Albin Habina

---

Życiorys

Albin Habina urodził się 22 lutego 1898 roku w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Rozalii z domu Pstrucha (1868–1925). Miał starszego brata Serafina, którego pseudonim brzmiał „Georg” (1894–1947), znanego z działalności niepodległościowej, odznaczonego Orderem Virtuti Militari nr 1614 oraz Krzyżem Niepodległości. W 1914 roku ukończył z wyróżnieniem klasę IVb w Filii c. k. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie.

W dniu 5 października tego samego roku, będąc uczniem klasy V, wstąpił do 2 pułku piechoty Legionów Polskich. Jednakże 8 grudnia 1914 roku został zwolniony z tej służby z powodu małoletności, co skłoniło go do kontynuacji nauki w gimnazjum. Z kolei 12 lutego 1917 roku, jako uczeń klasy VII, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu kursu w szkole oficerów rezerwy w Radymnie, został przydzielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 16 oraz wysłany na front włoski.

W grudniu 1918 roku Albin Habina został skierowany na front w Galicji Wschodniej, gdzie służył w 5 batalionie strzelców w Olkuszu jako chorąży. W maju 1919 roku, razem z batalionem, wstąpił do 9 pułku piechoty Legionów, w którego szeregach brał udział w walkach podczas wojny z bolszewikami. W trakcie tych zmagań odniósł dwie rany: pierwszą 14 maja 1919 roku, gdzie został zraniony w nogę odłamkiem granatu podczas walk o Chyrów, a drugą 29 lipca 1920 roku, kiedy wykazał się męstwem w obronie Łucka, a 21 września, w czasie bitwy o Brzostowicę, doznaje kolejnej kontuzji.

Po zakończeniu wojny, Habina pozostał w służbie zawodowej w 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu. 3 maja 1922 roku awansował do stopnia porucznika z dniem 1 czerwca 1919 roku, otrzymując 977. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Dwa lata później, 1 grudnia 1924 roku, został awansowany na kapitana. W czerwcu 1927 roku przeszedł z macierzystego pułku do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko oficera sztabu, co pokazało jego rosnący wpływ w strukturach wojskowych.

W grudniu 1929 roku, po odbyciu stażu liniowego i ukończeniu kursu próbnego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz dwuletniego kursu 1929/31. Z dniem 1 września 1931 roku, po uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie pełnił rolę kierownika referatu, a następnie szefa wydziału studiów. 17 grudnia 1931 roku został awansowany na majora, zdobywając 50. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

Od czerwca 1934 do lutego 1936 roku pełnił funkcję redaktora „Przeglądu Piechoty”. 23 października 1937 roku przydzielono go do 28 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu. 19 marca 1938 roku awansowano go na podpułkownika, a w czasie kampanii wrześniowej na stanowisku szefa sztabu brał aktywny udział w walkach. 8 września około godziny 17.00 gen. bryg. Władysław Bończa-Uzdowski opuścił swoją dywizję i udał się do Warszawy, zabierając z sobą ppłk. Habinę. Od 16 września do końca obrony Modlina ponownie kierował pracami sztabu 28 Dywizji Piechoty.

28 września gen. bryg. Wiktor Thommée złożył mu „szczere uznanie” jako oficerowi „pełnemu energii, samodzielności i taktu”. Po kapitulacji twierdzy, Habina trafił do niemieckiej niewoli, jednakże wkrótce zdołał zbiec z obozu przejściowego w Działdowie. Przedostał się do Francji, gdzie przydzielono go do Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej jako szefa wydziału propagandy. W czerwcu 1940 roku, podczas ewakuacji do Anglii, pełnił funkcję komendanta II rzutu KG ZWZ, a w 1943 roku był przewodniczącym Komisji Regulaminowej Piechoty w Dunfermline.

W 1945 roku otrzymał tytuł pułkownika, a w 1947 roku został zdemobilizowany, a następnie pozostał na emigracji. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku w Londynie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Y delta-płn-1). Albin Habina był żonaty i miał córkę Janinę, urodzoną 17 czerwca 1922 roku w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

Albin Habina był osobą, która otrzymała wiele uznawanych odznaczeń i orderów za swe zasługi wojskowe oraz działalność w różnych dziedzinach. Poniżej przedstawiamy listę jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari – przyznany 29 września 1939,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2737 – nadany 17 maja 1921,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928, w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Odznaka 9 Pułku Piechoty Legionów,
• łotewski Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej.

---

Oceń: Albin Habina

---