Ludwik Antoni Stankiewicz

---

Życiorys

W dniu 8 lub 18 października 1908 roku na świat przyszedł Ludwik Antoni Stankiewicz, syn Bronisława i Heleny z Lachów. Ukończył edukację, zdobijając maturę w V Państwowym Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Krakowie w 1926 roku. Wkrótce po tym rozpoczął swoją karierę wojskową, ponieważ tego samego roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Po ukończeniu Szkoły Oficerskiej Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej i awansie na podporucznika piechoty, został przydzielony do 27 pułku piechoty w garnizonie Częstochowa, gdzie pełnił służbę przez kolejne lata, osiągając w 1932 roku awans na porucznika piechoty z datą starszeństwa z 1 stycznia 1932.

W ramach swojego rozwoju zawodowego przeszedł szkolenie w Centralnej Szkole Czołgów i Samochodów w Warszawie, a od marca 1934 roku był dowódcą plutonu oraz oficerem-instruktorem w 3 batalionie czołgów i samochodów pancernych w stolicy. W latach 1937–1939 brał udział w XVIII Kursie Normalnym w Wyższej Szkole Wojennej, kończąc go z tytułem oficera dyplomowanego w stopniu kapitana broni pancernych, uzyskanym dzięki awansowi z 19 marca 1938 roku.

Pojawienie się zagrożenia wojennego w sierpniu 1939 roku spowodowało, że został przydzielony do sztabu 10 Brygady Kawalerii, gdzie pełnił funkcję oficera operacyjnego. Po rozpoczęciu II wojny światowej wziął udział w walkach kampanii wrześniowej, a po klęsce Polski zdołał przedostać się na Węgry, a później do Francji. Tam został oficerem operacyjnym w odtworzonej 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej, biorąc udział w kampanii francuskiej w 1940 roku. Po upadku Francji, ewakuował się przez Hiszpanię i Portugalię do Wielkiej Brytanii.

W latach 1940–1941 pełnił funkcję dowódcy 10 szwadronu przeciwpancernego. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii został oficerem operacyjnym w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej. Od grudnia 1940 do sierpnia 1941 pracował jako wykładowca taktyki broni pancernej w Oddziale III Sztabu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, uczestnicząc w I kursie Wyższej Szkoły Wojennej. Od lutego 1942 do lipca 1943 roku był oficerem operacyjnym w 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka, uzyskując awans do stopnia majora dyplomowanego broni pancernej w dniu 1 stycznia 1943 roku.

W dniu 19 lipca 1944 roku Ludwik Stankiewicz został szefem sztabu 1 Dywizji Pancernej, po zmarłym płk dypl. Jerzym Levittouxie. Brał udział w działaniach wojennych dywizji na froncie zachodnim, w tym w Normandii, Belgii, Holandii i Niemczech, a 7 września 1944 roku awansował do stopnia podpułkownika.

Po zakończeniu II wojny światowej, do 27 września 1945 roku pełnił funkcję szefa sztabu dywizji, a następnie objął stanowisko dowódcy 10 pułku dragonów. Pełnił tę funkcję według różnych źródeł od 4 października 1945 roku do 20 grudnia 1946 roku lub od 8 września 1945 roku do 1 lipca 1946 roku. Następnie powrócił na stanowisko szefa sztabu macierzystej dywizji do 10 czerwca 1947 roku, a także był współautorem publikacji pt. „1. Dywizja Pancerna w walce” z 1947 roku.

W okresie od kwietnia do września 1947 roku służył w Polskim Dowództwie Likwidacyjnym w Niemczech jako szef sztabu oraz II pomocnik dowódcy. Po przeniesieniu do Wielkiej Brytanii, działał w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia do września 1949 roku. W tym czasie pełnił funkcję szefa sztabu 5 Grupy Dywizji do stycznia 1949 roku, a następnie w Kwaterze Głównej Zgrupowania PKPR w Zachodnim Okręgu Wojskowym. 1 października 1949 roku został starszym pomocnikiem w Polskiej Sekcji Łącznikowej przy brytyjskim War Office, a 30 czerwca 1950 roku został zdemobilizowany.

Po zakończeniu służby wojskowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie podjął pracę w przedsiębiorstwie V. and F. Monaco Motors. Stankiewicz aktywnie uczestniczył w Zawiązku Sztabu Głównego Wojska Polskiego na uchodźstwie i zaangażował się w planowanie przyszłej Armii Wyzwolenia oraz działalność kombatancką w ramach Koła 10 Pułku Dragonów.

Zmarł 3 stycznia 1956 roku w Londynie, a jego ciało spoczęło na Cmentarzu Brompton. W 1935 roku poślubił Julię z Urbanowiczów, a jego bratem był Wacław Stankiewicz, sędzia, który podczas wojny służył jako oficer 1 Dywizji Pancernej w stopniu podporucznika.

Ordery i odznaczenia

W trakcie swojej służby Ludwik Antoni Stankiewicz został uhonorowany licznymi orderami i odznaczeniami, które stanowią uznanie jego odwagi i zasług. Wśród nich znalazły się:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, który otrzymał za kampanię francuską w 1940 roku,
• Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie: po raz pierwszy za kampanię wrześniową w 1939 roku, a po raz drugi za działania w latach 1944–1945,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja),
• Krzyż Wojenny z palmą (Francja),
• Krzyż Wojenny (Francja),
• Oficer Orderu Korony z palmą (Belgia),
• Krzyż Wojenny z palmą (Belgia),
• Oficer Orderu van Oranje (Holandia),
• Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania).

Te odznaczenia świadczą o poświęceniu oraz heroizmie, które towarzyszyły Stankiewiczowi w trakcie jego licznych działań wojennych.

---

Oceń: Ludwik Antoni Stankiewicz

---