemczech, ale również uczył się neurologii klinicznej w Berlinie, gdzie wykładał m.in. Friedrich Jolly, Emanuel Mendel oraz Hermann Oppenheim. Po pewnym czasie przeniósł się do Paryża, gdzie odebrał dalszą edukację u Pierre’a Mariego i Jules’a Déjerine’a. W latach 1905–1908 pełnił funkcję asystenta Jana Piltza w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej w Krakowie, a później pracował jako lekarz w Szpitalu św. Łazarza. Był także wiceprezesem Krakowskiego Towarzystwa Lekarskiego.

Wspólnie z Friedrichem Seifferem prowadził badania nad czuciem wibracyjnym, co doprowadziło do wprowadzenia do neurologii specjalnych widełek stroikowych, znanych jako widełki Rydla-Seiffera.

Niestety, Adam Rydel nie założył rodziny i zmarł w wieku 42 lat w swoim rodzinnym mieście. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w rodzinnym grobowcu.

Poza swoją działalnością medyczną, Adam Rydel miał również zainteresowania artystyczne. Jego przyjaźń z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem była znana w krakowskich kręgach. Warto również wspomnieć, że artysta Józef Mehoffer sportretował go, co dowodzi jego silnej obecności w kulturalnym życiu tamtych czasów.

Prace

Adam Rydel jest znanym specjalistą w dziedzinie neurologii, którego prace przyczyniły się do zrozumienia różnych aspektów zmysłów oraz patologii neurologicznych.

• A. Rydel, W. Seiffer. Untersuchungen über das Vibrationsgefühl oder die sog. „Knochensensibilität“ (Pallästhesie). „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”. 37 (2), s. 488–536, 1903. DOI: 10.1007/BF02228367,
• Mesure des troubles de la sensibilité au diapason. Revue Neurologique 11, s. 1201 (1903),
• Seiffer, Rydel. Ueber Knochensensibilität. Centralblatt für Nervenheilkunde und Psychiatrie 14, ss. 332-334 (1903),
• Sur l’anatomie pathologique d’une forme d’hérédo-ataxie cérébelleuse. Nouvelle iconographie de la Salpêtrière 17, ss. 289-303 (1904),
• Guinon, Rydel. Amyotrophie progressive généralisée type Charcot-Marie. Archives de Médecine des Enfants 12, ss. 599-611 (1909).

---

Oceń: Adam Rydel

---