Kazimierz Pochwalski

Kultura i sztuka

Kazimierz Pochwalski, urodzony 25 grudnia 1855 roku w Krakowie, to postać, która na trwałe wpisała się w historię polskiego malarstwa. Zmarł 7 listopada 1940 roku w tym samym mieście, pozostawiając po sobie nie tylko dorobek artystyczny, ale także liczne wspomnienia o swojej twórczości.

Ten wybitny malarz zasłynął głównie jako portrecista, a jego umiejętności w tej dziedzinie sprawiły, że określany był mianem mistrza portretu reprezentacyjnego. Jego dzieła charakteryzowały się nie tylko precyzją, ale i emocjonalnym wyrazem, co sprawiało, że portretowane osoby mogły w pełni ujawnić swoje osobowości na płótnie.

W twórczości Pochwalskiego nie brakowało też innych tematów, bowiem artysta malował również obrazy o tematyce religijnej i rodzajowej. Jego różnorodność w podejściu do malarstwa znajduje odzwierciedlenie w licznych szkicach pejzażowych, przedstawieniach kwiatów oraz martwych natur, które również są istotną częścią jego spuścizny artystycznej.

Życiorys

Kazimierz Pochwalski, znakomity polski malarz i portrecista, swoje pierwsze kroki w świecie sztuki stawiał od 1871 roku, ucząc się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod okiem samego mistrza, Jana Matejki. To właśnie tam, w latach 1871–1879, rozwijał swoje umiejętności, które później doskonalił na akademiach sztuk pięknych w Monachium, gdzie w 1878 roku studiował u Aleksandra Maksymiliana Seitza, oraz w miastach takich jak Wiedeń i Paryż.

Po zakończeniu studiów, powrócił do Krakowa, który stał się jego domem w latach 1885-1893. W tym okresie miała miejsce jego działalność pedagogiczna; jednym z jego wybitnych uczniów była Olga Boznańska. Dzięki swojemu zaangażowaniu w lokalną scenę artystyczną, Kazimierz dołączył do zarządu Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, co dawało mu sposobność do promowania sztuki i inspirowania kolejnych pokoleń artystów.

Niezmiernie ważnym aspektem jego życia były podróże. Dzięki licznym wycieczkom do Grecji, Włoch, Turcji i Egiptu, miał możliwość odkrywania różnorodnych inspiracji, które wzbogacały jego twórczość. Od 1893 do 1918 roku, jako profesor akademii w Wiedniu, miał okazję malować na dworze cesarskim. Po powrocie do Polski w 1919 roku jego pędzel uwieczniał postaci z kręgów polityki, nauki oraz kultury.

Znany był przede wszystkim z perfekcyjnych portretów, które charakteryzowały się realistycznym stylem, nawiązującym do współczesnej sztuki francuskiej. Wśród jego najsłynniejszych prac znalazły się portrety rektorów Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz tylu wybitnych postaci jak Henryk Sienkiewicz czy Paweł Popiel. Jego twórczość obejmowała też portrety hrabiów Leona Pinińskiego i Agenora Gołuchowskiego oraz Józefa Ignacego Kraszewskiego. Malował również obrazy religijne oraz pejzaże, zasługując tym na miano jednego z najwybitniejszych portrecistów swojej epoki.

Warto wspomnieć, że Kazimierz Pochwalski pochodził z artystycznej rodziny – jego ojcem był malarz Józef Kasper Pochwalski. Życiową podróż zakończył w Polsce, gdzie został pochowany w zaszczytnym miejscu, jakim jest cmentarz Rakowicki w pobliżu krakowskich przyjaciół. Jego życiorys świadczy o ogromnym wkładzie w rozwój polskiej sztuki, pozostawiając spuściznę, z której korzystają kolejne pokolenia.

Odznaczenia

Kazimierz Pochwalski był osobą, której osiągnięcia zostały uhonorowane wieloma odznaczeniami, świadczącymi o jego znaczeniu i wkładzie w życie publiczne. Jego zasługi były doceniane zarówno w Polsce, jak i za granicą.

  • krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1938 roku,
  • krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 2 maja 1924 roku,
  • krzyż komandorski Orderu Franciszka Józefa, otrzymany w Austro-Węgrzech w 1911 roku,
  • krzyż kawalerski Orderu Leopolda, przyznany w Austro-Węgrzech w 1898 roku.

Życie prywatne

W dniu 17 lutego 1912 roku, Ludwik Bernacki zawarł związek małżeński w Wiedniu z Marią Franciszką Pochwalską. Była ona córką Kazimierza Pochwalskiego oraz Zofii z Szarskich, urodzoną w Wiedniu 10 października 1892 roku.

Przypisy

  1. 10 listopada 1938 „za zasługi na polu sztuki” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
  2. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
  3. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166
  4. Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, Nr 277 z 3 grudnia 1898.
  5. I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H.H. Stępień H.H., M.M. Liczbińska M.M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 12, ISBN 83-903086-1-4.
  6. Krystyna Korzon: Ludwik Bernacki: bibliolog i edytor. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974, s. ?

Oceń: Kazimierz Pochwalski

★★★★★
Średnia ocena:4.75 Liczba ocen:5