Józef Wiktor Muszyński

---

Życiorys

Józef Wiktor Muszyński przyszedł na świat w rodzinie Władysława i Antoniny z Łosowskich. Rozpoczął swoją edukacyjną drogę na kursie przygotowawczym, który odbył w seminarium nauczycielskim męskim mieszczącym się w Krakowie. W marcu 1914 roku, jako ochotnik, dołączył do armii austro-węgierskiej, a latem tego samego roku został wysłany na front. 1 marca 1916 roku, po nieudanych staraniach o przetrwanie w ekstremalnych warunkach wojennych, dostał się do niewoli rosyjskiej. Po długim czasie, w końcu lipca 1918 roku, udało mu się powrócić z niewoli i otrzymał dwa miesiące urlopu, które wykorzystał na regenerację sił po trudach wojny.

W Krakowie, 1 listopada 1918 roku, zdecydował się na kolejny krok w swojej karierze, przystępując do Wojska Polskiego. Walczył z honorem w podczas wojny polsko-bolszewickiej jako żołnierz 8 pułku piechoty Legionów. Jego odwaga i determinacja ujawniały się szczególnie w czasie obrony Lwowa oraz Przemyśla. W lipcu 1919 roku, po osiągnięciu stopnia sierżanta sztabowego, został przydzielony do kompanii przybocznej Naczelnego Wodza. Wyróżnił się podczas Bitwy Warszawskiej, dowodząc III plutonem w boju toczonym pod wsią Ruda w dniu 17 sierpnia 1920 roku. Jego bohaterstwo zostało docenione przez dowódcę kompanii przybocznej NW, kapitana Włodzimierza Mozołowskiego, który sporządził wniosek o przyznanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych, Muszyński postanowił kontynuować służbę wojskową, pozostając w armii, gdzie do 1923 roku pełnił obowiązki podoficera w 8 pułku piechoty Legionów. W lutym 1923 roku rozpoczął kurs przeszkolenia chorążych w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty Nr 1 w Chełmnie. Po zakończeniu kursu, po powrocie, został przeniesiony do Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr I w Warszawie-Pradze. Następnie, w lutym 1924 roku, znalazł się w 72 pułku piechoty w Radomiu, gdzie służył do 1927 roku, w stopniu chorążego. W dniu 15 sierpnia 1928 roku, z rąk prezydenta RP, otrzymał mianowanie na podporucznika, ze starszeństwem od 1 sierpnia tegoż roku, zajmując 2. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W latach 1927-1933 Muszyński pełnił obowiązki komendanta Przysposobienia Wojskowego w powiecie kozienickim. 2 grudnia 1930 roku otrzymał awans na stopień porucznika, który to tytuł został mu nadany ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1931 roku oraz 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W sierpniu 1933 roku powrócił do 72 pułku piechoty, gdzie objął stanowisko zastępcy oficera administracyjno-materiałowego. Dnia 19 marca 1937 roku, awansowano go na kapitana, chronologicznie z datą przyznania mu starszeństwa. W marcu 1939 roku służył jako oficer mobilizacyjny.

Przed tragicznymi wydarzeniami, które miały miejsce, mieszkał w Radomiu, przy ulicy Moniuszki 5. Niestety, 25 lutego 1941 roku został aresztowany i trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zarejestrowano go jako kupca i oznaczono numerem więźniarskim 10474. Po kilku tragicznych tygodniach, 18 marca 1941 roku zmarł w obozie. Jego symboliczny grób można znaleźć na cmentarzu Komunalnym w Radomiu, w sektorze D 12, rządzie 13, grobie 34.

Na chwilę przed śmiercią Józef Wiktor Muszyński był wdowcem, mając z pierwszego małżeństwa córkę Alicję (1926–2019) oraz syna Wiesława, który urodził się w 1929 roku. W późniejszym czasie ożenił się po raz drugi z Marią Józefą Gruszczyńską (1902–1990), z którą doczekał się córki Hanny, urodzonej w 1940 roku.

Ordery i odznaczenia

Józef Wiktor Muszyński był osobą, którą odznaczono wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, podkreślającymi jego odwagę oraz wkład w obronę kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4160,
• Krzyż Walecznych za obronę Równego 4 lipca 1920,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

W dniu 25 kwietnia 1933 roku, Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości niestety odrzucił wniosek o przyznanie mu tego właśnie odznaczenia, wskazując na „brak pracy niepodległościowej” z jego strony.

---

Oceń: Józef Wiktor Muszyński

---